Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Een kind met een beperking is daar letterlijk onzichtbaar’

SeeYou-directeur Dicky Nieuwenhuis zet zich in voor kinderen in ontwikkelingslanden

Op de koelkast in de keuken van haar ouderlijk huis hing jarenlang een foto van het Filipijnse sponsorkindje van de familie Nieuwenhuis. Hij was net zo oud als Dicky en haar tweelingzus, waardoor armoede voor haar een gezicht kreeg. Nu, jaren later, zet Dicky Nieuwenhuis zich in voor kinderen met een beperking die opgroeien in armoede.

Deel:

“Ik weet zijn naam nog,” lacht Dicky. Ze zit met een kop cappuccino bij het raam van het restaurant waar we hebben afgesproken. Met haar goudgele broekpak en opvallende oorbellen is ze een flamboyante verschijning. “Joël Gonzales, heet hij. Iedere woensdag aten wij geen vlees en het geld dat we daarmee bespaarden, was voor Joël. Tot op de dag van vandaag vind ik het mooi hoe mijn ouders de verbinding legden tussen ons als kinderen in het rijke Westen en kinderen daar.”

‘Ik wist niet wat ik zag’

Al geeft ze eerlijk toe dat armoede wel jarenlang iets van ver weg was. Zelf groeide ze in de jaren zeventig op in een welvarend gezin, tussen de bollenvelden van Hillegom. Pas toen ze na haar studies journalistiek en politicologie bij Woord en Daad ging werken, kwam kindsponsoring opnieuw op haar netvlies. In die tijd bezocht ze Joël zelfs een keer tijdens een werkreis. Hij was opgegroeid in de smokey mountains, zoals ze de sloppenwijken van Manilla noemen, met op elkaar gestapelde huisjes. “Toen ik daar rondliep, wist ik niet wat ik zag! Joël bleek inmiddels in een klein, stenen huisje te wonen. Hij had een baan en kon voor zijn gezin en moeder zorgen. Ik vond Joël zo’n mooi voorbeeld van hoe een kind door het volgen van onderwijs en dankzij sponsoring die stap uit de armoede kan maken.”

Onderling gekonkel

Zeventien jaar lang werkte Dicky bij Woord en Daad. Hoewel veel mensen verwachtten dat ze de toenmalige directeur Jan Lock zou opvolgen, koos ze een ander pad. Ze ging de lokale politiek in en werd ChristenUnie-wethouder in de gemeenteraad van Culemborg. Maar toen de coalitie na elf weken door onderling gekonkel uit elkaar viel, stond ze weer op straat. Via een aantal omwegen kwam ze bij SeeYou terecht, het vroegere Light for the World, waar ze sinds 2017 directeur is. SeeYou zet zich in voor mensen met een visuele beperking in ontwikkelingslanden. “Tachtig procent van de mensen met een beperking wereldwijd woont in de allerarmste landen. Terwijl reguliere ontwikkelingsprojecten deze groep nauwelijks bereiken.”

Je ging van een prominente naar een vrij onbekende organisatie. Was dat een grote stap voor je?
“Toen ik gevraagd werd directeur te worden van SeeYou, vroeg ik me inderdaad af of dit mijn volgende stap zou zijn. Toch bleef deze organisatie bij mij haken. Ook omdat ik zag hoe ze zich als een van de weinige inzet voor een groep waar op wereldschaal nog nauwelijks aandacht voor is. Kinderen met een beperking worden heel makkelijk over het hoofd gezien. Dus ik vind het gaaf om me voor hen in te zetten. De christelijke identiteit is voor mij bovendien een groot pluspunt, omdat dit werk voor mij sterk raakt aan de kern van het evangelie: Jezus had juist oog voor mensen die in de samenleving niet gezien werden, zoals blinden, melaatsen en mensen met verlamming.”

Wilde je als kind al iets doen voor mensen in armoede?
“Ik had twee dromen: lange tijd wilde ik de zending in. Al was dat meer een vrome droom, op de basisschool. En ik wilde dierenarts worden. We hadden thuis konijnen, cavia’s, geiten, duiven, noem maar op. Vaak dobberde ik met een bootje in de sloot en bestudeerde en observeerde ik eenden. In mijn notitieboekje tekende ik wat ik zag. Die dierenliefde heb ik behouden.” Grijnzend: “Al zijn er net gisteren twee cavia’s de deur uit gegaan. Die kregen te weinig aandacht, sinds we een halfjaar geleden een poes kregen. Gelukkig hebben ze nu een beter thuis.”

Met zulke moralistische praatjes kom je natuurlijk niet zo ver
Janita_Sassen-EO-Dicky7339def

Je hebt drie kinderen, van 15, 11 en 10. Vind je het moeilijk om hen achter te laten als je op reis gaat?
“Voor ik op reis ga, denk ik altijd: waarom doe ik dit eigenlijk? Straks zit ik in hartje Ethiopië en krijg ik een telefoontje dat een van mijn kinderen een ongeluk heeft gehad. Dan duurt het twee dagen voor ik terug ben. Gelukkig kan mijn man Gerard thuis veel opvangen.”

