Onze zoon is opgepakt door zijn handel in illegaal vuurwerk
Rubriek: Mijn kind doet dat niet
Er zijn zaken waarvan je denkt: mijn kind doet dat niet. Tot het moment dat je onder ogen moet zien: mijn kind heeft dit toch echt gedaan. Deze keer vertelt Nina* over haar tweede zoon Jens*. Hij kwam al jong in aanraking met illegaal vuurwerk. ‘’Er werd hard op de deur geklopt. Ik had meteen het gevoel dat het niet goed was en dat het wel eens politie kon zijn.’’
"Toen Jens ongeveer negen jaar oud was vond hij vuurwerk al erg interessant. Op oudejaarsdag wilde hij daarom kijken bij vuurwerk in de buurt. Ik vond dit gevaarlijk en zei dat hij moest wachten tot zijn vader thuis was, zodat ze samen konden gaan.
Jens is de deur uitgeglipt om toch eerder te gaan kijken. Op zijn fiets reed hij naar een speciaal punt waar hij achter dranghekken op een veilige manier naar het vuurwerk kon kijken. Op een gegeven moment werd het alsnog gevaarlijk omdat een groep jongens begon met het afsteken van illegaal vuurwerk. Het werd in een kastje gestopt, het kastje vloog uit elkaar en het vuurwerk en de houtsplinters raakten Jens’ gezicht. Hij viel op de grond en was zodanig verwond dat hij naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Hij had een breuk in zijn oogkas en moest een nacht in het ziekenhuis blijven slapen.
Hij had een breuk in zijn oogkas
Na het vuurwerkongeluk maakten mijn man en ik ons zorgen om Jens, we zagen dat er veel in hem omging. Hij zei weinig en had veel psychische klachten. Samen met school besloten we dat hij niet elke dag naar school kon. We brachten hem bij een zorgboerderij waar hij een paar dagen per week aan de slag kon. Eén dag per week ging hij naar school, hierdoor zagen we Jens weer langzaam opknappen.
Grenzen leren begrijpen
Jens onderging een psychologisch en intelligentie-onderzoek. Hieruit bleek dat zijn IQ lager is dan dat van andere leeftijdsgenoten. Jens heeft meer aandacht nodig dan mijn andere kinderen. Hij heeft duidelijke kaders nodig waarin hij kan bewegen, zonder die kaders gaat het mis. Hij is dan te vrij en voelt zich grenzeloos. Daarom is hij van zijn twaalfde tot zijn achttiende intensief persoonlijk begeleid. Op school werd er actief gewerkt aan het maken en behalen van doelen. Het eerste jaar ging Jens dagelijks naar school. Daarna ging hij steeds iets meer werken en minder naar school. Zo is hij langzaam de werkende wereld en volwassenheid in begeleid.
Ondanks het eerdere ongeluk verdween Jens zijn interesse voor vuurwerk niet. Toen hij ongeveer vijftien jaar oud was ging hij samen met vrienden in vuurwerk handelen. Hij wist wel dat dat niet mocht en het begon dan ook klein. Hoe ouder hij werd, hoe zwaarder het vuurwerk. Hij kwam erachter dat hij er geld mee kon verdienen en bovendien kreeg hij er veel positieve aandacht door. Mensen waarderen het wanneer hij vuurwerk levert dat ze graag willen hebben.
Ondertussen is Jens twintig jaar oud, maar heeft hij nog steeds veel aan begeleiding. Bij mijn andere kinderen vind ik het makkelijker om meer vertrouwen te geven, omdat ik weet dat zij niet in zeven sloten tegelijkertijd lopen. Als ouders hebben we geprobeerd om Jens op het gebied van vuurwerk grenzen en kaders aan te leren, maar uiteindelijk beslist hij zelf hoe hij daarmee omgaat. Het is telkens een proces van loslaten, want uiteindelijk moet hij zelf de consequenties van zijn daden inzien.
Toen ging het mis, of goed?
Een aantal weken voor oud en nieuw had ik het idee dat Jens opnieuw bezig was met illegaal vuurwerk. Hij zei er niets over, maar ik had er een voorgevoel over door hoe Jens zich gedroeg. Hij was onrustig, vluchtig en had een kort lontje. Als ouders waarschuwden we hem en probeerden we met hem in gesprek te gaan.
Op een avond wilde Jens naar vrienden. Hij was de week daarvoor ook bij deze vrienden geweest, en ik had het idee dat ze daar illegale dingen deden. Daarom mocht Jens van ons niet daarheen. Hij luisterde niet en ging alsnog. We appten nog wat heen en weer zodat hij wel thuis zou slapen. Dat wilde hij eerst niet, maar later besloot hij dat toch wel te doen. Voordat hij thuis zou komen zijn wij gaan slapen.
Het huis werd onderzocht terwijl de andere kinderen nog slaperig in bed lagen"
De volgende ochtend werd er hard op de deur geklopt. Ik had meteen het gevoel dat het niet goed was en dat het wel eens politie kon zijn. Dat bleek te kloppen. Jens was opgepakt samen met zijn illegale vuurwerk. Het huis werd door de politie onderzocht, omdat ze vermoedde dat er meer vuurwerk zou zijn. We hebben de afspraak dat er geen vuurwerk in huis mag zijn, en de politie vond dan ook niets. Ondanks dat vond ik het heftig dat het huis doorzocht werd terwijl de andere kinderen nog slaperig in bed lagen.
Je wil niet dat je kind wordt opgepakt, maar tegelijkertijd was ik opgelucht dat Jens door de politie is tegengehouden. Ik ben blij dat er hierdoor andere kinderen van het illegale vuurwerk zijn beschermd. Ook Jens was hier uiteindelijk blij mee.
Ik denk dat het belangrijk is om veel in contact te blijven met je kind en het niet los te laten. Ik zal altijd de deur voor mijn kinderen openhouden, ook wanneer ik hun gedrag niet goedkeur. Ik vind het belangrijk om te bidden. Dat geeft mij troost, moed en helpt mij om te leven in vertrouwen. Het komt goed!"
*In verband met de privacy zijn deze namen gefingeerd.
Rubriek: Mijn kind doet dat niet
Er zijn zaken waarvan je jarenlang denkt: die issues komen in mijn gezin niet voor. Tot het moment dat je onder ogen moet zien: mijn kind heeft dit toch echt gedaan. Voor een vertrouwelijke rubriek zijn we op zoek naar anonieme ervaringsverhalen van ouders die geconfronteerd werden met gedrag van hun kind waar ze nooit op gerekend hadden. Van kleine, komische voorvallen tot serieuze ervaringen. Wil jij anoniem je verhaal delen? Mail naar pubergedoe@eo.nl o.v.v. ‘mijn kind doet dat niet’.
Geschreven door
Lydia Nijenhuis
