De zoektocht van een stervende vader in 'Nowhere Special'

Omdat de moeder van Michael met de noorderzon vertrokken is en hij geen familie heeft, is John wanhopig op zoek naar iemand die de kleuter na zijn overlijden kan opvangen. Met behulp van een adoptiebureau ontmoet hij een reeks uiteenlopende kandidaten: een rijk stel dat Michael een leven vol luxe wil bieden, een groot gezin met drukke pubers, een alleenstaande vrouw met een kinderwens. De juiste keuze maken blijkt een onmogelijke opgave.

Uberto Pasolini, de van oorsprong Italiaanse regisseur van Nowhere Special, kwam het verhaal van de glazenwasser en diens zoontje tegen in de krant en bewerkte dat met wat eigen vondsten tot een scenario. Het dramatische gegeven had met gemak een draak van een film kunnen opleveren, maar Pasolini (die eerder de hitfilm The Full Monty produceerde) weet een smaakvolle en subtiele toon aan te slaan. In plaats van grote emoties toont hij liever kleine momenten die veel suggereren: vader en zoon die samen naar school lopen of op de bank in slaap vallen; korte, veelzeggende gesprekjes. Intussen gaat de film, met al die verschillende adoptieadressen, ook mooi onnadrukkelijk over klasseverschillen.

Een nadeel van deze aanpak is wel dat het geheel een tikje vlak blijft. Er wordt keurig binnen de lijntjes gekleurd: grote verrassingen blijven uit, John houdt als personage iets inwisselbaars. Dat de film ten slotte toch diep weet te ontroeren, is dan ook goeddeels te danken aan de voortreffelijke acteurs. Nieuwkomertje Daniel Lamont is zeldzaam naturel als de kleine Michael, en de blikken en ingehouden mimiek van hoofdrolspeler James Norton (Little Women) kruipen onvermijdelijk onder de huid. Niet voor niets sleepte Nowhere Special op diverse festivals (waaronder Film by the Sea) de publieksprijs in de wacht.