Marjon Moed belandt in een pelgrimsoase: 'Deze plek is mijn antwoord'
Marjon Moed belandt tijdens haar pelgrimage op een wel heel bijzondere plek. Een plek die haar op slag leert waar het werkelijk om draait en bovendien antwoord geeft op belangrijke vragen waar ze mee op weg ging.
Sinds ik hier ben heb ik nog niet een keer mijn NOS-app geopend en ik weet niet hoe het met de wereld gaat. Gek genoeg voel ik me daar minder schuldig over dan voor mijn vertrek. Door één moment tijdens mijn wandeling realiseerde ik me ineens waarom.
Oase
Zoals de zee achter de duinen kan verschijnen verscheen er aan het einde van een bergtop een pop-up barretje. Alles wat je je maar kon wensen was er: een bed, vers fruit, een labyrint, koffie, noten. Er liep een man rond die zachtjes meezong met de muziek. Hij was overduidelijk degene die deze toko runde. ‘Welcome, take whatever you like.’ Deze plek voelde als een oase. Ook al stond er van alles, ik pakte alleen een kopje koffie en een banaan. Toen ik vroeg hem vroeg waar ik kon betalen, zei hij: ‘No no no, this is the Camino’. En toen moest ik huilen. Van de goedheid van deze man en deze plek. En ik dacht: dit is het antwoord. Deze plek is mijn antwoord.
Alles delen
Door deze plek wist ik ook ineens waarom ik me niet (meer) schuldig voelde. Omdat we hier op de Camino alles delen. Omdat niemand zich hier eenzaam hoeft te voelen. Je weet dat je aan elke tafel welkom bent, ongeacht welke taal je ook spreekt of uit welk land je ook komt. Delen. Daar gaat het om. En eigenlijk was dit een antwoord op twee vragen die ik had: 1. Of ik mag genieten, terwijl er ergens anders hulp nodig is. En 2: hoe ik voor mezelf kan zorgen zonder een ander daarmee tekort te doen. Delen is het antwoord. Delen van wat je hebt. In het besef dat alles wat je hebt ook deels van een ander mag zijn.
Ik kom niets te kort
Op de Camino wordt alles gedeeld. Als ik nog een banaan heb, gaat de helft naar iemand anders en de volgende keer krijg ik een handje noten van iemand. En ik kom nooit iets te kort. Ik heb hier zelden iemand iets helemaal zelf zien opeten.
Ik heb hier zelden iemand iets helemaal zelf zien opeten.
Maar dat delen leert me tegelijkertijd dat je ook iets voor jezelf mag houden. Je hoeft niet alles weg te geven. Je geld niet, je tijd niet, je energie niet. Je mag de helft van je banaan zelf opeten en je mag ook tijd aan jezelf spenderen. En delen gaat ook over ‘in delen’. Niet alles hoeft allemaal tegelijk, het mag ook in delen. Er is van alles genoeg voor iedereen, we moeten het alleen goed verdelen.
Verbinding
Het mooie van delen in tegenstelling tot (alles) weggeven is dat er ook (een) verbinding blijft tussen jou en de ander.
Ik geef jou een deel van mij. En dat betekent ook dat ik moet leren om te ontvangen.
Ik heb vaak de neiging om ‘nee’ te zeggen als iemand mij iets met mij wil delen. Omdat ik het gevoel heb dat ik dan iets van iemand afneem. Maar eigenlijk wijs ik degene die het mij wil geven af. Iets in dankbaarheid aannemen verbetert de relatie juist. Een zeer waardevolle les.
Ik wil niet alles weggeven, ik wil iemand en een plek zijn waar ik kan delen.
En zolang ik blijf delen van wat ik heb hoef ik niet bij elk appèl dat ik voel op te springen en alles weg te geven.
'Alleen samen’ was het devies. Niet ik alleen alles, maar samen en allemaal een beetje.
Opgelucht
Ik voel me opgelucht en ontspannen. En nu ga ik naar het barretje hier om een biertje voor mezelf te kopen, of er misschien wel eentje aangeboden te krijgen. En dan zeg ik volmondig ja op dat aanbod en proost ik op mijn eeuwige hoop dat er ooit een dag komt dat alles goedkomt.
Buen Camino!
Geschreven door
Marjon Moed
