Wonen in een leefgemeenschap = elkaar helpen de mens te worden die je bent
Steeds meer mensen kiezen ervoor om te wonen in een leefgemeenschap. Wat beweegt ze? Martien vraagt het mensen uit gemeenschappen door heel Nederland. Vandaag: Anne, die samen met haar man in gemeenschap De Hooge Berkt woont.
Als je Anne Boomers vraagt wat het leven in De Hooge Berkt is, dan zegt ze samenvattend: ‘Elkaar dragen, verdragen en verder dragen.’ Het past precies bij de verhalen die ze mij vertelt als we elkaar spreken en haar rustige, enthousiaste uitstraling.
De Hooge Berkt is een gemeenschap die in 1967 is ontstaan uit een paar mensen die samen gastvrijheid boden aan mensen die op zoek waren naar verbinding tussen geloof en het dagelijks leven: religieuzen, gezinnen met kinderen, alleenstaanden, enzovoorts. Een katholiek initiatief, dat is uitgegroeid tot een oecumenische dicht bij de Belgische grens.
Herkenbaar gemeenschapsgevoel
Anne woont in de gemeenschap in Bergeijk, samen met haar man Frank. Jarenlang werkte het echtpaar in Soedan en in Kenia als lekenmissionarissen en zetten hulp- en scholingsprogramma’s op. Bij terugkomst in Nederland oriënteerden ze zich op een nieuwe woonplek en een nieuwe kerk. ‘We werden door vrienden attent gemaakt op De Hooge Berkt. We hadden meteen een gevoel van gemeenschap, zoals we dat uit Kenia kenden, toen we er voor het eerst binnenstapten. Het was een feest van herkenning daarom besloten we er steeds vaker heen te gaan en meer en meer met de vieringen en bijeenkomsten mee te doen.
Het duurde even voordat ze echt de beslissing namen om deel uit te gaan maken van De Hooge Berkt. ‘Anderen maken misschien een sprong, maar wij groeiden er echt naar toe om hier te gaan wonen. We hadden meer tijd nodig om echt te landen na onze tijd buiten Nederland. In het begin hielden we daarom meer afstand. Uiteindelijk groeiden er vriendschappen en werden we gevraagd mee te doen: Frank als bestuurslid en ik binnen een van de dagteams voor de coördinatie. Daardoor kwamen we dichterbij te staan. Uiteindelijk zijn we toen op het terrein van de gemeenschap gaan wonen.’
Soms is samenleven zwaar
Bij De Hooge Berkt leven ongeveer dertig mensen op het terrein, allemaal met verschillende christelijke achtergronden. Ook wonen er nog mensen uit de gemeenschap in het dorp. ‘We hebben vaak bezoekers die een paar dagen of een weekend komen. Bijvoorbeeld om op adem te komen, of met een retraite mee te doen. Het is een heel diverse groep mensen. Zo oefenen we met elkaar om één lichaam te worden. Je bent echt samen op een pelgrimspad. De één ziet dit, de ander dat. Soms moet je even stilstaan. Zo samenleven geeft energie, want we ontdekken elkaar in een andere context.’
Hoewel Anne enthousiast is over de gemeenschap, geeft ze ook eerlijk toe dat het soms zwaar is. ‘Het is niet altijd even gemakkelijk, helemaal nu we met een steeds ouder wordende groep mensen en weinig jonge mensen zijn. De fysieke en organisatorische uitdagingen zorgen voor verandering. Dat levert soms spanning op tussen mensen die juist sneller willen en anderen die veel moeite hebben met verandering en dus meer tijd nodig hebben. Gaandeweg merkten we gelukkig dat we meer kunnen dan we dachten en de veranderingen die er al zijn, goed zijn.
Samen feesten vieren
Als ik Anne vraag wat ze het mooiste vindt aan het leven op De Hooge Berkt zegt ze lachend: ‘Het vieren. Feesten vieren samen: huwelijksfeesten, maar ook het afscheid, zoals een uitvaart van een gestorvene. Het zijn momenten van twee uitersten, maar het zijn ook bijeenkomsten die mij zó raken en ons met elkaar verbinden. Het laatste feest dat we vierden was de uitvaart van een zuster van negentig jaar. Zij was al meer dan veertig jaar deel van de gemeenschap. Haar uitvaart was een heel mooie viering waarin echt háár verhaal verteld werd: wie zij was en wat ze had betekend. Ze was elke dag bij ons. Dat gemis raakt mij dan ook zo.’
Ze heeft geen spijt van haar keuze voor De Hooge Berkt, daar is het gemeenschapsleven te waardevol voor. ‘We proberen om elkaar te helpen de mens te worden die je bent. Zelf heb ik wat fysieke problemen die niet zo zichtbaar zijn. Ik vind het soms ook lastig om duidelijk mijn grenzen aan te geven, maar gelukkig kreeg ik alle tijd en ruimte om te zijn en te worden wie ik ben. Zo helpen we elkaar. Ik vind het zo mooi om mensen te zien groeien en kan dan soms echt tot tranen toe geraakt worden.”
Wil je meer weten over De Hooge Berkt of ben je geïnteresseerd in een van de retraites? Kijk hier voor meer informatie.
Geschreven door
Martien Hoekzema
