Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Column #29 van Wilfred: ‘Een ongeluk komt nooit alleen. Sterker nog, het heeft al zijn vriendjes meegenomen’

Wilfred Hermans is getrouwd, vader van twee kinderen en freelancejournalist en tekstschrijver. Voor Eva schrijft hij over zijn wisselende successen als echtgenoot en vader.

Deel:

O, wat hou ik toch van spreekwoorden. Waarom? Omdat ze zo wáár zijn! Bijvoorbeeld: ‘Een ongeluk komt nooit alleen’. Dat ondervinden we momenteel aan den lijve. Dat ongeluk van ons komt zeker niet alleen. Sterker nog, het heeft al z’n vriendjes meegenomen.

Het begon met de tand van m’n vrouw. Dat was al een ongeluk op zich. Na een tandartsbehandeling enkele jaren geleden begon één voortand steeds meer te verkleuren, dusdanig dat het antwoord op de vraag ‘Welke tand hoort er niet in dit rijtje thuis?’ buitengewoon makkelijk te geven was. Moeten we niet hebben. We hebben de tand met van alles behandeld, er lief tegen gepraat en het zelfs de handen opgelegd. Maar niks hielp, dus werd de tand vervangen door een nepexemplaar. Zo’n neptand is nooit zo stevig als een echte tand, dus toen mijn vrouw dacht een knoop in de schoenveter van onze dochter er met haar tanden wel even uit te kunnen trekken, kwam ze van een koude kermis (een spreekwoordelijke!) thuis.

We kunnen gerust spreken van een tikkende tijdbom in de mond van mijn vrouw

Tand afgebroken. Mijn vrouw zag er geen gat meer in, ik des te meer. De volgende neptand werd een tijdelijke, want haar eigen tandarts was op vakantie. Vanmiddag zei deze tand ook krak nadat m’n vrouw iets te hard op een broodkorst beet. Hij zit nog vast, maar we kunnen gerust spreken van een tikkende tijdbom in de mond van mijn vrouw.

Toen kwam de dag dat het regende dat het goot. Het dak van onze uitbouw besloot daar na twintig jaar trouwe dienst geen weerstand meer aan te bieden. Zodoende begon het binnen ook te regenen. Daar was onze Amerikaans-eikenhouten vloer het pertinent mee oneens, die gaat ervan kromliggen. Enfin, dat dak moet dus vervangen worden.

We rijden zo ongeveer de meest degelijke auto die er is (een Toyota uit 2017), maar letterlijk de volgende dag na de lekkage begon ‘ie tijdens het rijden te schudden en trillen. En ik weet weinig van auto’s, maar ik weet wél dat schudden en trillen niet tot de basistaken van een auto behoort. Onze eigen topgarage vond het probleem te complex, dus momenteel wordt onze bolide gediagnosticeerd door een – duurdere – Toyota-dealer. Ah, ze bellen! ‘Hij rijdt op drie cilinders’. Daar heb je het al. ‘Verder onderzoek kunnen we pas later deze week doen, maar u kunt er nu niet mee rijden’.

Ik weet wél dat schudden en trillen niet tot de basistaken van een auto behoort

Vooruit maar! We leven niet in oorlog, zijn niet ziek en de hond heeft niet op het tapijt gepist. Kan ook niet, want we hebben geen hond. En geen tapijt.

PS. De geschatte kosten van al het bovengenoemde schat ik heel voorzichtig op zo’n twee á drieduizend euro. Wilt u uw trouwe columnist steunen in deze financieel bitt’re tijden? U weet mij te vinden.

Geschreven door

Wilfred Hermans

--:--