Jeannette Westerkamp over depressies: 'Alsof er geen liefde meer is'

23 februari 2023 · Leestijd 3 min

· · · ·

Al op jonge leeftijd weet Jeannette Westerkamp dat ze zendeling wil worden. Haar jaren in verschillende landen in Afrika brengen haar echter veel moeilijkheden, zorgen en angst. Wat betekenen bidden, bedanken en bewonderen nu voor haar? De voormalig justitiepredikant en zendeling vertelt het aan Jurjen ten Brinke in ‘Bid, bedank, bewonder’.

Jeannette groeit op als oudste in een christelijk gezin van vijf. Ze is zich als kind sterk bewust van het leed en verdriet in de wereld. Wanneer ze nog heel jong is, weet ze daarom al dat ze de zending in wil. Ook in de gebeden die ze als kind bidt, komt een sterk gevoel van zorg voor anderen terug. “Ik bad eigenlijk altijd voor een ander”, vertelt ze. “Omdat ik dacht: ik heb alles al.” Daar zit ook een keerzijde aan, realiseert ze zich later. “Op een gegeven moment werd dat een soort hoogmoed. Zo van: ik hoef alleen maar uit te delen en anderen moeten krijgen.”

Onder een kaasstolp

Wanneer Jeannette zelf een gezin heeft, vertrekken ze als zendelingen naar Afrika. “Je denkt dat als je doet wat God van je wil, in dit geval naar Afrika gaan, dat je dan zo’n goed gevoel krijgt.” Dat blijkt echter allesbehalve waar te zijn. In Oeganda wordt haar zoon ernstig ziek; zo ziek dat ze bang zijn dat ze hem gaan verliezen. Daarnaast krijgt ze te kampen met ernstige depressies. “Echt jaren achter elkaar.” Hoe die periodes voor haar voelden? “Alsof er geen liefde meer is en je zelf geen liefde meer kan geven”, legt ze uit. “Ik zeg wel vaak: ik zit onder een kaasstolp. De wereld is er wel, maar er is geen geluid meer, er is geen gevoel meer, ik zit helemaal afgesloten. Dat is echt afschuwelijk.”

Een halfuur zonder depressie

“Als ik in een depressie ging, dan voelde ik dat”, vertelt ze. “Een van de laatste keren zei ik tegen God: ik wil dat ik elke dag één moment krijg dat ik weet dat ik niet gek word.” Ze wonen dan nog in Afrika. “Daar is een hele korte schemering, precies op dezelfde tijd elke keer.” Tijdens de schemering ervaart ze iets bijzonders. “Als de schemering begon, was mijn depressie weg, een halfuur lang. Ik deed helemaal niks, ik stond alleen maar in de tuin te kijken en soms de kinderen nog even te knuffelen. En dan wist ik: na een halfuur ga ik er weer in.”

Gevangenis

“Misschien heeft dat me ook wel geholpen om in de gevangenis te werken. In het begin vond ik het zo benauwend, die mannen die zijn opgesloten. Maar toen dacht ik: ja, ik weet ook wel een klein beetje wat dat is, dat die deur weer dichtgaat.” Ze maakt bijzondere dingen mee in de ontmoeting met gevangenen. Daardoor leert ze “dat God zoveel dichterbij is en zoveel concreter is dan ik dacht”. Haar kijk op bidden is in de loop van de jaren veranderd. “Als ik een relatie met God wil, moet ik ook van hem kunnen ontvangen en van hem vragen wat ik zelf nodig heb. Ik moet ook zelf in die afhankelijkheid kunnen leven.”