Door een aandoening aan haar evenwichtsorgaan is Marja plotseling twee jaar aan huis gekluisterd

“Met mijn man en kinderen waren we in april 2018 verhuisd. We hadden een normaal leven zoals de meeste gezinnen,” begint Marja. “Ik stond voor de klas en zou vanwege de verhuizing op een nieuwe school lesgeven. Toen werd ik ziek en leek ik een griep opgelopen te hebben. Ik voelde mij steeds beroerder worden. Steeds als ik wisselde van houding begon alles te draaien en te duizelen. Dit kon geen normale griep zijn.”

Diagnose

“De doktoren zeiden dat ik rust moest nemen, maar ik wist zeker dat het daar niet aan lag. Drie maanden lang hebben we allerlei onderzoeken gedaan om erachter te komen wat het kon zijn. Ondertussen ging het steeds slechter met mij. Ik kon alleen nog maar op de bank hangen en als ik een oogbeweging maakte werd ik heel erg misselijk, duizelig en kreeg ik hoofdpijn. De duizelingen konden gerust twee uur duren.

Alle bewegingen en waarnemingen zijn onbekend geworden voor je hersenen

Uiteindelijk werd ik opgenomen in het ziekenhuis, dat was een verschrikkelijke week. Ik kon naast de bewegingen geen enkel licht en geluid verdragen. Gelukkig konden ze in het ziekenhuis met een onderzoek aantonen dat ik neuritis vestibularis had. Een ziekte waarbij je een ontsteking aan je evenwichtsorgaan hebt, waardoor je evenwichtsfunctie uitvalt. Iedereen kan het zomaar krijgen. Ik voelde mij in eerste instantie opgelucht. Eindelijk had ik een label. Er was wel degelijk iets aan de hand.”

Herhalen herhalen herhalen

“Bij neuritis vestibularis zijn ineens alle bewegingen en waarnemingen onbekend geworden voor je hersenen. De enige manier om dat weer in te slijpen is door alle bewegingen eindeloos te herhalen. De oefeningen die daarbij horen waren vreselijk. Ik moest bijvoorbeeld mijn vinger voor mijn neus houden en dan van links naar rechts kijken. Daar werd ik heel ziek van.”

In de vijf maanden die volgen gaat Marja heel langzaam vooruit. “Ik kon uiteindelijk zelf tien meter lopen en als ik opstond had ik iets minder klachten. Dat lijken kleine dingen, maar ik was er zielsblij mee. Toen kreeg ik plotseling een terugval en kwam ik in een grote dip terecht. De klachten waren weer net zo erg als aan het begin. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen.”

Waar was God?

“Ik kon geen prikkels verdragen en heb vervolgens twee maanden op mijn slaapkamer geleefd. Het was de meeste donkere en onmenselijke periode van mijn ziekte.” De situatie bij Marja thuis wordt dan bijna onhoudbaar en het gezin zoekt hulp. “We kregen een 24-uurs hulp, Amy. Zij is onze redding geweest en zorgde bijvoorbeeld voor mijn meiden wanneer ik dat niet kon.”

God maakt mensen toch beter,     waarom mij dan niet?

Marja ervaart in deze donkere periode God nauwelijks. “Ik zag dat God mijn gezin ondersteunde, met bijvoorbeeld Amy of vele behulpzame gemeenteleden. Ondertussen lag ik daar maar op mijn slaapkamer. God maakt mensen toch beter, waarom mij dan niet? Ik had het gevoel dat Hij mij was vergeten. Met mijn verstand wist ik dat Hij er moest zijn, maar zo voelde het niet.”

Stap terug

Langzaam herstelt Marja’s lichaam zich en wordt stabieler. “Dat ik na die periode mijn kamer uit ben gekomen moet, achteraf gezien, door kracht van boven zijn gekomen. Op een gegeven moment kon ik zelfs weer de straat uit lopen en een paar uur op mijn werk aanwezig zijn. Vervolgens moest ik wel de rest van de dag bijkomen, maar ik probeerde het werk langzaam weer op te bouwen.”

Dit gaat goed tot na de zomer. “Blijkbaar was het toch te zwaar voor mijn hersenen en klapte ik opnieuw terug. Dat was heftig. Ik begreep het niet. Eindelijk was ik een beetje in beeld en vervolgens moest ik weer een stap terugzetten. Gelukkig was deze dip minder zwaar dan de vorige.”

Zoektocht naar God

Na veel geduld gaat Marja’s gezondheid vooruit en wil ze graag op zoek naar God. Ze zoekt hulp bij coach Lize. “Ik was zo met God aan het worstelen. Samen met Lize ging ik op zoek naar antwoord op de vraag: Waar was God tijdens de donkerste periodes? We hanteerden een methode waarbij ik ging schilderen over mijn ziekteproces. Daar kwamen dingen uit die ik nooit had kunnen bedenken.

Zo schilderde ik een vuurtoren, een baken in de woeste zee. Die toren was God. Onder de vuurtoren was een draaikolk en daar lag ik in. Mijn hand nog net boven het water uitgestoken. Zo voelde ik mij. Toen begon God te spreken in mijn gedachtes: ‘Dat is niet de waarheid, je lag niet in de draaikolk. Jouw leven is in mijn hand en jouw naam staat op die vuurtoren.’ Hij liet weten dat ik twee grote handen om de toren heen moest schilderen. Ik maakte een nieuwe versie van het schilderij en besefte dat ik de waarheid nu echt zag.

Als ik ging schilderen stuurde God de kwast

Telkens als ik een herinnering uit mijn ziekte ging schilderen stuurde God als het ware de kwast. Hij gaf aan wat er op het doek moest komen. Zo ontstonden er acht schilderen. Acht beeldverslagen van gesprekken tussen God en mij. Hierdoor keek ik uiteindelijk heel anders terug op de ziekte. God zag mij en is er altijd geweest. Als ik nu mindere momenten ervaar, kan ik altijd terugkijken naar de schilderijen en weet ik: hoe erg het leven om je heen schudt, God is altijd daar. Bij Hem kom ik thuis.”

Worsteling

“Uiteindelijk ben ik twee jaar ziek geweest. Nu gaat het lichamelijk weer helemaal goed. Tijdens mijn ziekte ben ik altijd op zoek geweest naar verhalen van mensen die tijdens hun ziekte ook worstelden met God. Ik wilde mij daarin herkennen. Ik vond met name de verhalen waarin mensen God dichtbij hebben mogen ervaren. Heel mooi hoe zij dat beschrijven, maar voor mezelf was het alleen niet zo. Hopelijk mogen mensen die ziek zijn en worstelen met God er- en herkenning ervaren. Die worsteling mag er namelijk ook zijn.”

Lees ook: Deze vrouw laat zich niet tegenhouden door haar aandoening