Debora maakt meerdere wonderen mee in een leven vol pijn en verdriet

De eerste zwangerschap van Debora verloopt spannend vanwege bekkenklachten, een extreem hoge bloeddruk en uiteindelijk zwangerschapsvergiftiging. “Ik belandde met 34 weken in het ziekenhuis,” vertelt Debora. “Na drie weken werd de bevalling ingeleid. Achteraf hadden ze Daan veel eerder moeten halen. Op het moment van zijn geboorte waren we allebei doodziek. Gedurende de bevalling viel Daans hartslag weg en op een gegeven moment moest hij er onmiddellijk uit. Zonder persweeën knipten ze me open en trokken hem eruit. Hierdoor is alles van binnen kapot getrokken. Het was gruwelijk.”

Debora kan het nog steeds niet met droge ogen vertellen. “Er is zo ongelooflijk veel misgegaan, dit had echt niet gehoeven. Ik heb meerdere therapieën gevolgd om het te verwerken. Ik ben ontzettend boos geweest en heb veel last gehad van herbelevingen.”

Nooit meer lopen

Na de traumatische bevalling zijn Debora’s ingewanden verzakt en heeft ze voortdurend last van ernstig ongemak en pijn. Haar bekken wordt vastgezet met een grote plaat en er komen schroeven in haar rug. Artsen zeiden steevast dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Maar Debora weigert het te geloven. “Ik was nog zo jong! Ik bleef maar dromen, hopen en bidden dat het beter zou gaan. Ik wilde overal een second opinion, schreef brieven met mijn verhaal naar talloze artsen. Vaak hoorde ik niks, soms mocht ik komen, maar het toekomstscenario bleef hetzelfde. Het maakte me depressief en tegelijk enorm strijdlustig.”

Geen liefde

Al vrij snel blijkt dat Daan het wel gaat redden. Maar doordat hij het in de buik van Debora zo zwaar had, werken zijn darmen niet goed. Zowel Daan als Debora komen jaren achterelkaar ongelooflijk vaak in het ziekenhuis terecht. “De impact is enorm. Ik ben zo boos geweest op God. Op een gegeven moment bad ik ook niet meer. Jarenlang lag ik alleen maar op bed. Ik kon niet voor mijn kind zorgen. Soms voelde ik niet eens liefde voor hem. En ook niet voor mijn man Marco. Ons huwelijk heeft zwaar geleden. Marco moest overal alleen naar toe. Dat hij voor mij moest zorgen, bleek bij ons niet goed te werken. Hij wilde het met liefde doen, maar het klopt gewoon niet. Gelukkig kwam er thuiszorg om mij te helpen douchen bijvoorbeeld, maar wat vond ik dit allemaal verschrikkelijk. We hadden ons leven zo anders voorgesteld. Dat wij het samen gered hebben, is een groot wonder van God!”

Dat wij het samen gered hebben, is een groot wonder van God!

Revalidatietraject als laatste kans

Af en toe zijn er lichtpuntjes. Artsen die nog mogelijkheden zien, revalidatietrajecten die iets brengen. “Op een gegeven moment zijn de schroeven uit mijn rug verwijderd. Het was de zoveelste operatie, maar ik was daar blij mee. Deze arts geloofde in mij. Hij adviseerde mij een ligfiets en die hebben we toen geregeld. Dit vergrootte mijn wereld en was zoveel fijner dan een scootmobiel. Ik kreeg weer plezier!”

Op een bepaald moment krijgt Debora de mogelijkheid om nog één keer een intensief revalidatietraject in te stappen. Hiervoor moet ze drie maanden opgenomen worden in revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee. “Ik wilde dit niet. Niet weer. Niet zo lang. Wat heeft dat een hoop strijd en tranen gekost. Maar Marco overtuigde me: ‘het is de laatste optie, Debora, geef het nog één kans!’. En ik ging, maar wat had ik een heimwee. Daan kon het ook niet handelen dat ik het huis uit moest. Hij zat inmiddels in groep zeven. Het was verschrikkelijk, maar ik ben achteraf heel dankbaar dat ik ben gegaan. Toen ik thuis kwam, kon ik namelijk lopen en ik ontdekte dat bewegen weer leuk kon zijn.”

Rollator op Marktplaats

Heliomare brengt een ommekeer. Het traject is sterk gericht op lichaam én psyche, op de groei van zelfvertrouwen. “De pijn is niet meer de baas, ik ben de pijn de baas!” Ze ontdekt hierdoor dat er fysiek meer mogelijk is dan gedacht. “In Wijk aan Zee heb ik alles opnieuw geleerd. Mijn grote wens om op blote voeten door het zand te lopen is daar aan het strand uitgekomen. Na die drie maanden intern heb ik de rollator op Marktplaats gezet. Ik moest geloven dat ik die niet meer nodig had. Ik kreeg vervolgens nog een tijd dagbehandelingen in revalidatiecentrum De Trappenberg. Zij hebben me bij het laatste stukje geholpen. En toen was daar ineens de Debora die weer dingen kon. Ook dat was wennen voor ons allemaal.”

