Op ‘raambezoek’ bij mijn pasgeboren neefje Daan

De corona-maatregelen werden in Nederland op donderdag 12 maart, vier dagen voordat Mirthe moest bevallen, aangescherpt. De kraamorganisatie bracht als reactie op deze maatregelen een belangrijk bericht naar buiten: ontvang geen kraambezoek “om de kans op besmetting met het Coronavirus zo klein mogelijk te maken”. Een maatregel in het belang van de veiligheid van de kraamverzorgers, als ook voor de ouders en de pasgeboren baby zelf. Als er in de kraamtijd bezoek zou komen, zou de kraamhulp per direct stoppen. 

‘Als familie wil je zo’n bijzonder moment samen vieren.’

Op maandag 16 maart brak het moment aan waar ik, Deborah, als toekomstige trotse tante maandenlang naar uitkeek. Mijn neefje Daan Jesse werd geboren. Ik baalde dat ik hem niet kon bezoeken, en ik was natuurlijk niet de enige. Als familie wil je zo’n bijzonder moment samen vieren. De volgende dag had Mirthe een kolf nodig. Laurens’ zus had er nog eentje liggen en bracht hem naar hen toe. Ze legde de kolf voor de deur, maar mocht natuurlijk niet binnen komen. “Anders laat je Daan toch even door het raam zien,” zei de kraamverzorgster.

‘Van de nood een deugd maken’

Zo gezegd, zo gedaan. Ook een beschuit met blauwe muisjes werd op een Corona-vriendelijke manier naar buiten gebracht. Dit bizarre maar leuke moment moest natuurlijk worden vastgelegd door een aantal selfies te maken. Laurens en Mirthe deelden de foto’s in de familie-app en zo ging het balletje rollen: iedereen wilde op ‘raambezoek’. Een noodzakelijk bezoekje kreeg zo een leuke twist. Of zoals mijn oma het oude gezegde erbij haalde: “Van de nood een deugd maken.” Natuurlijk kwam de familie niet allemaal tegelijk. Iedereen maakte netjes een afspraak, ook mijn moeder en ik.

Op ‘raambezoek’

Een paar dagen later stonden we daar dan, voor het raam van mijn zus, schoonbroer en neefje Daan. Op ‘raambezoek’. We hadden cadeautjes en boodschappen meegenomen en zij hadden beschuit met muisjes voor ons klaargemaakt. We wisselden dit uit via de ‘sluismanier’, zoals Laurens het noemde. Laurens deed de deur van het halletje open, zette de bordjes neer, deed de voordeur open, ging vervolgens weer naar binnen en deed de tussendeur dicht. Wij zetten de cadeautjes in de hal, pakten de bordjes met beschuitje en muisjes en deden de voordeur weer dicht. De ramen waren goed geïsoleerd, maar door te bellen konden we gelukkig communiceren. 

‘Het is toch anders om de baby door het raam te zien dan op een foto of filmpje. Het is nu “echter”.’

Ik bewonderde het kleine mannetje. Wat ben ik dankbaar dat dit op deze manier kon. En wat ben ik dankbaar voor dit kleine mensje. Het is toch anders om de baby door het raam te zien dan op een foto of filmpje. Het is nu “echter”. Op het moment dat ik wat foto’s van het prachtige gezinnetje achter het raam maakte, zag ik voorbijgangers in de reflectie van het raam. “Ach, moeten jullie op deze manier de baby bewonderen?” Ja, denk ik. Dit is nu de realiteit. Ik hoop dat we Daan binnenkort zonder glas ervoor mogen aanschouwen, want al die reflecties van de straat in het raam maken het wel een beetje lastig. Maar, ik hoop nog meer dat we als familie weer bij elkaar mogen zijn, in dezelfde ruimte, zonder te veel afstand tussen ons in. 

De kraamhulp heeft ondertussen haar laatste dag bij Daan erop zitten, maar ze adviseerde Laurens en Mirthe om nog geen kraambezoek toe te laten, voor hun eigen veiligheid. Tot de tijd dat de situatie anders is, geloof en bid ik dat mijn neefje Daan Jesse - zijn tweede naam betekent trouwens ‘geschenk van God’ - als hij ietsje groter is, een mooie wereld mag ontdekken. Een wereld waarin mensen niet alles voor lief nemen, maar waarin dankbaarheid de toon voert. 

Lees ook: 'Zwanger tijdens de Coronacrisis'