Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Danielle heeft een bipolaire stoornis: ‘Ik verloor totaal de realiteit’

Leven met manies en depressies

Danielle Muit kende jarenlang hoge pieken en enorm diepe dalen. Stuiterend ging ze tijdens een manie van het ene concert naar het andere om daarna wekenlang in het donker te moeten leven. Verkeerde diagnoses gaven haar het gevoel dat het haar eigen schuld was. Inmiddels weet ze dat ze een bipolaire stoornis heeft en is het haar missie om aan anderen uitzicht te bieden.

Deel:

"Voor het eerst in mijn leven ben ik stabiel." Met deze woorden begint Danielle haar verhaal. Vijf jaar geleden kreeg ze de diagnose bipolaire stoornis. Vijf jaar lang is ze bezig geweest om de juiste medicatie en dosering te vinden om stabiel te worden.

Met stabiel doelt ze op rust en ruimte in haar hoofd. ‘’Voor het eerst ervaar ik hoe het is om te functioneren als anderen. Natuurlijk heeft iedereen goede en slechte dagen. Maar ik kon op een gegeven moment niet meer functioneren; de stemmingen waren alles bepalend.

Manisch


"Als ik in een manische periode zat was ik hyper. Mijn hoofd en gedachten maakten overuren. Slaap had ik niet nodig. Tijdens een manie was ik net dat Duracell konijntje van die reclame dat maar door blijft stuiteren. Het voelde alsof ik de hele wereld aankon en was 24/7 op zoek naar prikkels. Zoals een drugsverslaafde er alles aan doet om drugs te scoren, zo deed ik er alles aan om extra prikkels te ervaren.

Ik bruiste van de energie tijdens wekenlange manies. Ik verloor totaal de realiteit in zo’n periode. Ik stuurde bijvoorbeeld berichten naar bekende Nederlanders met allerlei ideeën over wat ik voor hen kon bieden als tekstschrijver. Of ik bedacht dat ik de volgende dag naar New York wilde gaan. Niet nadenkend over de financiën of wat dat betekende voor mijn gezin. Op een gegeven moment voelde het alsof ik aan het doordraaien was. In mijn hoofd bleven maar liedjes, gesprekken en ideeën opkomen. Slapen lukte niet meer. Ik pleegde roofbouw op mijn lichaam.

Als mijn gezin mij wilde remmen in alles wat ik deed, dan werkte dat averechts. Op een vraag kon ik al boos reageren. Ik had geen controle over mezelf en ging volledig mijn eigen gang door de sterke stemming. Uitjes met vriendinnen moesten steeds gekker. Als een prikkel was bevredigd, had ik weer een grotere prikkel nodig om dat manische gevoel vast te houden.

Mijn blik was anders als ik manisch was. Dat zie ik als ik naar foto’s kijk uit een manische periode. Mijn man en ouders zagen de start van een manie als eerste. Zelf ontkende ik keer op keer dat het om een manie ging. Dat is het meest nare aan een manie. Ik hield zelfs mezelf voor de gek door te zeggen dat ik alleen enthousiast was. Ik kon ook goed manipuleren. Tegen mijn ouders vertelde ik bijvoorbeeld alleen dat ik uit eten ging en tegen vriendinnen vertelde ik dat ik naar een concert ging. Iedere avond ging ik met een andere vriendin. Zo zorgde ik ervoor dat het niet op zou vallen, dat ik vrij spel had. Ik plaatste ook niet meer alles op social media om commentaar te voorkomen."

Ik stuurde berichten naar bekende Nederlanders

Na elke manie kwam steevast de depressie. Dat is de golfbeweging van stemmingen die typerend is voor een bipolaire stoornis. "Hoe hoger de piek, hoe dieper het dal. De depressie duurde altijd langer dan de manie.

Tijdens een depressie functioneerde ik totaal niet. Ik kon geen boodschappen doen of iets in het huishouden en ik kon niet voor mijn kinderen zorgen. Ook niet werken. Helemaal niks. Zelfs geen leuke of fijne dingen.

Mijn man en ouders moesten bijspringen om ons gezin draaiende te houden. Elke ochtend voelde ik opnieuw dat donkere diepzwarte gevoel. Alleen in mijn bed en diep onder de dekens voelde ik me veilig. Een depressie voelt zo eenzaam en is zo ongrijpbaar. Ik voelde de liefde van mijn kinderen en man niet. Met terugwerkende kracht kan ik daar heel verdrietig van worden. Mijn hele gevoel was dood tijdens depressies.

Meer dan dertig jaar was ik manisch depressief. Daardoor wist ik: je komt er altijd weer uit. Zelfs uit de diepste depressie. Dat was mijn enige houvast. Ik ben gelovig, maar op zulke momenten deed het geloof me niks.

Met terugwerkende kracht kan ik daar heel verdrietig van worden


Pas als ik weer opkrabbelde konden bepaalde liederen of teksten mij helpen. Het gaf me een warm gevoel dat ik mijn geloof had. Maar pas als het diepste dal weg was. Misschien heb ik onbewust mijn geloof gevoeld want ik heb nooit echt de stap gezet om uit het leven te stappen.’’

