Waarom vul ik elk vrij moment met geluid?
Blog van Corien Oranje
Het is zondagmorgen, mijn attente man krabt de autoruiten voor me, terwijl ik voor de laatste keer check of ik alle blaadjes van de preek bij me heb. Ik mag een dienst leiden in Hoogeveen, wat een flink eind rijden van Haren is. Mooi, want ik heb een spannend luisterboek voor onderweg.
Wanneer ben ik ermee begonnen elk vrij moment in te vullen met geluid? Waarschijnlijk ergens rond mijn eerste iPhone. Of ik nou hardloop, stofzuig, aardappels schil of op de fiets zit: ik luister naar muziek. Of naar een boek. Of naar een podcast. De stilte is zonder iets te zeggen verdwenen uit mijn leven.
De stilte is zonder iets te zeggen verdwenen uit mijn leven
De snelweg is leeg, ik kan ongestoord rijden. Langzaam trekt het donker zich terug, de lucht begint voorzichtig te kleuren, en vlak voor Assen komt een stukje zon boven de horizon. De witte, laaghangende wolken gloeien aan de onderkant op alsof ze in lichterlaaie staan, de hemelkoepel vult zich van het oosten uit met kleur. Ik zet de radio uit, want het voelt volkomen ongepast om nu naar een boek te luisteren. Dat zou net zoiets zijn als wanneer je in een concertzaal de krant gaat zitten lezen. Er is hier een kunstenaar aan het werk, en ik mag meekijken hoe hij de dag inkleurt, met oranje, donkerrood, roze, lila en paars, hoe hij de wolken reliëf geeft. Een vlucht ganzen komt over, de zon klimt hoger en blijft dan als een enorme, vurige bol net boven de weilanden hangen.
Er hangt een enorme witgrijze wolk vlak boven de snelweg, een dreigende muur. Ik duik erin en als bij toverslag verdwijnt alle kleur. Ik rijd door de mist, maar het duurt niet lang vóór het zacht gefilterde licht van de zon weer zichtbaar wordt, en dan rijd ik de wolk weer uit om begroet te worden door die prachtige lucht, in nieuwe tinten geel en roze en paars.
Op een doodgewone winterse zondagmorgen realiseer ik me ineens wat een wonder het is. Deze wereld, deze prachtige wereld, met een dampkring met zuurstof, met seizoenen die elkaar afwisselen. Onze eigen kleine ster, de lichtbrenger, die het leven hier mogelijk maakt.
Iets meer stilte in mijn leven. Iets meer ruimte om te kijken naar de hemel.
Geschreven door
Corien Oranje
