'Ik ga door tot mijn lichaam zegt dat het genoeg is geweest'

Groot is haar verbazing als Bert van Leeuwen voor haar neus staat en Marry vertelt dat zij Verpleegkundige van het jaar is geworden. “Ik was enorm vereerd toen ik hoorde dat ik was genomineerd voor de verkiezing zorgmedewerker van het jaar, maar dít is helemaal bijzonder!” Marry had geen idee dat haar collega`s haar hadden opgegeven. “Waar ik deze eer aan te danken heb weet ik niet, hoor!”, lacht zij. “Ik heb niets bijzonders gedaan. Ik ben gewoon een verpleegkundige die haar werk met veel enthousiasme, plezier en liefde doet.” 

Compassie 

Deze bescheidenheid siert Marry, maar volgens haar collega`s is Marry meer dan ‘zomaar een verpleegkundige’. Ondanks dat zij zelf te horen heeft gekregen dat zij ongeneeslijk ziek is, blijft zij met veel passie haar werk doen. “Elke ziekenhuisafdeling heeft een Marry nodig”, aldus één van haar collega`s. “Ze gaat met zoveel compassie met haar patiënten om!” Dat zij zowel door haar patiënten als door haar collega`s in het hart is gesloten, wordt duidelijk aan de overweldigende hoeveelheid stemmen die zij kreeg. 

Marry werkt al drieënveertig jaar in de zorg. “Ik begon op mijn achttiende als ziekenverzorgende en startte in de wijkverzorging. Na enkele jaren stapte ik over op de kraamverzorging.” Op haar dertigste behaalt zij haar diploma voor verpleegkundige en gaat zij werken op de afdeling gynaecologie/obstetrie. “De gynaecologie had lange tijd mijn hart en dit werk deed ik met veel plezier.” Toch besluit Marry als zij eind vijftig is een aantekening te halen om als verpleegkundige op de afdeling oncologie werkzaam te kunnen zijn.  

Ik koos als verpleegkundige voor oncologie, helaas koos oncologie ook voor mij

Net voordat de coronapandemie uitbreekt, behaalt zij haar diploma. “De intensieve zorg heeft mij altijd getrokken; je kunt als verpleegkundige zoveel voor deze mensen betekenen. Dat merkte ik heel sterk toen ik stageliep op de afdeling oncologie van het St. Antonius ziekenhuis.” Bijzonder wrang is het dan ook, dat Marry niet lang daarna te horen krijgt dat zij zelf ook kanker heeft. “Ik koos als verpleegkundige voor oncologie. Helaas koos oncologie ook voor mij.” 

Tumor van zes centimeter 

Marry heeft zo`n zes weken slikklachten, als ze veel gewicht begint te verliezen. “Ik wist meteen dat het niet goed was. Gelukkig nam de huisarts mij serieus en werd er met spoed een gastroscopie ingepland. Ik zat vrijdags bij de huisarts en werd ‘s maandags al onderzocht.” Ze besluit het roesje af te slaan en mee te kijken tijdens het onderzoek. “Ik zag vrijwel meteen een tumor van bijna zes centimeter in beeld komen in mijn slokdarm.” Gelukkig is de tumor operabel en wordt zij doorverwezen naar het UMC.  

Geen onbekend terrein voor haar; ze heeft in dit ziekenhuis haar theorie voor de oncologie-opleiding gevolgd. “Degene van wie ik eerder les had gehad, werd mijn verpleegkundig specialist. Het voelde meteen erg vertrouwd. Wel moest ik terugdenken aan de les die hij destijds gaf over slokdarmkanker. Ik herinnerde me dat ik tegen degene die naast mij zat had gezegd: Tjonge, daar moet je toch niet aan denken. Vreselijk als je dat hebt! En nu had ik zelf slokdarmkanker.” Marry krijgt chemo- en radiotherapie, maar ook een negen uur durende operatie om haar slokdarm, inclusief de tumor, te verwijderen. Van haar darm wordt een nieuwe slokdarm gemaakt.  

Uitzaaiingen 

Om haar conditie te verbeteren gaat Marry na de operatie intensief sporten. Even lijkt het alsof de kanker is overwonnen. Tot zij eind 2021 blijkt dat ze uitzaaiingen heeft. Zij krijgt vijf keer hoge, intensieve bestralingen. Dat lijkt zo goed te werken, dat zij haar werk weer kan oppakken en steeds meer energie krijgt.  

Groot is haar verbazing als zij tijdens het bespreken van de uitslagen van een controle-onderzoek, een oncoloog in de spreekkamer van de radioloog treft. “Ik wist meteen hoe laat het was; ik had meerdere uitzaaiingen. Het enige wat overbleef was chemotherapie. Toen na een scan bleek dat de tumor desondanks was gegroeid, kreeg ik – twee dagen voor kerst – te horen dat er geen behandeling meer mogelijk was.” 

Geloof 

Ondanks dat Marry recent te horen kreeg dat zij ongeneeslijk ziek is, besluit zij niet bij de pakken neer te gaan zitten. “Ik geloof in God en weet dat we maar tijdelijk op aarde zijn. Ik ben geen seconde bang voor wat mij te wachten staat; het leven na dit leven is zo veel mooier. Ik kan zó geraakt worden door het lied Een boog in de wolken, van Kinga Ban. God is bij mij. Hij heeft mijn leven in Zijn hand. Hierdoor kan ik genieten van het leven en doe ik met vreugde mijn werk, ondanks dat ik weet dat mijn tijd hier op aarde beperkt is.  

Ze heeft geen bucketlijst om af te werken. “Ik heb alle dingen gedaan die ik fijn vond. Voor mij zijn mijn familie en vrienden het allerbelangrijkste. Daarnaast word ik ontzettend blij van mijn werk en ben ik dankbaar dat ik in zo’n fijn team mag werken. Waarom zou ik dan op de bank gaan zitten? Ik weet zeker dat ik juist dan dingen ga voelen die er niet zijn. Nee hoor, dan ga ik veel liever naar mijn werk, tot mijn lichaam aangeeft dat het genoeg is geweest.”  

Mijn werk heeft door mijn ziekte meer verdieping gekregen

Ze deelt haar persoonlijke zorgen niet met haar cliënten. “Ik vind dat onprofessioneel. Wel kan het gebeuren dat ik mijn ervaring inzet om iemand op de juiste manier bij te staan of te helpen bij het verwoorden van vragen. Mijn werk heeft door mijn ziekte meer verdieping gekregen; ik heb veel meer rust gekregen en neem meer tijd voor de patiënt. Hiervoor komt het regelmatig tot diepgaande gesprekken.  

Mijn tijd is kostbaar geworden, nu ik weet dat hier binnen afzienbare tijd een einde aan gaat komen.” Al vraagt zij zich soms wel eens af of ze haar dossier niet hebben verwisseld, zo goed voelt ze zich. “Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik zo ernstig ziek ben, dat er niks meer voor mij gedaan kan worden. Ik ben in elk geval blij dat ik weet waar ik naartoe op weg ben. Wanneer dat zal zijn, weet alleen God. Ik heb besloten mij daar niet mee bezig te houden en niet bij de pakken neer te gaan zitten. Tot die tijd zal ik met veel plezier en liefde naar mijn werk gaan en patiënten bijstaan die hetzelfde moeten meemaken.”  

Op 3 november 2023 is Marry overleden. Op haar rouwkaart staat een toepasselijk gedicht van Phil Bosman:

Mens,
je bent geschapen
naar het beeld
van een God die liefde is
met handen om te geven
een hart om lief te hebben
en twee armen juist lang genoeg
om de ander te omhelzen