25 jaar Eva - herinneringen van de redactie

‘Op die dag werd haar gebed verhoord’

Bianca, eindredacteur beeld en projectleider evenementen

Bianca werkt als enige vanaf het eerste moment voor Eva.
“Ik heb zoveel mooie en bijzondere herinneringen aan de verschillende reizen die ik voor Eva mocht maken, maar eentje springt daar heel specifiek uit. Op het mooie, zonovergoten Filipijnse eiland Boracay fotografeerden we badpakken en bikini’s’ voor Eva’s zomernummer. Maika, Jeanet, Joanne en Diana, vrouwen van het eiland, waren voor deze gelegenheid onze modellen. Voorafgaand aan de modeshoot en tijdens de visagie leerden we de vrouwen beter kennen.

De 26-jarige Joanne is de rustigste van het stel en als ze hoort dat Eva een christelijk vrouwenmagazine is, begint ze met vragenstellen. Als alle andere vrouwen aan het einde van de shoot al lang afscheid genomen hebben, blijft Joanne nog even napraten. Ze is al enige tijd met haar geloof bezig, maar ze heeft niemand in haar omgeving met wie ze hierover kan praten. Ze vertelt dat ze enige tijd geleden bewust is gaan bidden voor iemand waarmee ze over Jezus kan praten. En op die dag werd haar gebed verhoord. Tot laat in de avond spreken we over het geloof, de Bijbel en het volgen van Jezus. We sluiten af met gebed. Hoe ondoorgrondelijk zijn Gods wegen, elfduizend kilometer van huis.”

‘Ik ben daardoor gaan daten’

Sifra, redactie- en productieassistent

“Vanaf het eerste nummer in 1996 heb ik de Eva gelezen. In 2006 mocht ik tot mijn grote vreugde bij Evakomen werken. In 2010 ging het in een nummer over daten. Tot mijn verbazing wilde de redactie niet alleen mannen in de Eva zetten maar ook drie vrouwen, waaronder ik. Ondanks dat ik toen al veertien jaar alleen was, had ik dat nog nooit gedaan. Ik vroeg me ook af of het zou werken, een vrouw in een vrouwenblad. Dat werd door de collega’s weggewoven met ‘iedereen kent wel een vrijgezel in zijn omgeving’.

Uiteindelijk kwamen er alleen maar reacties op de mannen. Wel ben ik daardoor gaan daten. Iedereen reageerde zo leuk dat ik erachter kwam dat dat dus geen taboe meer was. Inmiddels ben ik weer gelukkig getrouwd.” 

'Ze was opgebloeid tot een vrolijke kleuter'

Marlies, eindredacteur tekst

“Ik zal nooit het moment vergeten dat ik meewerkte aan Eva’s goede doel in Namibië. De eerste keer dat ik het project bezocht, maakten we een filmpje in het golfplaten huisje van de kleine Anastacia en haar moeder. Ik maakte een onhandige beweging, waardoor bijna een gammel muurtje instortte. Dat filmpje leverde tijdens evenementen – waar we geld inzamelden – gelach en tegelijkertijd ongemak op. Een jaar later gingen we met een groep Eva-lezers op bezoek bij het project. Anastacia was van een mager, vuil en apathisch meisje opgebloeid tot een vrolijke kleuter. Nog steeds zijn lezeressen bij dit project betrokken. Bijzonder dat we dit vanuit Eva mochten organiseren!”

‘Ik voelde me vereerd dat deze vrouwen hun persoonlijke verhaal met mij wilden delen’

Annemarie, coördinator website en socials

“Ik zou in juni beginnen bij Eva, maar werd uitgenodigd om eind mei alvast een kijkje te komen nemen tijdens de kloosterretraite. Ik zou meekijken bij De Redactie op Locatie, een plek waar vrouwen tussen het programma door hun verhaal konden doen. Eerst leek het alsof weinig vrouwen behoefte hadden om hun hart te luchten, maar na een half uurtje stroomden ze toe. Heel wat vrouwen waren geraakt door de woorden van Ron van der Spoel over Mara en Elim.

