Lazarus staat op | Waarom verwachting niet zonder lange adem kan...

Het kan allemaal even duren – PopUpGedachte vrijdag 27 augustus 2021

Wachten is niet mijn hobby. Sommige mensen lijken dat heel goed te kunnen, al is de kunst tanende. Bijna zonder uitzondering zie je iedereen die moet wachten bij een bushalte naar een mobiel grijpen. Nog even wat doen, een beetje scrollen hier en daar, fotootje posten van gisteren, dat soort dingen. Het wachten wordt dan draaglijk.

Wachten zelf is niet gemakkelijk en toch hoort het bij ons leven. Wachten, verwachten, uitzien naar. Er is zoveel dat ons pas later in de tijd gegeven wordt, terwijl we het liefst nu zouden hebben; een rijbewijs, een partner, financiële zelfstandigheid (als dat ooit komt – geldt ook voor de partner trouwens), de volgende serie afleveringen van de serie die je aan het kijken bent, vakantie, al die dingen; je moet het maar opbrengen om erop te wachten, want het is nu eenmaal niet op vingerknip beschikbaar. De pakketdiensten en boodschappendiensten doen hard hun best om iets te vinden op onze onwil om te wachten, van same day delivery tot bezorging binnen het uur na bestelling. Maar verder, de belangrijke dingen; die vereisen geduld.

Ik lees vandaag het begin van een verhaal dat Jezus vertelt: “In die tijd vertelde Jezus zijn leerlingen deze gelijkenis: Het is met Rijk der hemelen als met tien meisjes die met hun lampen uittrokken, de bruidegom tegemoet. Vijf van hen waren dom, de andere vijf verstandig. Want de domme namen wel hun lampen mee, maar geen olie; de verstandige echter namen met hun lampen tevens kruiken olie mee. Toen nu de bruidegom op zich liet wachten, dommel­den zij allen in en sliepen. Maar midden in de nacht klonk er geroep: Daar is de bruidegom! Trekt hem tegemoet!”

Het is redelijk lomp vertaald hier, met ‘domme’ meisjes maar misschien was het ook lomp uitgesproken, dat weet ik niet. Het verhaal gaat nog verder, maar ik weet vanmorgen al wel weer effe genoeg. De helft van de bruidsmeisjes had genoeg verwachting bij zich, maar te weinig lange adem.
Durf ik te bedenken dat als ik iets echt nodig heb, dat het nog wel even kan duren. Dat mijn licht, zogezegd, moet blijven branden, ook als ik dreig de hoop op te geven omdat het veel langer duurt dan voorspeld? Kan ik dat?

In christendom is het steeds weer opnieuw noodzakelijk dat verwachting gepaard gaat met lange adem. Verhaal na verhaal blijkt weer dat bijna niets wat de mens verlangt op afroep beschikbaar is, maar dat het altijd op één of andere manier geschonken wordt als de mens blijft hopen.
Je zou je bijna afvragen of dat sadisme is van de Eeuwige. De wortel nog wat langer voor de neus laten bungelen. Maar meestal is de mens er zelf nog niet klaar voor. Meestal moet degene die verlangt in het wachten nog een veranderingsproces ondergaan om dan met echt open handen te kunnen ontvangen wat gegeven wordt. We weten lang niet altijd wat we nodig hebben, juist als we er het hardst om roepen. Dan brengt de tijd verzachting, wijsheid, inzicht en ja, het brengt ook wat we nodig hebben – zij het dat dit er anders uitziet.

Verwachting en lange adem, wie al weet dat echte verlangens en behoeften mogelijk gepaard moeten gaan met uithoudingsvermogen, kan zich al erop voorbereiden. Edith Eger, degene die de concentratiekampen overleefde en De Keuze schreef, vertelt over een vriendinnetje dat zeker wist dat met Kerst ze bevrijd zouden zijn. Toen Kerst kwam en ging zonder bevrijding, stierf het meisje. Ze hield het niet meer uit. Misschien ook wel genadig, dat ze zo verlost werd van het kwaad – maar Edith gebruikt het om te illustreren hoe hoop en verwachting werken. En hoe broodnodig de moed is die beseft dat het even kan duren.

Tot zover vanochtend. Moed gewenst en ausdauer, zoals onze oosterburen zo mooi zeggen, uithoudingsvermogen, en een heel goede vrijdag. Maandag weer een nieuwe PopUpGedachte en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.