Linda (36) adopteerde als 21-jarige de Oegandese baby Emanuel

Linda van der Linden (36) droomt er al op jonge leeftijd van om stewardess te worden. Op haar negentiende solliciteert ze bij Cityhopper, maar wordt afgewezen vanwege haar gebrekkige Engels. “Om zo snel mogelijk de Engelse taal onder die knie te krijgen, besloot ik het naar het buitenland gaan.” Diep van binnen verlangt zij ernaar om als vrijwilliger naar Afrika te gaan. “Toen ik mezelf eenmaal toestond hieraan te denken, liet het mij niet meer los.”

Haar aandacht wordt getrokken door een project van YouthApart, opgericht door Daniël en Marlies Hoogteijling. “Ik kende hen van Soul Survivor en wist dat zij in Kenia woonden en verschillende projecten deden. Ik heb hen gemaild en gevraagd of zij nog een vrijwilliger nodig hadden voor een half jaar. Toen zij terugmailden dat ze inderdaad een vrijwilliger konden gebruiken, ging het balletje rollen.” Na alle voorbereidingen te hebben afgerond vertrekt Linda naar Kenia. “Ik kon daar drie maanden terecht. Aansluitend zou ik drie maanden aan de slag gaan in een kindertehuis in Oeganda.”

Ik dacht meteen: als God wil dat ik zijn mama word, dan doe ik dat!

Nadat zij met veel voldoening drie maanden in Kenia heeft gewerkt, neemt ze met pijn in haar hart afscheid van de mensen die ze daar heeft leren kennen. Vlak voordat zij naar Oeganda vertrekt gaat de auto waarmee zij zou reizen kapot. “Het duurde een week voordat hij gemaakt zou zijn. Omdat ik in Oeganda werd verwacht, besloten we met de auto van een vriend te gaan. De dag voordat we zouden vertrekken, sloeg hij met zijn auto over de kop. Dit kon geen toeval meer zijn. Ik wist dat God een plan had met mijn leven, maar pas later besefte ik hoe wonderlijk God het had bestuurd, dat ik – later dan gepland – Oeganda binnenkwam op de dag dat de moeder van Emanuel stierf. God voorzag hem meteen van een nieuwe moeder!”

Tijdens haar tweede werkdag in het kindertehuis wordt Emanuel door zijn familie binnengebracht. “Hij was drie weken oud. Twee dagen daarvoor was zijn moeder gestorven. Omdat het in die cultuur niet gebruikelijk is dat een vader voor zijn kinderen zorgt, werd hij naar het kindertehuis gebracht. Ik herinner me nog goed het moment dat ik hem voor het eerst zag. Toen ik naar hem keek raakte iets mijn hart. Wat ik voor hem voelde was iets totaal anders dan wat ik voor de andere baby’tjes voelde. Ik kon niet stoppen met naar hem te kijken en dacht meteen: als God wil dat ik zijn mama word, dan doe ik dat!”

Darmproblemen

Met liefde zorgt Linda voor alle kinderen in het kindertehuis. “Emanuel gaf ik iets meer aandacht; hij had een speciaal plekje in mijn hart. Ik voelde me verantwoordelijk voor hem en voedde hem zoveel mogelijk zelf. Hij had darmproblemen, waardoor hij overloopdiarree had en zijn billetjes kapotgingen als hij te lang een vieze luier droeg. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem met een vieze luier te laten liggen, dus verschoonde ik hem vaker dan de vaste verschoonmomenten.”

Na drie maanden zit haar tijd in het kindertehuis erop en moet Linda weer terug naar Nederland. “Emanuel was erg ziek. Ik had diverse malen aangeven dat er iets met hem aan de hand was, maar werd niet serieus genomen en als overbezorgd gezien.” Het breekt haar hart om hem zo ziek achter te laten. “Ik heb onderweg naar huis non-stop gehuild. Thuis aangekomen ben ik meteen achter de computer gekropen, op zoek naar mogelijkheden om hem te adopteren.” Helaas is dat minder makkelijk dan ze had gedacht. “Het was bijna onmogelijk voor mij, als alleenstaande jonge vrouw, om een jongetje uit Oeganda te adopteren. Daarnaast was het de voorwaarde dat ik drie jaar in Oeganda moest wonen, voordat hij mee naar Nederland zou mogen.”

Adoptie

Niet lang daarna krijgt zij het zorgwekkende bericht dat Emanuel op sterven ligt en de familie is opgeroepen om afscheid te nemen. “Tegen alle verwachtingen in overleefde hij dit. Het was echt een wonder! De voorspelling was echter dat hij niet oud zou worden, omdat hij een darmaandoening heeft, waarvoor de juiste zorg ontbreekt in Oeganda.” Reden te meer voor Linda om alles op alles te zetten en Emanuel te adopteren. Ze keert zo snel mogelijk terug naar Oeganda en gaat op zoek naar de familie van Emanuel. “Ik wilde weten waarom ze niet zelf voor hem konden zorgen. Ik was daarnaast benieuwd hoe ze het zouden vinden als ik hem zou adopteren en mee naar Nederland zou nemen.” Vanwege de taalbarrière vertaalt een leraar uit het dorp het gesprek. “Zijn familie was heel dankbaar dat ik voor hem wilde zorgen, zodat hij een goede toekomst met de juiste medische zorg zou krijgen.”

Er volgt een frustrerende tijd vol tegenslagen. “Het leek bijna onmogelijk om hem te adopteren. Toch gingen er elke keer nieuwe deuren open, nadat er andere deuren werden gesloten. Toen de laatste handtekening uiteindelijk werd gezet en ik officieel zijn mama werd, was het alsof ik een bevestiging van Gods plan voor ons kreeg. Deze bevestiging werd bekrachtigd toen de officier zei dat niet híj de handtekening had gezet, maar dat God Zelf dit door hem heen had gedaan.”

Het leek bijna onmogelijk om hem te adopteren

Alleenstaande moeder

Zo snel mogelijk reist Linda naar Nederland om Emanuel medisch te laten onderzoeken. Ondanks dat het op dat moment niet duidelijk is wat er met hem aan de hand is, vertrekt Linda, gewapend met medicatie naar Oeganda om daar drie jaar te gaan wonen; de voorwaarde die aan de adoptie verbonden is.  “Pas later zou blijken dat hij de ziekte van Hirschsprung heeft, een zeldzame darmaandoening.”

Als Emanuel bijna vier jaar is, mag Linda hem voorgoed meenemen naar Nederland. “Hij werd door mijn familie met open armen ontvangen.” Er volgden hectische jaren als alleenstaande moeder. “Na enkele jaren kreeg ik een relatie en samen kregen wij een dochtertje.” Linda vertelt dat deze relatie tot haar spijt is stukgelopen. “Het is af en toe behoorlijk zwaar om als alleenstaande moeder twee kinderen op te voeden. Zeker omdat ik een klein netwerk heb. Toch zou ik niet willen dat mijn leven anders was verlopen. Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn van deze prachtige kinderen en geniet van de liefde die ik van hen krijg. Ik houd zoveel van hen!”

Door omstandigheden is het al bijna zes jaar geleden dat Emanuel voor het laatst op bezoek is geweest bij zijn familie in Oeganda. Door ziekte zit Linda in de bijstand en is sparen voor de reis onmogelijk. Omdat het Linda aan financiële middelen ontbreekt om een reis naar Oeganda te maken en haar netwerk maar klein is, is zij een crowdfunding gestart.