Uitgestelde kinderwens door psychische ziekten

* Triggerwaarschuwing - dit artikel bevat passages over depressie en suïcidepogingen *

Klasina (30) en Gerbert (32) zijn de trotse ouders van de vijfjarige Deef. Een aantal jaren geleden groeide het verlangen naar een tweede kindje en een broertje of zusje voor hun zoontje. Vanwege de medicatie die Klasina slikt was het echter onverstandig om zwanger raken. “We zitten al ruim anderhalf jaar in een voortraject. Al die tijd zijn we bezig om stapje voor stapje mijn medicatie om te zetten in medicijnen die tijdens een zwangerschap minder schadelijk zijn voor een kindje. Volgende maand is dit traject eindelijk ten einde en mag ik eindelijk zwanger worden.”

Zware jaren

De afgelopen vijf jaar zijn bijzonder zwaar geweest voor Klasina en haar gezin. Ze moest zes keer langdurig worden opgenomen in een ziekenhuis of psychiatrische instelling en heeft twee zelfmoordpogingen gedaan, waarvan één eindigde op de IC. “Het ergste van alles is dat ik de eerste jaren van het leven van Deef heb gemist en niet de moeder voor hem kon zijn die hij zo hard nodig had. Dit is niet zonder gevolgen gebleven; hij heeft hechtingsproblematiek en trekt erg naar Gerbert toe. Als hij valt, rent hij mij voorbij om zich door Gerbert te laten troosten. Dat doet pijn.”

Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat de dood mij verlichting zou brengen

Een paar weken na de geboorte van Deef kreeg Klasina slaapproblemen. Met de beste wil van de wereld lukte het haar niet meer om in slaap te vallen. “Hierdoor kwam ik in een psychose terecht en kon ik alleen nog maar aan de dood denken. Meer en meer raakte ik ervan overtuigd dat de dood mij verlichting zou brengen. Ik voelde niks meer voor Deef en raakte in paniek als hij huilde. Dagenlang zat ik voor me uit te staren op de bank. Er kwam geen werk meer uit mijn handen.” Na twee weken besloot Klasina hulp te zoeken. “Ik kreeg antidepressiva. Dat sloeg helaas niet aan en mijn problemen werden steeds erger. Tijdens mijn zoektocht naar de juiste hulp werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Keer op keer kwam ik op ellenlange wachtlijsten terecht. Er ging een knop bij mij om toen ik, na opnieuw wekenlang op een wachtlijst te hebben gestaan, te horen kreeg dat ik meer gespecialiseerde hulp nodig had en onderaan de zoveelste wachtlijst zou worden geplaatst. Ik besloot daar niet meer op te wachten en een einde aan mijn leven te maken.”

Klasina belde haar man en vroeg hem naar huis te komen, omdat het niet goed met haar ging. De schrik sloeg Gerbert om het hart. Zo snel hij kon reed hij van zijn werk naar huis. Thuis aangekomen trof hij zijn vier maanden oude zoontje moederziel alleen aan. Klasina was in geen velden of wegen te bekennen. Haar mobiel had ze achtergelaten, een teken dat ze niet gevonden wilde worden. Gerbert aarzelde geen seconde en belde meteen de politie. Ook vroeg hij zijn familie, vrienden, kennissen en kerkelijke gemeente mee te helpen zoeken naar Klasina. “Ik was ruim drie uur weg en had geen besef van tijd. Ik was helemaal verward en zat op een boomstam naast de snelweg te bidden, in de hoop dat God mij zou laten weten wat ik moest doen; ik wilde niets liever dan mezelf voor het aanstormende verkeer gooien.”

Crisisdienst

Ondanks de sterke drang om een einde aan haar leven te maken, was het gevoel dat zij weer naar huis moest gaan sterker. Achteraf werd duidelijk dat er op dat moment veel mensen voor haar aan het bidden waren. “Ik denk dat het gevoel dat ik naar huis moest van God kwam. Hoe naar ik me ook voelde en hoe uitzichtloos mijn situatie ook was, ik wist dat ik naar huis moest.” De volgende kon Klasina terecht bij de crisisdienst van de GGZ. “Een week later werd ik voor vier maanden opgenomen in het Erasmus MC. Daar kreeg ik te horen dat ik een angststoornis had. Hier herkende ik mezelf niet in; ik dacht eerder aan een postnatale depressie, want voor de geboorte van Deef had ik nog nooit psychische problemen gehad.”