Was het plan dat ik zou meekijken en -luisteren, het werd zo druk dat ik ergens pen en papier vandaan heb getoverd en aan de slag ben gegaan. Ik sprak vier vrouwen, met alle vier een heel indrukwekkend persoonlijk verhaal. Het was een bijzondere vuurdoop en ik voelde me vereerd dat deze vrouwen hun persoonlijk verhaal met mij wilden delen. Nog steeds vind ik het een voorrecht om de verhalen van vrouwen te mogen horen.”

‘Zo waardevol om te leren van mensen die al heel wat jaren rondlopen hier op aarde’

Judit, redacteur 

“Alle verhalen die ik voor Eva mag schrijven maken indruk. Of het nou een luchtig verhaal is, of een emotioneel gesprek: na een interview heb ik altijd het idee dat ik weer iets nieuws heb mogen leren. Maar op dit moment moet ik specifiek aan één vrouw denken die ik heb mogen interviewen; de 76-jarige Marianne. Zij mailde ons aan het begin van de coronacrisis, ze had namelijk een sterke visie over hoe wij daar als samenleving mee omgingen. Waar anderen zich zorgen maakten over de kwetsbare ouderen in ons land, ging haar hart vooral uit naar de jonge generatie. Daar wilde ze wel graag over vertellen. Ik was nieuwsgierig geworden naar deze vrouw en belde haar op. Aan de andere kant van de lijn klonk een vriendelijke vrouwenstem met een zachte g. En zodra ze begon te vertellen hield ze niet meer op. Ze had van alles meegemaakt in haar leven en het voelde alsof ik even bij haar in de huiskamer zat. Naast haar op de bank met thee en koekjes waar ze zo van geniet. Mijn opa is onlangs plotseling overleden, dus misschien is dat de reden dat ik nu extra aan Marianne moet denken. Het is zo waardevol om te leren van mensen die al heel wat jaren rondlopen hier op aarde. Op naar nog veel meer verhalen die gedeeld mogen worden door Eva!”

'Aangrijpend om te horen hoe hij omging met zijn aanstaande dood'

Griëtte, hoofdredacteur

"Mijn bezoek aan het hospice en het verhaal van Thomas hebben indruk op mij gemaakt. Hoe hij als vader al alles had voorbereid voor als zijn kindje geboren zou worden. Terwijl hij wist dat hij hem niet meer zou zien. Zo had hij een alvast een foto laten maken van hem bij het wiegje waar dan later z’n derde kindje bijgezet kon worden. Heel aangrijpend en ook wel inspirerend om te horen hoe hij omging met zijn aanstaande dood en wat hij daarin wilde voor z’n kinderen."

'Toen ik zijn brief las, was mijn interesse in hem meteen gewekt'

Theanne, freelance redacteur

"Vanaf de oprichting van Eva ben ik betrokken geweest bij het magazine. Ik werkte destijds bij een andere afdeling van de EO, maar schreef al wel regelmatig artikelen voor Eva. In de zomer van 2006 besloten we een ‘mannennummer’ te maken. Daarin zou een rubriek komen waarin vrijgezelle mannen zich voor zouden stellen om in contact te komen met leuke Eva-lezeressen. Die lezeressen konden dan reageren door een brief te sturen naar de redactie. Een collega spoorde Nanning-Jan, een weduwnaar, aan om een brief te schrijven naar de redactie. Ik was toen 36 en stak niet onder stoelen of banken dat ik het naar vond dat ik alleen was. Toen ik de brief van Nanning-Jan las, was mijn interesse in hem meteen gewekt. ”

Benieuwd hoe het verhaal van Theanne afloopt? Je leest het hier.

Beeld: Miriam Verkerk, tijdens Eva's Kloosterretraite