Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Ongelijkheid ontstaat daar waar mannen zwak zijn’

Lieneke krijgt van de mannen in haar leven alle ruimte om zich te ontplooien. Door haar ervaring in Syrië en haar werk voor EO Metterdaad realiseert ze zich dat die ruimte niet zo vanzelfsprekend is…

Deel:

‘Lien, wist je dat je als christelijke vrouw veertig jaar geleden hier in Nederland nog helemaal niet zo makkelijk had kunnen doen wat jij nu doet?’ Ik heb een gesprek met mijn vader over de positie van vrouwen wereldwijd en hoe normaal en vanzelfsprekend ik de ruimte vind die ik als vrouw krijg.  

Ik ben mondig, ondernemend. Ik heb grote delen van de wereld over gereisd. Meermalen alleen of samen met een vriendin. Als ik heel eerlijk ben, is mijn vrouw zijn nooit een belemmering geweest in het ontplooien van mezelf. Als hoogopgeleide, in het westen ontwikkelde vrouw, met om mij heen mannen die mij niet als bedreiging zien, maar mijn ontwikkeling en ontplooiing als jong meisje en vrouw stimuleerden en nog steeds aanmoedigen, tel ik volkomen mee.

Door de opmerking van mijn vader realiseer ik me opeens hoe anders dit had kunnen zijn als ik veertig jaar eerder had geleefd. Dan had ik mijn hang naar avontuur niet op dezelfde manier had kunnen ontplooien als ik nu doe.  

Geen onderdeel van de maatschappij

Het is niet zo dat ik nog nooit met ongelijkwaardigheid te maken heb gehad. In 2010 maak ik er kennis mee als ik met mijn broer door Libanon en Syrië backpack. Als westerse vrouw word ik overal geaccepteerd: ik ben reiziger, netjes gekleed in een lange rok en lange-mouwen-shirts en ben op stap met mijn broer.

Tijdens de reis zijn de mannen vriendelijk en - los van de vragen aan mijn broer over mijn huwelijkse status - kan ik me vrij bewegen. Ik geniet met volle teugen van de levendigheid, de gezelligheid op straat, het getoeter van auto’s, het handelen voor de shopjes. Totdat ik me realiseer dat ik weinig vrouwen in het straatbeeld zie. Als ik hier zou wonen zou ik helemaal niet op die manier onderdeel uitmaken van de maatschappij. Ik zou geen shop runnen of in de avondschemering met mijn vriendinnen backgammon spelen. Alles wat ik hier zie, wordt door mannen gedaan.

Grimmigheid op straat

In de tram in het Syrische Damascus voel ik me ongemakkelijk als ik door een man wordt bekeken op een manier die weinig aan de verbeelding overlaat. Ik zie pure vrouwenhaat in zijn ogen. En het drinken van thee in een olijfgaard in Palmyra word ik bijna op m’n mond gekust.

In Holmes gaat het mis. Mijn broer en ik krijgen een kleine fittie omdat we hangry zijn. Vervolgens gaat hij op zoek naar een falafel-tent en ik loop koppig de andere kant op. Plotseling voelde ik me enorm unheimisch, onveilig zelfs, een gevoel dat totaal nieuw voor me is. Er hangt op straat een bepaalde grimmigheid, mensen staren me aan en de gedachte schiet door mijn hoofd, dat als me nu iets overkomt, de mannen waarschijnlijk in hun ‘recht’ staan. Omdat ik alleen op staat loop.

Ik loop zo vlug ik kan terug naar het hostel en wacht op mijn broer. ‘Je mag me hier nooit meer alleen laten’ zeg ik tegen hem, als hij met twee heerlijke broodjes falafel komt aanlopen.

Ongelijkheid door zwakke mannen

Daar in Holmes en later in Aleppo voelde ik een diepe machteloosheid die me verontwaardigde. Wat kon ik eraan doen dat ik vrouw ben? En ik begreep opeens waarom ik soms de kriebels krijg als het gaat over emancipatie. Ongelijkheid ontstaat daar waar mannen zwak zijn. Mannen die onderdrukken in plaats van liefhebben, die uitsluiten in plaats van stimuleren en samen groeien. Mannen die geloven in de leugen van wat ‘stoer en mannelijk’ zou zijn. Mannen die in niets het evenbeeld van God (willen) zijn.

Als ik aan het verhaal terugdenk, kijk ik met verwondering naar de mannen in mijn eigen leven. Ik ben dankbaar voor mijn grootvader die zijn dochters rijles gaf in een tijd dat dat nog niet gewoon was. Dankbaar voor mijn opa, die mijn oma de vrijheid gaf mee te denken in de financiën, toen dat nog niet gebruikelijk was. Dankbaar voor m’n vader die me altijd gestimuleerd heeft te gaan studeren en werken. Dankbaar voor m’n man, die me alle vrijheid geeft in mijn hang naar avontuur. Voor m’n broers, leraren, mannelijke collega’s. Ik ben dankbaar voor al die mannen die hun vrouw liefhebben, zoals Christus zijn kerk liefheeft.

afbeelding
afbeelding.

Zo vanzelfsprekend als mijn gelijkwaardigheid hier in Nederland is, zo anders is dit in Pakistan. Met alle gevolgen van dien: schulden, aanranding, kindhuwelijken, meisjes die worden uitgehuwelijkt. Er is veel uitzichtloosheid bij vrouwen en dat al generaties lang. De ongelijke positie van vrouwen in Pakistan is schokkend en zit diepgeworteld.
EO Metterdaad wil hun positie versterken en investeert in voorlichting, vakopleidingen en ondernemerschap. Geef voor meer gelijkwaardigheid, meer zoals God het bedoeld heeft. Meer weten of geven? Ga naar metterdaad.nl/pakistaansevrouwen

Je kunt deze actie van EO Metterdaad ook volgen via tv: de uitzendingen zijn te zien op zaterdag 5, 12, 19 juni om 17.35 uur op NPO 2.

Geschreven door

Lieneke van Buuren

--:--