Hoogzwanger en weduwe: 'Ik ben dankbaar dat ik van hem nog een kind mag krijgen'
Linda verliest haar man en blijft achter met twee kinderen en nog een baby op komst
Linda’s man Thomas is ongeneeslijk ziek. Na tweeënhalf jaar overlijdt hij. Linda (32) blijft achter met hun jonge zoon en dochter, en een derde kindje op komst. ‘Op de dag dat we het hartje hoorden kloppen, vertelde de arts dat Thomas (41) nog maar een paar weken te leven had. Toen wisten we zeker dat hij de geboorte niet zou meemaken.’
Zwanger en weduwe
Linda wrijft over haar bolle buik. Ze is acht maanden zwanger en dat is goed te zien. Haverwege haar zwangerschap, op 17 juli 2021, moest ze afscheid nemen van haar man; de vader van Noah (6) en Faya (5). Sindsdien wisselen tegenstrijdige emoties elkaar af: Intens verdriet om het verlies van Thomas en blijdschap vanwege haar toekomstige kindje.
Linda: ''We hebben er samen heel bewust voor gekozen om nog een derde te krijgen. Mynth is wat dat betreft zo gewenst. Ook al gaat hij het moeilijk krijgen zonder vader en sta ik er straks alleen voor.''
Kom nu naar het ziekenhuis en neem je vrouw maar mee
Linda en Thomas leren elkaar dertien jaar geleden kennen in het café waar ze werken. Hoewel ze hem in het begin maar irritant vindt, valt ze uiteindelijk voor zijn humor, positiviteit en zorgzame karakter. Na enkele jaren kopen ze hun huidige gezinshuis. Zoon Noah wordt geboren, en anderhalf jaar later volgt dochter Faya. ''Een koningskoppel. Meer geluk kan je wat dat betreft niet hebben.''
Twee jaar later krijgt Thomas klachten aan zijn oog. Hoewel de huisarts eerst aan migraine denkt, dringen Thomas en Linda aan op een hersenscan. Een paar uur nadat die is gemaakt, hangt de neuroloog aan de lijn: ''Kom nu naar het ziekenhuis en neem je vrouw maar mee.''
Hersentumor
''We zaten als twee zenuwachtige kindjes in de wachtkamer, zeiden geen woord tegen elkaar’, herinnert Linda zich. Eenmaal binnen, vertelt de arts dat Thomas een ‘laaggradige’ hersentumor heeft die langzaam groeit. ‘Hij kreeg nog 25 jaar mee. Thomas wilde als eerste weten of de afwijking genetisch is bepaald, maar dat was het niet. Verder maakte het hem eigenlijk niet uit. Hij zei: “Ik ga de diploma-uitreiking van mijn kinderen nog meemaken, kan hen helpen met hun eerste huisje en misschien word ik zelfs nog opa.” Daarna vroeg hij pas naar de behandeling.''
We hebben keihard geleefd
Die bestaat uit een zware chemokuur en bestralingen. Maar helaas slaan die allebei niet aan, zo blijkt na een half jaar. ''Ineens moesten we rekening houden met nog maar zes tot twaalf maanden.'' Ze delen de treurige boodschap met hun familie en Thomas’ beste vrienden, acht jongens die elkaar al sinds de kleutertijd kennen. ''Dat was heel emotioneel'', zegt Linda.
Lees verder bij onze EO collega’s van Ik Mis Je
Eerder dit jaar sprak hoofdredacteur Griette in het hospice met Linda's man. Lees zijn verhaal: "Thuis moeten de kinderen gewoon kunnen spelen, daarom ben ik nu hier."
De redactie van Ik mis je sprak Linda toen ze nog zwanger was. Zondag 21 november is Linda bevallen van zoon Mynth. Beiden maken het goed.
Headerfoto: Cindy Doorman
