Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Christianne vindt hét tegengif voor zelfverwijt en perfectionisme

Het is weer januari. De sportscholen lopen over van goede voornemens. Hordes mensen proberen verwoed hun alcoholgebruik omlaag te brengen of hun mobiele telefoon een paar uur in een laatje te stoppen. Vaak lukt dit maar een paar weken en dan komen gevoelens van falen, frustratie en zelfverwijt weer om de hoek kijken. Christianne vindt hier hét tegengif voor: bidden, bedanken en bewonderen.

Deel:

Het is 3 januari 21:00 uur. Ik ben net thuis en bedenk dat ik nog tijd heb om iets te doen. Wat moet het worden? Even schrijven? Recepten opzoeken die ik kan gaan uitproberen? Wandelen met een podcast op? Ik ben eigenlijk best moe en zou ook al wel naar bed kunnen, maar ik besluit te gaan schrijven. Dat wil ik namelijk vaker doen dit jaar. Meer dan twee uur probeer ik zinnen uit mezelf te persen, maar elke keer als ik vastloop ga ik weer een paar minuten op Instagram scrollen. Er verschijnt weinig op papier. Ik voel me gefrustreerd en moe en boos op mezelf dat ik niet eerder ben gaan slapen. 

Precies in balans 

Het is gemakkelijk om cynisch te doen over goede voornemens, maar voor mij helpt zo’n moment aan het begin van een jaar me vaak wel. Ik neem de tijd om te reflecteren op het afgelopen jaar en me opnieuw te oriënteren op de dingen die ik belangrijk vind en de manier waarop ik mijn dagen indeel. Toch zit er ook iets anders achter: ik wil het allemaal zo goed mogelijk doen. Ik wil precies in balans zijn, tijd en aandacht hebben voor de mensen om mij heen, gezond leven, veel boeken lezen, meer schrijven, mijn werk goed doen, vaak de natuur in en elke nacht genoeg slaap krijgen. 

Volle teugen 

Ik heb tijden gekend dat ik zo ziek of moe was dat ik bijna niks kon doen op een dag. Dat ik ernaar snakte om weer zoveel energie te hebben als nu. Juist daarom wil ik de dagen met volle teugen drinken. Het is een groot voorrecht dat ik gezond ben en tijd heb, dat wil ik niet achteloos aan de kant gooien. Maar wat ik ook doe of laat, het lijkt nooit genoeg. Altijd schiet ik wel ergens tekort. Hoe harder ik probeer om het allemaal goed te doen, hoe scherper ik zie dat dat niet gaat lukken. Als ik meer wil sporten of werken, heb ik minder tijd om bij mijn oma of buurvrouw op bezoek te gaan. Als ik veel mensen zie, heb ik geen energie meer over om nog iets creatiefs of gezonds te verwezenlijken. Het is een eindeloze cirkel van perfectionisme en zelfverwijt.

Shirma Rouse: 'Ik voelde me zo geleefd dat ik op was'

Lees ook over:

Shirma Rouse: 'Ik voelde me zo geleefd dat ik op was'

Een stuk blauwe hemel 

Op 4 januari trek ik mijn jas aan en ga ik met een kop thee een tijdje op mijn balkon zitten. Ik beken tegenover God dat mijn voornemens nu alweer anders lopen dan ik hoopte. Dat het me niet lukt om perfect om te gaan met alles wat me is gegeven. Dat ik niet zoveel wil navelstaren, maar dat ik ook niet goed weet hoe ik het anders moet doen. De stilte die volgt is zacht. Na een paar minuten klaart de lucht wat op en zie ik een stuk blauwe hemel. Luid gakkend vliegt er een V-formatie ganzen doorheen. Ik glimlach. 

Het leven is hier 

Zo vind ik op mijn balkon het broodnodige tegengif voor al dat perfectionisme en zelfverwijt: bidden, bedanken en bewonderen. Wanneer ik bid, open ik mijn gebalde vuisten tot handen die niet alles zo krampachtig vast hoeven te houden. Wanneer ik bewonderend opkijk naar een hemel met ganzen, zie ik hoeveel moois er al is op de wereld. En wanneer ik God voor dat alles bedank, besef ik weer dat het leven niet van mij afhangt. Het is al hier. God is al hier. En Hij blijft hier, wat ik ook laat of doe. Natuurlijk mag ik me dingen voornemen, maar ik mag ook falen. Het is geen cirkel, maar een weg om het leven in al zijn volheid te ervaren.  

Het is 5 januari 21:00 uur. Ik zou nog een heleboel dingen kunnen doen, maar ik ben moe en kruip mijn bed in. Ik vat de slaap niet tot na middernacht. Het is oké. 

Geschreven door

Christianne Scholtens

--:--