Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Zonovergoten duisternis

Tegen een strakblauwe hemel staat de donkere contour van Ray. Een knappe kerel van drieëntwintig jaar, met een afgetraind lijf en mooie ogen. Een echte ‘hunk’, waarschuwde mijn vrouwelijke collega, die deze jongen al eerder had geïnterviewd

2 februari 2022 | Leestijd 2 min

Achter zijn profiel de staalharde lijnen van tralies. Ray moet nog anderhalf jaar zitten in deze Albanese gevangenis. Als ik hem vraag wie hij bij vrijlating als eerste opzoekt, roept zijn celgenoot iets waarvan iedereen in de lach schiet. Kuis vertaalt de tolk het grapje met ‘meisjes’.

Geen meisjes, maar zijn vader wil hij zien

Ray grijnst en schudt zijn hoofd. Geen meisjes, maar zijn vader wil hij zien. Door corona heeft hij hem al twee jaar niet in levenden lijve ontmoet. Alleen Skype biedt uitkomst, op een stoffige computer in de wachtruimte van de gevangenis, die hij moet delen met meer dan honderd andere gevangenen. Elke twee weken vijf minuten.

Ray’s vader brengt om de paar dagen gezond eten en schone was voor hem langs. Nu al drie en een half jaar lang. ‘In Albanië zorgt de staat voor tralies, je familie zorgt voor de rest’, schampert zijn celgenoot. Ray bijt op zijn kaken. Voor deze zonovergoten gevangenis heeft hij maar één woord: duisternis. De vraag wie daarin voor hem een lichtpuntje is, hoef ik niet eens te stellen.

Geschreven door

Jan Willem den Bok

Meer over het project

--:--