Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Kay (28) is dakloos en in deze tijd afhankelijk van de opvang van THDV

‘De eenzaamheid is het ergste’

Kay, een jonge dakloze vrouw en de eenzame Christina, een rasechte Amsterdamse, zijn afhankelijk van de dak- en thuislozenopvang van THDV. Nu meer dan ooit.

Deel:

Foto: Kay en THDV-coördinator Gerrit van Kruistum

“Ik loop nu vast, ik durf niet meer te reizen en heb geen vaste woonplek. Gelukkig slaap ik met een paar anderen op een plek waar de politie niet komt.” Aan het woord is Kay (28), ze is sinds een paar maanden in Amsterdam en is dakloos. Ik spreek haar via Facetime terwijl ze bij onze daklozenopvang is. “Zonder dit soort centra zou ik niet kunnen overleven.

Het gaat goed met mij, ik ben verkouden maar verder niet ziek of zo. Met dit mooie weer heb ik niet te klagen en is het fijner buiten, al is het ’s nachts nog best koud. Ik kijk van dag tot dag waar ik kan slapen, soms bij iemand op de bank maar meestal slaap ik buiten. Ik ben nu een paar maanden in Amsterdam maar ik kom uit België.”

Ik wil niet doodgaan aan een virus

“Door de coronamaatregelen moet ik me aanpassen, in de streets zijn we graag in een grote groep maar dat kan nu niet. Ik ben liever niet alleen dus dat is lastig. Ik ben nu met maximaal met vier mensen samen, je weet maar nooit en ik wil niet doodgaan aan een virus. Voordat ik naar Amsterdam kwam zat ik in een kraakpand, maar dat werd gesloten en toen kon ik nergens heen. Ik ben mijn ID-kaart kwijt en kan dus nergens terecht. Eigenlijk moet ik daarvoor naar de ambassade maar dat wil ik niet, ik wil zo min mogelijk contact met nieuwe mensen.”

Kay hapert even en haalt haar handen nerveus door haar haren. Het is moeilijk voor haar om stil te zitten, gedurende het hele interview wiebelt ze op haar stoel en tikt met haar pen.

“Ik heb heel soms nog contact met mijn moeder, ze geeft geld als het echt nodig is. Bijvoorbeeld als ik naar de dokter moet of zo, verder hebben we geen contact. Vrienden heb ik wel, maar zij zitten allemaal in dezelfde situatie als ik. Maar ik overleef op straat en dat gaat best goed. Bedelen mag niet hier, dat wil de politie niet hebben en daarom ben ik afhankelijk van opvangplekken zoals hier. Het is hier wel chill, ik kom hier fijne mensen tegen en krijg hier koffie en eten. Op veel plaatsen mag ik nu niet zijn. Gewoonlijk zat ik veel in een bar, dat was voor ons een samenkomstplek en dat kan nu niet. Dat is wel jammer.”

Als je geen woonplek hebt, is het lastig om te werken

“Het moeilijkste is dat ik nu niet zwart kan werken en niets kan verdienen maar geld heb ik eigenlijk ook niet nodig, ik kan hier koffie drinken en eten. En ik krijg ook kleding. Ik heb verschillende baantjes gehad, zoals bij de post, daar heb ik een tijdje gewerkt. Maar als je geen plek hebt waar je woont is het lastig om te werken. Dan ben je toch veel onderweg en lukt het niet om op dezelfde plek te blijven. Als ik een vaste woonplek had dan zou het makkelijker zijn.

Maar nu lukken heel veel dingen dus niet en weet ik ook niet waar ik moet beginnen. Ik loop nu alles, ik durf niet te reizen met de trein of tram want daar kom ik misschien wel mensen tegen die besmet zijn. Ik ben bang voor het virus want waar moet ik heen als ik ziek word? Wie zorgt er dan voor mij? Ik vermijd dus het OV en ook de supermarkt zoveel mogelijk.”

Ze lacht naar me, kijkt dan recht in de camera en zegt: “Veel mensen blijven thuis maar dat kan ik niet. Maar ik slaap wel elke nacht op dezelfde plek, we hebben een plaats gevonden waar de politie niet komt.“

Mensen moeten niet alleen omzien naar mensen die ze kennen, maar ook naar daklozen

“Ik wil graag tegen mensen zeggen dat ze op elkaar moeten letten en naar elkaar moeten omzien. Niet alleen naar mensen die ze kennen, maar ook naar daklozen zoals ik. We zijn geen criminelen, we zijn gewoon mensen net als anderen. Laat ons weten waar we eten en drinken kunnen krijgen. Dat hebben we nodig.”

Christina, ook bezoekster van onze dak- en thuislozenopvang, heeft wel een eigen woonplek. Zij komt bij de opvang om andere mensen te ontmoeten en de eenzaamheid tegen te gaan. Hoe oud ze is wil ze niet zeggen (‘Ik ben al jaren 18+’ ), maar op leeftijd is ze zeker. Ze vraagt meteen of ik hard wil praten, want ze kan het anders niet goed verstaan.

“Ik ben een echte Amsterdamse, geboren in de Marnixstraat, vlak om de hoek van deze inloop. Ik kwam hier vroeger al, als klein meisje met mijn broertje en zusje. Toen was dit nog een kleuterschool, wij noemden het de kakschool. We kregen hier onderwijs. We kwamen elke dag, zelfs op zaterdag moesten we naar school.”

Het zou fijn zijn om met meer mensen contact te hebben, ik ben heel erg eenzaam

“Dat we nu afstand moeten houden is heel erg moeilijk. Het is nodig, maar sommige mensen zijn zo streng, mijn vriendin doet niet eens de deur meer open. Ik was bevriend met haar, maar ze wil me niet zien. Er wordt alleen maar over de corona gepraat, ik hoor niks anders. Ik luister nergens meer naar, want ik word er heel moe van. Het zou fijn zijn om met meer mensen contact te hebben, ik ben heel erg eenzaam. Ik heb nog een broer, maar die is verwend en ik kan niet meer naar hem toe. Contact via de computer heb ik niet, ik hou niet van computers die mag je van mij in de gracht smijten.”

Christina lacht hard en aanstekelijk, de vrolijk gekleurde sjaal om haar hoofd zwaait heen en weer. Maar haar gezicht betrekt snel en ze staart ineengedoken voor zich uit. “Hier bij de opvang zie ik mensen en kan ik met hen praten. Maar het is lastig, omdat ik doof ben en ze niet dichterbij kunnen komen nu. Ik versta ze niet, mensen praten vaak heel zachtjes. Met de vrijwilligers heb ik veel contact, maar de vaste vrijwilligers zijn er nu niet. Ik mag nu maar drie kwartier binnen en daarna moet ik weer weg. Dan zit ik weer alleen en dat is vreselijk. Die eenzaamheid, dat is het ergste.”

THDV wil juist nu naast mensen staan en de liefde van Jezus laten zien

De daklozenopvang van THDV is open voor iedereen die behoefte heeft aan een praatje, contact, een warme maaltijd, wc of douche. Door de coronacrisis mogen nog maar kleine groepjes tegelijk naar binnen en wordt tussendoor alles ontsmet. THDV blijft open en wil juist nu naast mensen staan en hen de liefde van Jezus laten zien. Om te kunnen blijven helpen is het THDV Noodfonds opgericht.

Doneren kan via www.thdv.nl/noodfonds

Lees ook: Door het Coronavirus kan Hanneke haar dochter (14) niet zien

Tekst: Simone Schoemaker / THDV

--:--