Marjolein had onverwacht een zware stuitbevalling

Marjolein is hoogzwanger van haar tweede kind wanneer zij en haar man Christiaan wel een meisjesnaam, maar nog geen jongensnaam hebben gekozen. “Mijn man wilde graag dat hij Manuel zou heten, wanneer het een jongen zou zijn,” vertelt ze. “Ik twijfelde, want die naam voelde bij mij niet goed, dus opperde ik de naam Boaz Nathanael nog een keer. Enkele weken voor de bevalling hadden we de knoop nog steeds niet doorgehakt.”  

De wieg staat nog niet klaar in de kinderkamer, wanneer Marjoleins vliezen breken. “Om vijf uur ’s nachts voelde ik opeens iets knappen en braken mijn vliezen. Ik was op dat moment 37 weken zwanger. Het vruchtwater was prima, dus kroop ik mijn bed weer in. ’s Ochtends hebben we de verloskundige gebeld, maar de weeën kwamen maar niet op gang.” 

We moesten supersnel naar het ziekenhuis

“Aan het eind van de middag ging het opeens heel snel. De weeën kwamen in een rap tempo. Toen de verloskundige arriveerde, had ik al een ontsluiting van zeven centimeter. Zij voelde opeens dat het kindje anders lag en dacht aan een aangezichtsligging, dus moesten we supersnel naar het ziekenhuis. Dat was enorm schrikken.” 

Diezelfde dag leest Marjoleins man het Bijbelboek Ruth. “Christiaan ging over Boaz, Ruths man, lezen, omdat ik dat een mooie naam vond. Vervolgens werd hij enorm geraakt door wat hij las: Gods goedheid is over de levenden en doden. Met een geboorte denk je aan leven en niet aan dood, daarom dacht hij dat er iets zou gebeuren. Hij heeft zijn angst op dat moment niet met mij gedeeld. Doordat ik opeens naar het ziekenhuis moest, werd hij nog onrustiger: gaat het wel goedkomen?” 

Stuitbevalling

“Eenmaal in het ziekenhuis ging alles heel snel. De artsen kwamen erachter dat het kindje in een stuitligging, met de benen naar beneden, lag. Dit had niemand verwacht, omdat ik drie weken ervoor nog een echo had gehad, waarbij het kindje keurig ingedaald lag. Waarschijnlijk heeft hij zich gedraaid, waardoor de vliezen braken.” 

Zijn hartslag daalde enorm en zijn leven was in gevaar

“De paniek nam toe. Er gebeurde zoveel om me heen en tegelijkertijd moest ik weeën wegpersen. Bij een stuitligging vindt normaal gesproken een keizersnede plaats, maar het kindje was al te ver in het geboortekanaal. De voetjes waren al zichtbaar, toen opeens de weeën wegzakten. Zijn hartslag daalde enorm en zijn leven was in gevaar. Hij is er vervolgens met geweld uitgehaald en direct weggebracht. Hij huilde niet eens. 

Er ging van alles door mijn hoofd. We hadden een zoon gekregen, maar het belangrijkste: leeft hij nog wel? Op een gegeven moment kregen we te horen dat hij nog leefde, maar het heel moeilijk had. Christiaan dacht nog steeds aan de Bijbeltekst uit Ruth en was bang dat ons zoontje het niet zou redden. Hij heeft dat veel bewuster meegekregen dan ik, omdat ik in een flow zat van de bevalling.” 

Gods zegen

“Christiaan mocht op een gegeven moment bij onze pasgeboren zoon kijken. Hij zag het kleine lichaampje op en neer gaan, hard aan het vechten om te blijven leven. Het enige wat hij kon doen, was zijn hand op hem leggen om hem te zegenen. Toen werd voor hem duidelijk: onze zoon moet Boaz Nathanael heten, want Boaz betekent: ‘in hem is kracht’ en Nathanael betekent: ‘door God gegeven’.” 

Na een paar uur werd duidelijk dat Boaz het zou redden. “Hij liet blijken dat hij een vechter was. Het was zo onwerkelijk, want ik had hem maar in een flits gezien en pas een paar uur later werd hij bij mij gebracht. Op dat moment was Christiaan er niet bij. Ik zong het lied De Heere zegent jou. Dat was heel bijzonder. Wat er ook zou gebeuren, ik wilde mijn kind Gods zegen meegeven.” 

Een dag later vraagt Marjolein haar man waarom hij toch de naam Boaz koos. “Hij vertelde over de tekst die hij had gelezen en dat hij Boaz gezegend had. Daarna zijn we samen in het Bijbelboek Ruth gaan lezen en viel ons iets anders op; het eerste wat tegen Boaz gezegd wordt is: ‘De Heere zegene u’. Ook in Boaz’ doopdienst kwam deze zegen naar voren. Zonder dat we het van tevoren wisten, speelde de organist het zegenlied.” 

Stofwisselingsziekte

Wanneer Boaz opgroeit, merkt Marjolein dat hij achterblijft in zijn ontwikkeling. “Hij lag veel op zijn rug, had last van krampen en deed lang over het eten. Ook bleven zijn spieren slap, want kruipen en zitten deed hij niet. Er werd vaak gezegd dat dit kwam doordat hij een moeilijke start had gehad.” 

Uiteindelijk constateren artsen dat de ontwikkelingsachterstand niet aan de zware bevalling ligt, maar dat het waarschijnlijk om een stofwisselingsziekte, veroorzaakt door een mutatie op een gen, gaat. “Ik schrok enorm toen ik me ging verdiepen in energiestofwisselingsziektes. Ik las dat vijftig procent van de kinderen niet ouder wordt dan tien jaar en zeventig procent niet ouder dan achttien.” 

Inmiddels is Boaz een vrolijke jongen van zestien jaar oud. “Elk jaar zijn we dankbaar dat hij er nog is. We richten ons op hetgeen dat goed gaat en niet op de beperkingen van Boaz. We maken er het beste van met de middelen die we hebben en vragen ook niet het uiterste van hem. Hij moet gewoon kunnen genieten en plezier hebben.” 

Hij zal nooit kunnen lopen en praten

“Natuurlijk werd ons leven op de kop gezet en komen er veel rouwmomenten voorbij. Er zijn veel mijlpalen die Boaz nooit zal halen. Hij zal nooit kunnen lopen en praten. Hij kan niet naar een gewone basisschool. Dat zijn momenten waar we bij stilstaan en verdrietig over zijn, maar dan gaat de knop weer om: je moet door, ook voor de andere kinderen.” 

Begin dit jaar is Boaz geopereerd aan scoliose, waarna een intensieve revalidatie volgt. “Het was een spannend moment. Zou het goed gaan? Boaz heeft opnieuw laten zien dat er veel kracht in hem zit, door God gegeven. Hij is nu weer heel sterk en zit goed in zijn vel. We zijn hier ontzettend dankbaar voor.” 

Zegen

“Zonder Gods leiding hadden we het niet gered. Boaz heeft een bedoeling op aarde en hij is op zoveel plekken tot zegen geweest. In een kerkdienst werd een keer gezegd: ‘Soms zit de kracht erin om ergens alleen maar te zijn.’ Dat is precies hoe Boaz is. Hij is helemaal zichzelf en kan zich niet anders voordoen. Gewoon door er te zijn, door een bepaalde blik of aanraking is hij veel mensen tot zegen.”