Anneke viert kerst als samengesteld gezin: ‘Het mooie is dat we écht naar elkaar luisteren’
Sinds de gezinnen Deddens en Tel zijn samengevoegd, vindt iedereen het heel belangrijk om jaarlijks kerst te vieren. De gezinsleden houden volgens moeder Anneke wel van een feestje. Een traditie is een gesprek waarbij iedereen aan het woord komt, bijvoorbeeld door middel van een briefje onder het bord waarop een vraag staat die je beantwoordt of aan een ander stelt.
Anneke is veertien jaar gelukkig getrouwd met Geert Deddens als hij ernstig ziek wordt. Een jaar later overlijdt hij aan kanker en zij blijft achter met vier jonge kinderen. Kort daarna ontmoet ze Marten Tel, die datzelfde jaar weduwnaar is geworden. Anneke en Marten praten regelmatig met elkaar over hun verlies. Dan krijgt Anneke onverwacht vlinders in haar buik.
“De eerste avond na de begrafenis, toen ik alleen thuis was, dacht ik: hoe dan? Ik was moe en had geen vreugde meer in het leven. Ik zat in een soort zwart gat, maar omdat je kinderen hebt, ga je door. Via de kerk ontmoette ik Marten. We gingen af en toe wandelen en spraken met elkaar. Marten is een makkelijke prater en vroeg op een gegeven moment: ‘Denk je dat er ooit een plekje in je hart kan komen voor mij?’ Dat sloeg in als een bom. Wat zei hij nou? Wat idioot! Maar toen Marten weg was, gebeurde er van alles bij mij vanbinnen. Ik was er helemaal niet mee bezig, maar er was ineens iemand die mij zag.”
Goedkeuring
“Ik merkte dat ik goedkeuring van Geert wilde. Hij had gezegd dat ik niet aan een nieuwe relatie moest beginnen. ‘Daar komt alleen maar gedoe van’, waren zijn woorden. Voor Geert was ik heel belangrijk. Een ander paste daar niet bij, en dat was natuurlijk ook zo. Ik hoorde bij hem, maar hij was er niet meer en die gevoelens waren er wel. Ik heb heel boos bij zijn graf gestaan: ‘Ja hallo, dat kun jij wel makkelijk zeggen, maar jij ligt nu in je graf en ik zit met deze gevoelens. Je zadelt me op met iets waar ik niet zoveel mee kan en wat ik niet meer aan je kan vragen.’”
Iedereen gunde mij het geluk
“In de zomer van 2011 ben ik naar Geerts broer en zus in Canada gegaan. Ik had toen al naar Marten uitgesproken dat ik verliefd was. Geerts broer en zus zeiden: ‘Wij willen heel graag dat je gelukkig bent. Geert kan dat wel gezegd hebben tegen jou, maar dat kan hij niet blijven claimen. Jij hebt het volste recht om weer gelukkig te zijn.’ Die woorden gaven mij zo veel rust. Iedereen gunde mij het geluk.”
Tien kinderen en vijf slaapkamers
“Daarna was het bidden en bedenken: hoe gaan we nu verder? Ik heb veel in de Bijbel gezocht naar antwoorden. Paulus schrijft dat je eigenlijk beter alleen kunt blijven, maar als je brandt van begeerte, kun je toch beter trouwen. Dat soort dingen. Je bent ook een voorbeeld hè, als ouders. Je wilt het goede voorleven: als je bij elkaar in bed gaat liggen, hoort daar ook trouwen bij, vonden wij. Daarom wilden we niet te lang wachten, want dan kwam er duidelijkheid voor iedereen.”
Aan de keukentafel hebben we hele vergaderingen over het samenwonen gehad
“We zijn getrouwd en gaan wonen in het huis waar ik met Geert ben begonnen. Alle kinderen vonden dat ingewikkeld: of er kwamen anderen op hun terrein wonen, of ze werden opeens in een huis gepropt waar al mensen woonden. We hebben daar aan de keukentafel hele vergaderingen over gehad. Welke kamers, wie waar en hoe. We hadden tien kinderen en vijf slaapkamers, dus iedereen moest delen. Dat was ingewikkeld en ook pijnlijk. Nu nog hoor ik weleens: ‘Toen moest ik opeens uit mijn eigen kamer.’ We hebben later een uitbouw op de garage gemaakt, zodat uiteindelijk iedereen een kamer had.”
Niets gaat vanzelf
“We hebben het gered, maar nu denk ik weleens: hoe dan? Wat ik me vooral herinner van die tijd is dat we heel moe waren. Alle kinderen wilden hun zegje doen en voordat iedereen op bed lag, was het half twaalf. Marten en ik moesten zoeken naar tijd samen, waar we eigenlijk te moe voor waren. Dan komt je relatie op spanning te staan. Heel vaak begrepen we elkaar niet. Marten had gewoontes met Gera, zijn vrouw, en ik met Geert. Opeens moet je zoeken: hoe willen wij dat samen?”
Opeens moet je zoeken: hoe willen wij dat samen
“Mijn strategie was altijd: gewoon doorgaan en niet te veel zeuren. Toen Geert er niet meer was, moest ik wel. En toen kwam Marten met zijn kinderen bij ons wonen, waardoor ik op eieren liep. Het was vooral in het begin een heel spannende tijd. Ik moest mijn plekje veroveren in het samengestelde gezin. Wie ben ik, wie mag ik hier zijn? Ik ben niet jullie moeder, maar ik ben wel iemand die het hier ook voor het zeggen heeft.”
Onverwerkte rouw
“In 2020 ben ik ingestort. Ik kreeg een nekhernia, had veel pijn en kon niets. Ik denk dat toen pas het verdriet bovenkwam. Onverwerkte rouw. Op alle mogelijke momenten kon ik in huilen uitbarsten. Ik heb dat zo lang ingehouden. Mijn kinderen mochten wel zien dat ik verdriet had, maar ik wilde geen huilende moeder zijn. De enige plek waar ik huilde, was de kerk en dat heb ik eigenlijk nog elke zondag. Het komt dan zo in je hart en je ziel. Het is fijn dat er daar ruimte voor is.”
“Ik weet dat het goed is om te praten. Ik heb veel meegemaakt, maar ik ben van nature niet zo’n prater. Toch ben ik naar een therapeut gegaan. Zij helpt mij om een tijdlijn te maken van hoe mijn leven er tot nu toe heeft uitgezien. Daar komt heel veel bij kijken; ook heel veel verdriet. Ze heeft me een stuk verder geholpen, maar ik ben er nog niet.”
Kerst als samengesteld gezin
“Sinds we een samengesteld gezin zijn, is kerst erg belangrijk voor ons. Al in oktober wordt kerst met elkaar afgestemd. Op eerste kerstdag eten we aan een lange, mooi versierde tafel. Iedereen kleedt zich feestelijk. Dan reflecteren we als familie op het afgelopen jaar en op het leven. Iedereen krijgt dan een vraag om te beantwoorden. Dan praten we ook altijd weer even over vroeger en hoe we die tijd hebben ervaren. We hebben deze traditie al vanaf het begin en het mooie eraan is dat je écht naar elkaar luistert.””
Geschreven door
Jeannette Coppoolse
