Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Anne Segers, dochter van Gert-Jan Segers over regelmatig verhuizen

‘Ik vind vriendschappen onderhouden nog weleens moeilijk’

Eerst Egypte, vervolgens Amerika en dan weer terug naar Nederland. Gert-Jan Segers, fractievoorzitter van de ChristenUnie, heeft samen met zijn gezin op verschillende plekken in de wereld gewoond. Dochter Anne vertelt hoe het voor haar was om regelmatig te verhuizen.

Deel:

“Als gezin hebben we intense periodes met elkaar doorgemaakt,” vertelt Gert-Jan Segers. “We hebben in drie landen geleefd en zijn daardoor vaak verhuisd. De constante factor waren wij als gezin zelf. Dit heeft ervoor gezorgd dat mijn drie dochters een goede band met elkaar hebben. Het heeft ook minder positieve gevolgen. Zo heeft mijn oudste dochter Anne moeten leren om vriendschappen aan te gaan. Ze is goed in een eerste kennismaking, maar lange vriendschappen onderhouden heeft ze niet geleerd.”

Anne heeft door de verhuizingen zoveel scholen en klassen gekend

Verhuizen en loslaten

Anne: “Dat vind ik nog steeds weleens moeilijk.”

Gert-Jan: “Maar het gaat je al beter af dan in je tienertijd. Als we verhuisden, kon jij je altijd snel aanpassen en als we opnieuw onze spullen inpakten, kon je de plek weer loslaten en doorgaan naar de volgende woonplaats. Jij hebt zoveel verschillende scholen en klassen gekend. Er zijn maar weinig mensen in je leven waar je lange tijd mee hebt opgetrokken.”

A: “Dat klopt, ik heb geen vriendinnen die ik al sinds jongs af aan ken. Dat komt niet alleen door de vele verhuizingen, maar ook doordat ik op de middelbare school steeds van klas veranderd ben. Ik ben geschommeld in niveau en ik bleef een keer zitten. Het was behoorlijk chaos, maar ik vond het prima en kon mijn weg altijd vinden. Pas later heb ik weleens gedacht: wie zijn nou mijn echte vrienden? Ik heb vrienden die hun hele leven in een dorp hebben gewoond, dat voelt voor mij ongrijpbaar.”

Mijn hart brak! Dit is haar voorland, dacht ik

GJ: “Gelukkig ga je daar inmiddels meer balans in vinden. Er zijn momenten geweest dat ik dacht: wat doe ik mijn dochters aan?”

A: “Helemaal niets! Mijn jeugd heeft mij gevormd tot wie ik ben en ik weet niet beter. Ik ben dankbaar voor de buitenlandervaringen die ik gekend heb. Het is juist bijzonder geweest. Jij bent vroeger toch ook veel verhuisd?”

Roeping

GJ: “Ik weet nog dat ik acht jaar was toen we van Lisse naar Leeuwarden verhuisden omdat mijn vader een roeping had gekregen. Hij was voorganger en ik betaalde in zekere zin de prijs van deze roeping. Ik wist hoe het voelde. De eerste keer dat ik me dat realiseerde, was toen je een klein meisje was, van een jaar of vier. We waren in Egypte op een barbecuefeest en daar was een groepje oudere meisjes. Jij kwam aanlopen en een meisje duwde je weg. Mijn hart brak! Dit is haar voorland, dacht ik. Ik realiseerde me dat je krassen zou oplopen.

Dit is natuurlijk een klein voorbeeld, maar beeldend hoe kwetsbaar je bent als het om kinderen gaat. Je moet ze al vroeg loslaten. Als ik kijk hoe je inmiddels je weg hebt gevonden en je eigen keuzes maakt… Ik ben super trots op je. Dat maakt je als vader intens gelukkig.”

Lees ook: Hoe Anne, dochter van Gert-Jan Segers, haar geloof terugvond.

Beeld: Elisabeth Ismail

Dit artikel is eerder geschreven en staat in Eva 7 - 2020

Geschreven door

Hilde Kooij

--:--