Je reist vaak naar gebieden waar de armoede groot is. Wat doet dat met jou?
“Ik vind het soms moeilijk om te zien hoe we ons in eigen land druk kunnen maken om kleine dingen. Ga eens een maand in hartje Ethiopië wonen, denk ik dan. Al worden mijn kinderen daar altijd een beetje chagrijnig van. ‘Jij ook altijd met je SeeYou-verhalen,’ zeggen ze dan. Tieners kunnen natuurlijk enorm klagen. Over eten, over school. Dan zeg ik vaak dat ik zo veel kinderen heb gesproken voor wie naar school gaan de poort is uit de armoede. Die elke ochtend en middag twee uur naar en van school lopen en dat geen probleem vinden. Maar goed,” lacht ze, “met zulke moralistische praatjes kom je natuurlijk niet zo ver.”

Geraakt door inflatie

Niettemin is Dicky ervan overtuigd dat – “hoe cliché het ook klinkt” – wij in een van de best georganiseerde en meest welvarende landen ter wereld leven, met enorme vrijheid. “Daar heb ik het vaak met de kinderen over: realiseer je hoe ongekend het is dat wij naar de kerk kunnen gaan, dat je op straat kunt zeggen wat je wilt, dat het eigenlijk overal veilig is in dit land. En natuurlijk zie ik dat er in Nederland net zo goed grote uitdagingen zijn. Vooral nu, rond de inflatie en de Oekraïne-crisis. Juist mensen aan de onderkant van de samenleving worden daar het hardst door geraakt.”

Met het gezin op reis

“Heel lang had ik de droom om op een dag met het hele gezin op reis te gaan,” zegt ze even later, terwijl ze in een nieuwe kop cappuccino roert. “Waarnaartoe? Naar een land als Ethiopië. Of Rwanda. Maar ik vrees dat het meer een droom is van mij dan van de kinderen. Mijn middelste dochter bijvoorbeeld – zij heeft autisme – is het liefste thuis. Op de eerste dag van de vakantie vraagt ze al: ‘Wanneer gaan we weer naar huis?’” Dicky’s blauwe ogen lichten op als ze zegt: “Mijn oudste zoon zou het trouwens wel fantastisch vinden, dus misschien gaan we een keer samen.”

Welke buitenlandontmoeting is je altijd bijgebleven?
Ze denkt even na. “Ik heb veel bijzondere ontmoetingen gehad, de afgelopen jaren,” verklaart ze de stilte. “Zo ontmoette ik voor SeeYou eens een vrouw in Oeganda met een visuele beperking. Ze kwam uit een gezin met zes kinderen, maar als mensen aan haar moeder vroegen hoeveel kinderen ze had, antwoordde haar moeder: ‘Vijf.’ Dus zij, het blinde meisje, telde letterlijk niet mee. Het was niet dat haar moeder niet van haar hield, zei ze, maar zo ging men in haar omgeving om met mensen met een beperking. Dat vond ik zó aangrijpend. Kinderen met een beperking mógen niet gezien worden, er hangt een stigma omheen. Dat hoor je trouwens ook van lokale werkers die mensen thuis bezoeken. Soms ontdekken ze na verloop van tijd ineens dat er in de hoek van het huis een kind ligt. Een kind met een beperking, over wie de ouders niets hebben verteld. Deze kinderen zijn letterlijk onzichtbaar, tellen niet mee in de statistieken en hebben ook geen deel aan wat de overheid eventueel voor hen ontwikkelt.”

Dicky had nóg een aangrijpende ontmoeting. Je leest erover in Visie Magazine.

Personalia

Dicky Nieuwenhuis (Hillegom, 1972) studeerde journalistiek aan de Evangelische Hogeschool voor Journalistiek in Amersfoort en aansluitend politicologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Daarna werkte ze een aantal jaar als freelancejournalist. Tussen 1998 en 2014 werkte ze bij Woord en Daad, waar ze vijf jaar lang lid van de raad van bestuur was. Na elf weken wethouderschap in Culemborg werkte Nieuwenhuis van 2015 tot 2017 als lobbyist en coördinator bij de Dutch Coalition on Disability and Development, een netwerk van organisaties die zich inzetten voor mensen met een beperking in ontwikkelingslanden. In 2017 werd ze directeur van SeeYou, een ontwikkelingsorganisatie voor mensen met een (visuele) beperking. Dicky woont met haar man Gerard Voordijk en drie kinderen in Culemborg, waar ze voorzitter is van de ChristenUnie.

Geschreven door

Mirjam Hollebrandse

--:--