Zullen we weer bij elkaar langsgaan, ook al is het een chaos in huis?

Ik ben er zo ontzettend klaar mee. Met al die mooie, nette voortuintjes van Nederlanders. Met die gesloten deuren, waardoor ik niet kan zien wat er daarachter echt aan de hand is. Prachtig al die netheid, maar waar is de echtheid van het leven gebleven? Ik geloof er niet in dat iedereen alles voor elkaar heeft zoals de buitenkant van de huizen doet vermoeden, samen met de Instagram-accounts. 

Ik geloof in echtheid en rauwheid. Ik geloof dat het leven soms echt ontzettend klote is en messy en dat we er soms gewoon niet uitkomen. En ik geloof dat we samen sterker kunnen staan, maar dat het niet lukt als we individueel de façade hooghouden. 

Ik geef net zo goed mezelf de schuld. Ik ben altijd heel voorzichtig wat ik met wie deelde. Ik heb verdorie soms onder een pseudoniem voor dit blog geschreven, want ik wil niet dat bepaalde mensen mij herkennen en daar dan weer wat van vinden. 

Een reclame-waardig leven 

Sommigen zeggen dat het door komst is van social media en het Instagram-waardig maken van je leven, dat we alleen de perfecte kanten nog maar laten zien en niet de rommelige randjes. Maar volgens mij is het al aan de gang sinds de komst van grote steden, de moderniteit en het verdwijnen van God uit Jorwerd: we bemoeien ons steeds minder met elkaars leven. 

Ten eerste omdat we al voor de ander invullen hoe hij of zij gaat reageren (wat helemaal niet zo hoeft te zijn hè). Ten tweede omdat wij Nederlanders soms echt keihard kunnen reageren, heel veroordelend of kritisch, zodat je je niet meer veilig voelt om iets te delen. Ten derde, omdat de wereld waarin we leven ons een perfecte wereld laat zien. Zouden die reclame’s, na jarenlang op ons netvlies te worden geprojecteerd, eindelijk onze gedachten aanpassen naar een wereld waarin alles perfect moet zijn? 

Dit zorgt volgens mij voor curlingouders, die al het negatieve voor hun kinderen willen gladstrijken en ze dus zo niet leren omgaan met ellende en gebrokenheid. 

Dit zorgt voor relaties die aan de buitenkant perfect lijken, maar aan de binnenkant al jaren aan het afbrokkelen zijn. 

Dit zorgt voor eenzaamheid die niet benoemd wordt, want je kunt toch niet toegeven dat je het niet allemaal in je eentje redt? 

Het zorgt nog het meeste voor een façade, voor een flinterdunne laag in onze samenleving, waarin we denken dat we alles voor elkaar hebben. Zodra er ook maar iets gebeurt, dondert alles in elkaar, omdat we niet weten hoe we met de chaos om moeten gaan. 

Hilarisch eerlijk 

Hoe mooi is het als ik vanaf de Avondmaalstafel kindlief non-verbaal probeer duidelijk te maken dat hij zich dient te gedragen (ik ben een master in de boze-moeder-blik) er iemand na de dienst naar me toekomt en zegt: ‘Zal ik de volgende keer tussen je kinderen in gaan zitten? Ik weet hoe het is als je kinderen hebt die zich misdragen in de kerk.’ Gewoon, dat erkennen van het menselijk zijn, dat we niet allemaal perfect zijn. Daar houd ik van. 

Dat er een meisje op me afkomt en zegt: ‘Papa is er nog niet, want papa en mama hadden ruzie vanmorgen thuis en toen wilde mama hem niet meenemen in de auto.’ Ik vond het hilarisch eerlijk en oprecht. En wat maakt het uit dat ik weet dat haar ouders ruzie hadden? Ik denk niet minder over ze. Hoogstens dat ze menselijker zijn geworden dan ik eerst voor ogen had. 

Samen in de chaos 

Nederlanders zijn een ster in het hebben van mooie voortuintjes, twee bloempotten in de vensterbank en een opgeruimd huis als je langskomt. Maar misschien is het tijd dat we iets meer de chaos achter de voordeur laten zien en dat we weer bij elkaar over de vloer komen. Zodat we kunnen zeggen dat de rommel heel normaal is, dat we allemaal rafelige randjes hebben en dat je daardoor niet minder bent dan de ander die alles voor elkaar lijkt te hebben. Dat je het samen goed kunt hebben te midden van die chaos. 

Oh, en als iemand soms voor me wil opruimen, die is altijd welkom….