Jarenlang bleef Danielle zo doorgaan. Als puber ervaarde Danielle kleine golfbewegingen, maar de pieken en dalen werden met de jaren steeds groter. ‘’Mijn vader zei altijd: 'bij Danielle is het hollen of stilstaan. Zwart of wit. Grijs kent Danielle niet.' Achteraf sloeg hij de spijker op de kop. Elke keer als ik naar de dokter ging kreeg ik iets anders te horen. Ik had last van een herfstdip, ik had een burn-out of er werd gezegd dat ik geen maat kon houden. Ik moest gewoon leren om binnen mijn grenzen te blijven.

Daardoor voelde het alsof die depressies mijn eigen schuld waren. Dus toen ik weer depressief was, trok ik niet meer aan de bel. Ik zou me nog meer een mislukking voelen."

Manisch depressief

"Het allerergste moment was nadat ik mijn dochter naar dansen had gebracht. Ik reed door de bocht langs een kanaal. En ik dacht: ik geef gas en rijd het water in. Dan is het eindelijk rustig in mijn hoofd; ik dacht dat ik gek werd. Gelukkig heb ik dat niet gedaan. Ik heb het mijn man verteld. Alle alarmbellen gingen af en ik werd doorverwezen naar een psychiater. ‘Dat jij niet eerder bent doorverwezen begrijp ik niet,’ zei de arts. ‘Het is heel duidelijk. Jij bent manisch depressief.’

Na die diagnose, vijf jaar geleden, voelde ik me niet opgelucht. Het voelde alsof ik het stempel ‘gek’ op mijn voorhoofd had gekregen. Mijn omgeving reageerde wel positief. Eindelijk wisten we wat er was. ‘Nu kun je heel gericht hulp krijgen,’ zeiden ze.

Dat besef kwam bij mij een week later. De depressies en de manies: het was allemaal niet mijn eigen schuld. Ik was ziek en had zelf geen invloed op het verloop van de stemmingen.

Na dat dieptepunt in de auto wist ik dat ik me moest focussen op beter worden. Ik had het onwijs naar mijn zin bij mijn baan, maar de gedachte dat ik weer moest werken kon ik niet verdragen. Ik moest eerst beter worden zonder gepusht te worden. Ik stopte met werken in loondienst en nu werk ik voor mezelf. In eerste instantie voelde dat als b-keuze, maar inmiddels is het freelancen een echt cadeautje. Het geeft me zoveel rust en ruimte. Als ik niet zo ziek was geweest had ik deze stap nooit gezet. In die zin heeft het me ook veel gebracht."

Als ik mijn telefoon niet opnam werd mijn man bang

Het is een zoektocht geweest, maar inmiddels heeft Danielle passende medicatie gevonden. "Zonder medicatie kan ik niet. Daarnaast zijn rust en regelmaat goed voor mij. Als ik nu drie avonden achter elkaar naar concerten zou gaan, dan is dat vragen om problemen. Weinig slaap en veel prikkels zorgen voor een grotere kans op een nieuwe manie.

Ondanks alles ben ik niet verbitterd. Daar ben ik blij om. Ik richt me op wat er wel is en wat ik wel kan. Dat is makkelijker te realiseren als je stabiel bent, maar zelfs daarvoor lukte me dat. Gek misschien, maar ik kan met een warm gevoel terugkijken op mijn leven. Het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben."

Bipolaire stoornis en relaties


"Het heeft ook de relatie met mijn man versterkt. Ik ben trots op ons en waar we nu staan. Het is fijn dat we altijd open zijn geweest, ook naar onze kinderen toe. Het is misschien nog wel lastiger om als partner naast je geliefde met een bipolaire stoornis te staan, dan dat je het zelf moet ondergaan.

Tijdens depressies moest mijn man gewoon naar zijn werk, niet wetende hoe hij me s’ avonds weer zou aantreffen. Zich afvragend of ik geen rare dingen zou gaan doen. Als ik mijn telefoon niet opnam zorgde dat voor zorgen. Ze heeft toch niets iets naars gedaan?

Anderen konden aan mij niet zien dat ik ziek was en ik kon goed een masker opzetten. Mijn naaste familie en vrienden niet. Die zagen het aan mijn ogen, zonder glans. Verder had niemand door hoe diep ik in een depressie zat. Dat maakt een onzichtbare aandoening extra lastig. Het leed is niet zichtbaar voor de buitenwereld.

Het belangrijkste is om er zonder oordeel voor iemand met een bipolaire stoornis te zijn

Elke dag ben ik heel bewust dankbaar voor hoe het nu gaat. Als ik een baaldag heb, ben ik niet meer bang om terug te vallen. Ik kan me minder blij voelen zonder bang te zijn voor een depressie. En als ik blij ben, vraag ik me niet meer af of dat het begin is van een manie. Er is vertrouwen. Eerst bepaalde een stemming hoe ik me voelde en hoe ik deed. Dat is het grootste verschil met hoe nu gaat."

Danielle is stabiel. Eindelijk. Als haar gevraagd wordt of ze nog iets mist in dit verhaal, reageert ze: "Ik zou nog graag willen vertellen hoe je van toegevoegde waarde kunt zijn voor iemand met een bipolaire stoornis. Het belangrijkste is om er zonder oordeel voor iemand te zijn. Geef geen goedbedoelde adviezen of oplossingen, maar bied een luisterend oor aan. Of zorg voor afleiding in de vorm van een wandeling, kop thee of iets anders leuks

En aan anderen met een bipolaire stoornis wil ik zeggen: weet dat het goed kan komen."

Geschreven door

Judit van Dijk-Besters

--:--