Column: 'Op de foto? Ik haat het!'
Annemarie is nogal kritisch op foto's van zichzelf
Eva-redacteur Annemarie komt iedere vakantie terug met een hele rits aan foto’s. Van alles en iedereen, maar zelf staat ze er maar weinig op. En dat heeft een reden.
Valt het op dat die ene mondhoek niet lekker mee omhoog krult? Heb ik een onderkin? En zie je geen vetrol? Zo bekijk ik een foto waarop ik sta. En negen van de tien keer wordt de foto afgekeurd op basis van een van bovenstaande punten. Of legio andere criteria waarop ik mezelf kritisch beoordeel. Op de foto? Ik haat het!
Vrouwen en foto’s
Maar een foto van een ander bekijk ik heel anders. Wat een stralende lach. Wat een prachtige omgeving. Wat een geweldige outfit. Ongetwijfeld is die ander die ik zo leuk op de foto vind staan, juist weer keihard voor zichzelf. En vindt zij mijn foto prachtig. Ik zeg bewust ‘zij’, want dit is toch wel een vrouwendingetje. Maak een foto met een groep vriendinnen en iedereen wil eerst beoordelen of ze er wel leuk op staat. Lees: zo voordelig mogelijk. En vrijwel altijd is er minstens een persoon ontevreden met het resultaat, terwijl er neutraal gezien toch een groep vrolijke vrouwen op de foto staat.
Vrouwen die onzeker zijn over hun uiterlijk, we zijn met velen. En ik kan van alles vertellen over dat het onnodig is, dat je prachtig bent, dat je lichaam een tempel is, dat het perfecte plaatje alleen op social media bestaat, et cetera, et cetera. Maar ik weet hoe lastig het is om die onzekerheid los te laten. Rationeel weet ik het allemaal en ik hoor vaak genoeg positieve woorden, en dat mijn onzekerheden nergens voor nodig zijn. Maar dat stemmetje in mijn hoofd wil zijn mond maar niet houden. Dat stemmetje is vast een ‘haar’…
Die kont! Die vetrol! Die onderkin!
En dus roep ik heel vaak als mijn man enthousiast foto’s heeft gemaakt tijdens onze vakanties of uitstapjes: ‘Die kont!’ ‘Die vetrol!’ ‘Die neus!’. Na heel wat jaren samen, is hij niet meer zo enthousiast over het maken van foto’s van mij, zeker niet als ik het me niet bewust ben. Het is toch nooit goed. Het resultaat: honderdduizend foto’s van mijn man en kinderen (en de zee, bloemen, pittoreske Italiaanse straatjes, zonsondergangen, gerechten zelfs), maar slechts een paar – zorgvuldig en zo voordelig mogelijk geposeerde – van mij. Waarop ik mijn man vervolgens verwijt dat ik steeds foto’s maak en hij nooit, waardoor ik er nooit op sta. De wonderlijke psyche van de vrouw…
Tot ik me realiseerde: als ik zo doorga, heb ik straks – zelfs in het tijdperk van duizenden foto’s op je mobiele telefoon – nauwelijks foto’s waarop ik met mijn kinderen sta. En hebben zij dus ook amper foto’s met mij. Alleen maar omdat ik niet kijk naar een stralend plaatje, maar naar onzinnige details.
Het perfecte plaatje schieten ze maar in dat programma
Dus ik neem mij heilig voor om het deze vakantie (en daarna) anders te doen. Niet meer zo kritisch, maar genieten van een vastgelegde herinnering met man en kinderen. Want ik haat het niet om op de foto te gaan, ik moet mijn kritische zelfblik loslaten. Het zijn foto’s voor mijn gezin en mij, ze hoeven niet #Instaperfect. ‘Het perfecte plaatje’ schieten ze maar in dat tv-programma.
Ik durf niet te beloven dat ik ze allemaal mooi vind. En ik weet nu al dat ik de minder fraaie exemplaren zeker niet op social media zal delen. Maar je moet ergens beginnen.
De vrouw op de foto is een model (ik ga hierna mijn leven beteren...)
