Annemarie kreeg zeven miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Annemarie weet met zeven miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waar ze het over heeft: “Vlak achter elkaar kregen wij twee gezonde kinderen, onze zoon is 10 jaar en onze dochter 8 jaar. Na de geboorte van onze dochter had ik een miskraam met veel bloedverlies. Ik moest ook gecuretteerd worden, dat was heel heftig. Het kostte me echt een aantal weken voordat ik weer op de been was. Toen dacht ik: dit nooit meer, maar ik heb toch nog zes miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Na iedere miskraam dacht ik weer: dit nooit meer, maar toch… Je leven gaat verder. Mijn geluk hing niet af van nog een kindje krijgen, maar er was wel ruimte in mijn hart en in ons huis. Nog een kindje was welkom, maar het ging allemaal anders. Ik kon en wilde het ook niet sturen.”

Donker gat

“Na iedere miskraam voelde ik me weer in een donker gat zitten, maar ik zag toch altijd een lichtpuntje. Ik dacht: dit is heel zwaar, maar ik moet hier doorheen. Ik kreeg ook elke keer weer de kracht om hier doorheen te gaan, God was bij me. Ik hoefde het niet alleen te doen. Ik had een houvast aan God. Ik begreep het niet, maar ik wist dat God er voor mij was.

Ik was niet echt boos op God, maar ik had wel veel vragen. Waar is dit goed voor, wilt U mij iets duidelijk maken? Waarom overkomt mij dit? Ik had vooral vragen over welke weg ik daarin moest gaan, moest ik hier wat mee? In het verdriet kon ik wel blijven getuigen van de liefde en trouw van God. Ik voelde me echt gedragen. Bij iedere miskraam kwam het Opwekkingslied Lopen op het water steeds weer naar voren. ‘En als de golven overslaan, dan blijf ik hopen op Uw naam’; ik hoorde het op de radio, het werd gespeeld in een kerkdienst of iemand stuurde het mij toe. Dat lied raakte mij echt en dat doet het nog steeds…”

Miskraambegeleiding

Annemarie begeleidt mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH): “Zij rouwen ook. Voor hen is het leven niet meer zoals het was en in dat proces loop ik tijdelijk met ze mee. Ik had al langer de droom om meer te gaan doen met rouw, hoe je verder leeft met die rouw. Tijdens een vrouwenconferentie in 2018 schreef ik na de lezing Gods plan met je leven op of God mensen op mijn pad wilde brengen waar ik er biddend voor mocht zijn in rouw en verdriet, dat ik mijn eigen verlies-ervaringen daarin mocht gebruiken. Ik vroeg me af of dat dan Gods bedoeling was. Heb ik zoveel miskramen gehad zodat ik er voor anderen mag gaan zijn? En hoe dan? Dat is een heel proces geweest waar ik biddend mee probeerde bezig te zijn. Vorig jaar had ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en daarna dacht ik: ik moet hier echt wat mee gaan doen.”

Eindelijk had ik een goede zwangerschap, maar op de verkeerde plek… Hoe is dat mogelijk?

“Die buitenbaarmoederlijke zwangerschap was extreem zwaar en heftig. Bij de echo in het ziekenhuis zeiden ze: ‘We zien een goede zwangerschap, maar op de verkeerde plek’. ‘s Middags ging ik nog voor een echo naar het ziekenhuis en ’s avonds kwam ik met een chemo-injectie weer thuis… Het vruchtje had zich buiten de baarmoeder ingenesteld. Het zat op een plek die voor mij erg gevaarlijk was vanwege het risico op ernstige inwendige bloedingen. Het vruchtje moest daar dus weg. Maar het zat uitgerekend op een plek waar ze niet konden opereren. Daarom werd direct gekozen voor een behandeling met een serie van een soort chemo-injecties. Dit moest ervoor zorgen dat het vruchtje zou afsterven en mijn lichaam het verder zelf zou afdrijven.”

''Ik moest om de dag naar het ziekenhuis, wekenlang werd er bloed geprikt, ze wilden mij goed in de gaten houden. In de eerste weken mocht ik niet alleen zijn. Door de bijwerkingen voelde ik me ook heel ziek. Eindelijk had ik een goede zwangerschap, maar op de verkeerde plek… Hoe is dat mogelijk? Maar ook daarin wist ik dat God erbij was, ik hoefde dit niet alleen te dragen. Dit hoefde ik niet op eigen kracht te doen, want God richt mij op en houdt mij staande. Mijn werkgever gaf me daarin ook veel ruimte.”

Pijnlijke uitspraken van anderen

Volgens Annemarie is er nog een taboe rondom het bespreken van miskramen: “Miskramen zijn vaak fysiek onzichtbaar. Dat maakt het voor de omgeving lastig om te zien en te begrijpen dat er iets aan de hand is. Voor de betrokkenen zelf is het ook moeilijk, ze moeten zelf beginnen over iets dat er niet meer is, maar wel veel impact heeft. Daardoor blijven ze er soms zelf maar mee rondlopen. Of het leidt tot troostend bedoelde, maar als pijnlijk ervaren uitspraken als: ‘gelukkig kan je wel zwanger worden dus misschien de volgende keer beter’ of ‘je mag blij zijn dat je al een gezond kind hebt’.

Het bespreekbaar maken van het verlies draagt echt bij aan het draagbaar maken van het verdriet. Om je heen gaat het leven door en soms overvalt het gemis je, hoe het had kunnen zijn. Het krijgen van een baby is een groot wonder. Hebben we met zijn allen wel door hoe bijzonder dat is?”

Troost bij stil verdriet door verlies van zwangerschap

“Er is pijn en verdriet. Het waren heftige tijden, maar voor mij waren dit soms ook momenten met een gouden randje, omdat God dicht bij mij was. Juist als het stil was. Soms verlang ik wel weer naar die nabijheid. De Psalmen hielpen mij heel erg, vooral Psalm 37 vers 23: Wie de Heer welgevallig is, mag zijn weg gaan met vaste tred. Al komt hij ten val, hij blijft niet liggen, want de Heer richt hem op. Ik voelde me bij alles wat we meemaakten gezien en gedragen. En ik vind het heel bijzonder dat ik mij nu mag inzetten voor anderen met stil verdriet vanwege een verlies in hun zwangerschap.”

Kijk op www.stilbegincoaching.nl voor meer informatie over de begeleiding van Annemarie

Beeld: Eva fotografie