'Mijn arme ego...'

Ik bel Reinald, eindredacteur van Visie, op. “Mag ik een break?” Het is even stil. “Zou je dat wel doen, Elbert? Als je ertussenuit gaat, gaan mensen vragen stellen.” Oei, straks denken ze dat ik burn-out ben of zo. Ik voel een stoot oerschaamte en dwing mezelf weer te typen, maar het lukt niet. M’n ego zit in ’t nauw.

Het helpt ook niet dat ik ongezouten negatieve feedback kreeg over m’n columns, van een maat van me. “Je bent niet grappig. Je trapt niemand tegen het zere been. ’t Is wat te lievig allemaal. Het mist pit. Youp van ’t Hek trekt tenminste van leer tegen alles en iedereen. Jij wilt iedereen alleen maar blij maken.” M’n arme ego…

Ik open mijn podcast-inbox van Kerk en ik en lees een mail van iemand die chronisch ziek is en mij veel te lichtvoetig vindt. Ik moest maar eens een podcast gaan maken over chronisch ziek-zijn. Mens, denk ik, ga zelf lekker een podcast over chronisch ziek-zijn maken.

Even later loop ik in de fuik van twee therapeuten in opleiding. Ze staan bij de uitgang van de supermarkt. “Mogen we je een vraag stellen voor onze scriptie? Wat heb je geleerd over de liefde?” Zonder aarzelen antwoord ik: “Dat je over jezelf heen moet stappen.” Ze kijken zorgelijk. “Dat je dus ’s nachts niet doet alsof je de baby niet hoort huilen, maar eruit gaat. En dat je je geliefde tevoorschijn lieft, soms ten koste van jezelf.”

“Maar hoe voorkom je dat iedereen dan over je grenzen gaat?”

“Nou, ik denk dat het aankomt op wie je geliefde is...”

Ineens heb ik m’n column en m’n motivatie terug! Let op: Lieve lezers, luisteraars – hooggeëerd publiek: Ik houd van jullie, maar jullie zijn niet m’n geliefde. Die plek hebben alleen mijn vrouw en Jezus. Zij kunnen me maken en breken. En ach, dat arme egootje van me houdt wel van een beetje survivallen.