Een half jaar na haar opname in het ziekenhuis moest Klasina opnieuw worden opgenomen. “Ik hoorde dingen die er niet waren en kreeg steeds sterker het gevoel dat ik van het balkon moest springen. De opname behoedde mij voor de uitvoering van deze gedachten.” Toen zij na enkele maanden werd ontslagen uit de GGZ-instelling kwam zij in een manie terecht. “Alles was opeens helemaal geweldig. Erg vermoeiend.” Opnieuw moest zij worden opgenomen. Ditmaal werd Klasina enige tijd in een prikkelarme omgeving (een isoleercel) geplaatst.

Overdosis

Na haar derde opname besloten Gerbert en Klasina dat het verstandiger was om weer dichter bij haar familie te gaan wonen en verhuisden zij naar de geboorteplaats van Klasina. “We werden erg goed opgevangen en ondanks dat we ons daar erg thuis voelden, moest ik erg wennen aan mijn nieuwe woonomgeving en na zes jaar weg te zijn geweest alles weer opnieuw zien op te bouwen.” Opnieuw gaat het mis met Klasina. “Ik nam een handvol pillen in de hoop eindelijk van mijn problemen verlost te zijn. Gerbert merkte dit gelukkig op tijd en sprong meteen met mij in de auto. Dat is mijn redding geweest; als we op de ambulance hadden gewacht was ik er niet meer geweest.” Klasina werd op de IC wakker en nadat zij buiten levensgevaar was, werd zij opnieuw voor een lange periode opgenomen. “Tijdens deze opname kreeg ik medicatie die ervoor zorgde dat het wat rustiger werd in mijn hoofd. Dit sloeg aan en eindelijk kreeg ik de juiste diagnose; ik bleek een bipolaire stoornis en dwanggedachten (OCD) te hebben.”

Kinderwens

Toen Klasina een jaar stabiel was, ontstond het verlangen om opnieuw een kindje te krijgen. We gingen naar het Erasmus MC om de voors en tegens van een zwangerschap in mijn situatie te bespreken. Na dit gesprek werd duidelijk dat ik met de medicijnen die ik op dat moment slikte beter niet zwanger kon raken; deze medicatie zou een grotere kans op ernstige afwijkingen bij het kindje kunnen veroorzaken. Zonder medicatie was ook geen optie, dus er werd besloten dat ik zou overstappen op een medicijn dat minder schadelijk was voor een kindje. Ik zou mijn medicatie moeten afbouwen en tegelijkertijd mijn nieuwe medicatie moeten opbouwen. Op een enkel dipje na verliep deze medicijnwissel beter dan verwacht.”

Met die medicijnen kon ik beter niet zwanger raken

Klasina verlangt sterk naar een tweede kindje, maar is aan de andere kant bang voor een herhaling van de tijd die achter haar ligt. Ze moest door diepe dalen gaan en heeft veel gemist van de eerste jaren van Deef. “Ik hoop dat ik dit keer meer kan genieten en er als moeder kan zijn voor mijn kinderen. Gelukkig word ik intensief begeleid door de hulpverlening en weten we nu op welke symptomen we moeten letten om een herhaling te voorkomen. Daarnaast mag ik vast geloven dat God ons leven leidt. Hij kent ons verlangen en weet wat het beste voor ons is. Ik heb mogen ervaren dat hoe diep het dal ook is, God mij er weer uit kan halen. Het bijbelboek Spreuken 3:5-6 (waar staat: Vertrouw met je hele hart op de Heer en vertrouw niet op je eigen wijsheid. Overleg al je plannen met Hem, dan zal Hij je leven leiden) is voor mij de leidende tekst geweest toen het verlangen naar een tweede kindje begon te spelen. Met dit vertrouwen gaan we de toekomst in. Hij zal er zijn!

Heb je suïcidale klachten of ken je iemand in je omgeving? Praat er anoniem en vertrouwelijk over met de hulpverleners van 113 via de telefoon of chat. Bel 113 (gratis: 0800-0113) of chat via 113.nl