Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Een bijzondere ontmoeting in het Zandenbos in Nunspeet

Persoonlijk verhaal van Sandra Bonestroo

Sandra Bonestroo wandelt met haar hond Enya in het Zandenbos te Nunspeet. Een onverwachte ontmoeting met Reina is van grote waarde voor alle betrokkenen.

Deel:

‘We kwamen haar onderweg tegen in het bos. Ze liep voorop. Haar ouders en grotere zus volgden haar. Ze had zichtbaar moeite gedaan en aandacht besteed aan haar kledingkeuze. Een mooie grote strik completeerde het geheel. Ik kende haar niet en toen ze ons passeerde, zei ik spontaan: “Wat zie jij er mooi uit!” Ze begon te stralen en een grote glimlach brak door op haar gezicht. 

Enya passeerde haar vlak langs haar been en ze keek nieuwsgierig en een klein beetje onzeker naar beneden. “Dit is Enya!”, zei ik tegen haar. Waarop ze spontaan groette: “Dag Enya.” Enige tijd later troffen we haar bij het begin van het vennetje aan. Ze had een erg grote stok vast, formaat kleine boomstam. Ze stond langs de waterkant, de stok rechtopstaand vast in haar armen. Enya zag het ook en rende enthousiast, van achteren, vlak langs haar heen, het water in. De water spetters raakten haar. Ze schrok maar ze herstelde zich snel. Enya stond in het water en keek haar vragend aan.

Blijf op de hoogte van acties en nieuwtjes

Volg ons op Instagram

Haar ouders en grote zus moesten lachen om de verrassing. “Gooi de stok maar in het water”, moedigde ik haar aan. “Dan haalt Enya deze voor jou op”. Ze keek even haar ouders vragend aan en die, samen met haar zus, namen gepast afstand om haar alle ruimte en bewegingsvrijheid te geven. Het formaat stok zorgde ervoor dat ze enigszins onhandig de stok een kleine afstand in het water kon gooien. Enya pakte de stok op en sleepte deze het water uit, richting haar. Ze wist niet goed wat ze hiermee aan moest. “Pak de stok maar aan van Enya want ze wil met je spelen”, reageerde ik. Haar ouders moedigden haar vanaf de zijlijn ook aan: “Toe maar Reina, pak de stok!” Ik noemde haar ook bij haar naam en zei: “Ja Reina, pak de stok maar. Dat kun jij prima”.

Het meer waar Enya en Reina spelen

Ze sputterde dat ze dat niet kon. Maar Enya liet de stok voor haar voeten vallen en keek haar vragend aan. Voorzichtig boog ze naar voren terwijl Enya haar bewegingen gefocust en gespannen volgde. Toen pakte ze de stok op en wij moedigden haar met z’n allen aan de stok voor Enya weer in het water te gooien.

Enya stond echter tussen haar en het water in. “Aan de kant!”, riep ze. “Jij moet aan de kant.” Enya deed behoedzaam een stapje opzij maar liet de stok niet uit haar zicht. Ze gooide de stok, Enya keek mij aan en ik moedigde Enya aan om deze te zoeken en daar ging ze, het water weer in. Enya rende het water uit om achter ons in het hoge gras op de stok te gaan rollen. Niet voordat ze zichzelf uitschudde bij een passant die een witte broek aan had. Iedereen lachte. 

Plant ook een boom!

1 miljoen bomen voor nieuw bos in elk van de twaalf provincies: draag ook jouw boompje bij aan een groener Nederland. Samen zorgen we voor schone lucht en een gezonde leefomgeving.

Inmiddels werden de acties van Enya en Reina al op de foto gezet door de echtgenoot van de vrouw met de witte broek. Ik legde Reina uit dat Enya altijd op de stok ging liggen en dat heerlijk vond. Als een soort rugkrabber. Roep maar “apport”, vertelde ik Reina, “want dan komt ze de stok weer bij je terugbrengen”. “Ja Reina, roep maar ‘akkoord’”, vulde haar vader aan. Ik denk dat dat onbewust zijn gevoel aan gaf en dat hij het hele gebeuren stiekem best wel spannend vond.

“Apport, apport!” riep Reina ad rem. Zelfverzekerder gooide ze de stok. Enya haalde deze op en hield ‘m vast in haar bek om haar de stok aan te reiken. Enya zocht Reina’s grenzen verder op. “Pak de stok maar vast”, legde ik haar uit. Met trillende handen deed ze dat. Heel voorzichtig. Maar Enya liet nog niet direct los. “Zeg maar ‘los’ want dan laat ze de stok los”, legde ik haar uit. “Je moet haar vertellen wat jij wil dat ze doet”.

Galmend klonk er bij het vennetje “los!". Dat deed Enya. En Reina gooide. En gooide. Je zag haar ter plekke groeien in zelfvertrouwen en in, voor haar haalbare, zelfstandigheid. Haar hele gezicht straalde. Zij was “de baas”, en mocht bepalen wat er gebeurde. Zij had de controle, de leiding en mocht haar plek pakken in de ruimte en dat deed ze. Deze tiener met het syndroom van Down genoot volop deze middag. En wij ook. Dankzij Enya.’

sandra-bonestroo

Sandra Bonestroo is persoonlijkleiderschapscoach voor mens en organisatie. Ook is ze internationaal spreker. Haar boodschap bestaat uit haar persoonlijke levensverhaal, hoe deze transformatie tot stand kwam en hoe anderen daar profijt van kunnen hebben.
Daarnaast schrijft ze momenteel haar eerste boek.

--:--