Nog een kindje?

“Een tijdje later op vakantie in Italië en stonden Marco en ik met onze voeten in het water. Daar vroeg Marco me of er niet nog een kindje zou kunnen komen. ‘Je bent niet wijs!’, zei ik. Maar… het maakte wel iets bij me los. Zou het nog kunnen? Ik ging in de weken daarna in gesprek met God. En ik vroeg het mijn revalidatiearts. ‘Als jij vertrouwt dat je lichaam dit kan, dan kan het’, zei hij. ‘Maar het zal niet makkelijk worden.’ Marco en ik besloten te laten onderzoeken of het medisch nog kon. Omdat ik al jaren niet meer menstrueerde, door alle lichamelijke problemen, was dit niet aannemelijk. De gynaecoloog maakte een echo en tot ieders grote verbazing zei hij: ‘maar er zit al een vruchtje!’”

Debora schiet helemaal vol als ze dit vertelt. “Ik voelde me werkelijk Maria! Dit kón toch niet! Artsen stonden perplex. Vol ongeloof zaten Marco en ik in de auto en we konden maar één conclusie trekken: God bestaat echt. Hij doet nog steeds wonderen en laat geen biddend mens achter…”

Angst en verwondering

We konden maar één conclusie trekken: God bestaat echt

Met de enorme verbazing, komt ook de zwaarte van het nieuws hard aan. Het gezin is bang voor dat wat komen gaat, maar de zwangerschap vordert en daarmee ook de verwondering. Daan is inmiddels dertien jaar en ziet erg uit naar de komst van de baby. Debora staat uiteraard onder strenge begeleiding, ook nu is haar bloeddruk hoog, het is allemaal erg spannend. Uiteindelijk komt Feline via een geplande keizersnede ter wereld. “Marco had gezegd dat hij zijn geluk niet op kon als het een meisje zou zijn. En daar was ze! Haar naam betekent ‘God geneest’. We zien zo duidelijk Gods Hand hierin.”

Feline wordt verkrampt en met een zware hersenschudding geboren, doordat ze maandenlang met haar hoofdje tegen de plaat in Debora’s bekken heeft gezeten. “Ze was een huilbaby, had ernstige reflux en heeft last van allergieën. Pas na anderhalf jaar stabiliseerde dit en toen… bleek ik totaal onverwacht opnieuw zwanger te zijn.” Ze is even stil. “Ook nu waren we superblij en dankbaar, maar tegelijk weer die zorgen. Ik wist precies wat me te wachten stond en zo ging het ook. Opnieuw een zware zwangerschap, opnieuw een keizersnede en een kindje dat verkrampt en met pijn ter wereld kwam. Maar ook opnieuw dat enorme wonder van nieuw leven mogen ervaren. Wie had dat gedacht! Ik zie echt Gods grootheid in ons verhaal en daarom hebben we onze tweede dochter Sifra Hannah genoemd: ‘schoonheid’ en ‘genade van God’.”

Geen vergoeding voor noodzakelijke operatie

Feline en Sifra zijn nu twee blije peuters die een enorme vreugde in het gezin brengen. “Maar er zijn nog steeds zorgen, omdat er door de bevallingen nog een scheur in mijn buikwand zit. Ik leef daardoor weer met voortdurende pijn. Er is een hersteloperatie nodig, maar tot onze grote frustratie wil onze zorgverzekering dit niet vergoeden. We zijn hiertegen in hoger beroep gegaan, maar dat heeft niet geholpen. Onbegrijpelijk! Dat vinden al mijn artsen en hulpverleners. Niet opereren is geen optie, al zie ik er tegelijk als een berg tegenop. Ik wil niet klagen, maar het maakt mij soms wel onzeker. Soms snap ik niet hoe Gods wegen gaan. Tegelijk weet ik zeker dat Hij me ook hier doorheen helpt. En daarom ga ik in vertrouwen de toekomst tegemoet. Ik kan niet wachten om weer met de bakfiets door het dorp alle speeltuintjes langs te gaan met de meiden!”

Debora’s vriendinnen en schoonzus zijn een crowdfundingsactie gestart om geld in te zamelen voor de operatie. Er is € 12.000 euro nodig. Schoonzus Willemein: “Debora is een enorme doorzetter en vraagt niet snel om hulp. Maar ze heeft al zoveel meegemaakt. Jarenlang kon ze niet eens lopen en dat ging nu eindelijk beter. Deze operatie heeft ze echt nodig, want nu heeft ze opnieuw veel pijn en ongemak en kan ze niet de dingen doen die ze zo graag wil doen met haar kinderen.” 

Als je Debora wilt steunen kan dat via https://gofund.me/6f974539.

Tekst door: Frieda van de Geest