Marleen Stelling over 'Bid, bedank, bewonder': ‘Ik ben bijna dwangmatig dankbaar’

Bid

‘Als kind was ik een heel trouwe bidder. In de kerk waarin ik opgroeide, werd archaïsche taal gebruikt, waar ik weinig van begreep. Daardoor dacht ik dat je zo moest bidden. Ik herinner me dat ik op vakantie met mijn zus in een stapelbed lag en dat we samen gingen bidden, in onverstaanbaar Nederlands. Ondanks dat ik niet begreep wat ik zei, heb ik dat bidden als kind wel ervaren als contact met God, het was voor mij wel een mystieke ervaring.

Ik merk dat het bidden erbij inschiet als ik gelukkiger ben, ik vind dat ik nu te weinig bid. Maar dit programma helpt me om me er meer in te verdiepen, de associaties van gasten zijn heel leerzaam. Zo vertelde Jurjen van Houwelingen bijvoorbeeld hoe gebed hem dichter bij de bron van vriendelijkheid en vrede brengt. Dat vond ik prachtige kernwoorden.’

Bedank

‘Ik ben bijna dwangmatig dankbaar: voor het prachtige kind dat rondloopt en de baby in mijn buik bijvoorbeeld. Tegelijkertijd ben ik me er altijd van bewust dat de dingen waarvoor ik dankbaar ben niet mijn eigendom zijn. Ze zijn niet mijn verdienste.

Ik spreek het ook uit: hoe veel ik van familie en vrienden houd, hoe blij ik ben dat ze er zijn. Als ik van de generatie boven mij hoor dat ze dat te weinig van hun ouders hebben gehoord, kan ik me daar niets bij voorstellen.

Ook als het leven zorgt voor onverwachte situaties, probeer ik mezelf te oefenen in dankbaarheid, om het cadeau in dat alles te blijven zien. Ik ben in het begin van mijn zwangerschap heel ziek geweest en lag acht weken in een donkere kamer. Ik heb geprobeerd om dat te zien als een oefening in uitgestelde dankbaarheid. Ik hield mezelf steeds voor: op een dag zie ik het cadeau weer. Uiteindelijk heb ik een prachtige zomer gehad, met veel meer mooie dagen dan ik had gedacht. Elke dag die wel lukte was daardoor bijzonder.’

Bewonder

‘In mijn betonnen stadstuin heb ik de afgelopen jaren tegen de klippen op planten gezet. En inmiddels is dat kleine stenen stadstuintje veranderd in een groene oase. Dit jaar bloeide de blauweregen voor het eerst, dat had ik niet verwacht toen ik die plantte. Na het avondeten laat ik regelmatig de afwas even staan en loop ik mijn tuin in, om te kijken hoe alles groeit en bloeit. Ik houd ook ontzettend van de bossen en bekijk graag de bomen: geen enkele is hetzelfde. Die verwondering voor de natuur die ons in leven houdt, brengt bij mij ook meteen een pijn over de klimaatcrisis en alles wat er gaande is met de aarde. Het is zo mooi, maar ook pijnlijk om er onderdeel van te zijn als mens. Daarom heb ik het nodig om te blijven bewonderen en verwonderen. Verwondering tilt me op.’