Nieuw jasje voor 'Soep, sores en soelaas'

'Het zijn stuk voor stuk verhalen van veerkracht'

13 maart 2023 · Leestijd 5 min ·

Het programma Soep, sores en soelaas krijgt een nieuw jasje! Trok presentator Bert van Leeuwen de afgelopen twee jaar één dag op met een gast, in het nieuwe seizoen volgt hij de deelnemers een paar weken. Programmamaker Daniël de Wit is enthousiast. “Het zijn stuk voor stuk verhalen van veerkracht.”

“We merkten dat er veel meer te vertellen was over mensen”, licht Daniël de nieuwe koers van het programma toe. “Daarom wilden we niet iedere week naar een andere locatie van bijvoorbeeld het Leger des Heils gaan, maar vijf weken op één plek blijven. Zo filmden we bij Domus Zwolle, onderdeel van het Leger des Heils, wel drie tot vijf dagen per week, soms van zes uur ’s ochtends tot 12 uur ’s nachts. Op die manier volg je de ontwikkeling in levens van mensen.”

Pappen en nathouden
Presentator Bert maakt zo het leven van bewoners en medewerkers van dichtbij mee: hun strijd, moed, drijfveren, grote en kleine overwinningen en hun plezier. “Bert is zelf een 7-vinkjes-man”, zegt Daniël. “Een succesvolle witte man, die altijd de wind mee heeft gehad in zijn leven. Dat beseft hij ook. Het fascineert hem hoe en waarom deze mensen zo leven. Waar halen ze hun levenskracht vandaan? En waarom hebben begeleiders zin om hier te werken? Waar halen zij de liefde voor deze mensen vandaan? Maar hij is ook kritisch: is het niet ‘pappen en nathouden’ wat ze bij Domus doen?”

Wat is Domus?

Domus is een beschermde woonvorm van het Leger des Heils, waar dak- en thuislozen met een verslaving én psychiatrische problemen terechtkunnen. Behalve met langdurige verslaving en psychiatrische klachten, kampen de bewoners met schulden, problemen met justitie, en het ontbreken van een netwerk, dagbesteding en een vaste woonplaats. Door hun onderdak te geven, ontkomen ze aan de stress van het straatleven, met als uiteindelijke doel vermindering van de verslaving. En daarmee een stabieler leven – misschien zelfs buiten Domus.

Wanhopig verhaal
In de nieuwe serie volgt Bert een aantal mensen in het bijzonder. Bijvoorbeeld Maria, die ernstig verslaafd is aan GHB. Daniël: “Als Bert vraagt ‘Hoi, hoe is het met je?’, vertelt Maria gelijk haar hele, wanhopige verhaal. Dat ze andere jaren op 5 februari ‘helemaal naar de haaien was’. In 2007 overleed op die dag namelijk haar dochtertje van negen maanden. Voor haarzelf was die zwangerschap en het hebben van een kindje de gelukkigste periode in haar leven. In haar kamer staat een soort altaartje met de enige foto die ze heeft van haar kindje. Daar brandt ze een kaarsje bij. Maria heeft op straat geleefd en is verder alles kwijt, behalve die ene foto. Haar pijn en haar strijd om er wat van te maken, vond ik heel aangrijpend.”

Succesverhaal
Dan is er nog Dennie. Een lieve, sympathieke jongen van wie je gaat houden, zegt Daniël. “Hij is verbaal sterk, daardoor schat je hem hoger in. Dat is ook zijn probleem: Dennie werd overvraagd. En hij is heel beïnvloedbaar. Zo raakte hij aan de drank. Tot hij op zijn 31e zijn leven overzag en zich lam schrok. Wat heb ik nou bereikt? vroeg hij zich af. Hij verwoordt dat heel mooi naar Bert: ‘Ik ben niet trots op mezelf en mijn ouders ook niet.’” Dennie besluit een pil te nemen (antabus) om te stoppen met alcohol. Wie die pil neemt, wordt kotsmisselijk als hij wel alcohol drinkt. Dat houdt Dennie nu al negentig dagen vol. Het is een grote stap; de meeste bewoners zetten kleine stapjes. “Dennie is wel een beetje het succesverhaal van Domus.”

Sommigen hebben naakt over straat gelopen

Een hoop pech
Daniëls kijk op de bewoners is door zijn filmwerk van de afgelopen weken wel veranderd. “Vooraf zag ik 34 verslaafden en psychiatrische patiënten. Nu zie ik Maria, Dennie, Edwin, GJ en Ronald. Ik ken ze. Het zijn gewoon mensen. En het zijn ook hartstikke mooie mensen! Sommigen hebben naakt over straat gelopen. Anderen konden niet meer lopen, omdat ze zichzelf verwaarloosd hadden. Ze vervuilen als iemand ze niet helpt. Ze hebben dus niet jouw en mijn standaarden, maar zo moet je niet kijken. Dan veroordeel je ze veel te makkelijk. Veel van hen kunnen nergens anders terecht. Maar door de zachtheid en openheid van de begeleiders van Domus kunnen ze bestaan. Persoonlijk ga ik nog een stap verder: we moeten deze mensen omarmen. Ze zijn ook onze broers en zussen in de Heer. Ze hebben alleen een hoop pech gehad.”

Geen minachting
Het mooie vindt Daniël de kleine stappen die de deelnemers zetten, waar volgens hem veel hoop in te vinden is. GJ die zijn eigen bed afhaalt en zijn kamer stofzuigt. Bas die beneden koffie komt drinken en onder de mensen is. Dennie die op tijd opstaat. “Je leert dat ‘pappen en nathouden’ misschien wel hartstikke goed is. Als deze mensen redelijk stabiel kunnen leven, ben je al een heel eind. Als kijker hoef je daar niet met minachting naar te kijken, maar met respect en liefde.”