Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Gerda belandde in een depressie en een burn-out: ‘Ik schaamde mij’

In de zware tijden haalde ze steun uit haar geloof

De 34-jarige Gerda is open over haar depressie, burn-out en autisme. Dat was niet altijd zo, lange tijd hield ze haar mentale klachten verborgen voor vrienden en familie. “Ik schaamde mij en wilde anderen hier niet mee belasten. Straks gaan ze zich zorgen maken, dat wil ik niet, ze hebben genoeg aan zichzelf.”

Deel:

Let op: dit artikel gaat over depressie en suïcidale gedachten

Ze vertelt erover op haar blog 'Hoofdtaal', waar lezers haar kennen als Naomi, want toen ze begon met schrijven wilde Gerda liever anoniem blijven. Nu doet ze haar verhaal onder haar eigen naam.

Begin van een depressie

Wanneer haar depressie precies is begonnen, vindt Gerda moeilijk om te zeggen. “Het gaat geleidelijk. Eerst komen er negatieve gedachtes op, maar denk je: het gaat nog wel.” De negatieve gedachtes komen vaker en vaker. “Ik kon niet meer genieten. Soms wist ik in mijn hoofd: ‘Dit is leuk, hier ben ik blij mee.’ Maar ik voelde het niet. Niemand wist daarvan, want ik was erg goed in toneelspelen. Iedereen dacht: ‘Gerda is altijd blij, dus dat zit wel goed’. Maar ondertussen voelde ik het niet.”

Ze houdt haar depressie zo goed mogelijk verborgen. “Ik schaamde mij en wilde anderen hier niet mee belasten. Ik dacht: dan gaan ze zich zorgen maken, dat wil ik niet, ze hebben genoeg aan zichzelf.” Voor hen is ze nog steeds dezelfde, blije Gerda. “Dat spelletje heb ik heel lang gespeeld. Ik deed alles nog; ik werkte fulltime en ging vrolijk en blij naar alle verjaardagen. Dat ging natuurlijk niet, op een gegeven moment kon ik het toneelstuk niet meer opbrengen. Toen werkte en sliep ik alleen nog maar. Om half acht ging ik naar bed, de volgende ochtend werd ik wakker en ging ik naar mijn werk. Voor verjaardagen verzon ik een smoesje, dan zei ik dat ik ziek was.”

Dieptepunt

In 2018 zit Gerda op het dieptepunt en wil ze niet meer leven. “Ik fietste ergens waar ik geen voorrang had, maar ik remde niet. Eigenlijk vond ik het jammer dat er niets aankwam. Ik had het niet erg gevonden als er een auto had gereden. Zo kwamen de gedachten: ‘het maakt niemand iets uit als ik er niet meer ben.’” De volgende dag belt ze haar huisarts om aan te geven dat het zo niet meer gaat.

Wanneer ze zich ziek meldt op haar werk, kan Gerda haar depressie niet langer verborgen houden. “Op een gegeven moment ben ik gestopt met werken, omdat het niet meer ging. Ik werkte in het dorp waar ik ook woon, dus ik kwam van de huisarts en liep in vijf minuten naar mijn werk om mij ziek te melden. In die vijf minuten besefte ik dat mijn familie nog van niets wist. Ik heb ze toen kort geappt met ‘dit is er aan de hand’. Vanaf dat moment wisten zij het ook.”

Reacties van omgeving

De reacties zijn gelukkig goed. “In eerste instantie was er een soort schokgolf, dit hadden ze niet van mij verwacht. Verder was er vooral veel begrip, hulp en liefde, dat was heel positief.”

Ik voelde niet altijd dat God bij mij was en mij zag, maar ik wist het wel

Niet iedereen is begripvol. In haar christelijke omgeving zijn sommige mensen van mening dat een gelovige niet depressief kan worden, omdat die de vreugde van God altijd bij zich heeft. “Toen ik dat hoorde, wist nog niemand dat ik ook depressief was. Het raakte mij, omdat ik dacht: ik voel mij ook niet goed, hoe kan dat dan? Dan zal ik wel geen goede christen zijn.”

Zelf haalt ze vooral steun uit haar geloof, ook in zware tijden. “Ik voelde niet altijd dat God bij mij was en mij zag, maar ik wist het wel. Dan ging ik maar op mijn verstand af, en dacht ik: Hij is er wel, ook als ik het niet voel.”

Diagnose autisme

“Sinds een jaar zijn de ‘zwarte gedachtes’ er niet meer”, vertelt Gerda. Wel zit ze intussen in een burn-out. “Ik kan nu alweer een stuk meer dan toen ik mij net ziek had gemeld. Ik probeer goed mijn rust te pakken en dingen te doen waarvan ik energie krijg. Vrijwilligerswerk, mijn blog… ik word er doodmoe van, maar het geeft mij ook energie. Ik zeg altijd: het moet de prijs waard zijn. Als ik ergens moe van word, maar het is wel heel leuk, dan doe ik het.”

Wat helpt, is dat ze haar mentale klachten beter kan verklaren sinds ze de diagnose autisme heeft gekregen. “Nadat ik burn-out ben geraakt, zijn er allerlei onderzoeken geweest naar hoe ik in een burn-out en een depressie belandde. Daaruit kwam naar voren dat ik autisme heb. Dat heeft erg geholpen in een stukje acceptatie, dat ik niets aan mijn depressie kon doen.”

“Eén van mijn hulpverleners zei: ‘je bent gestopt met jezelf veroordelen’. Dat deed ik altijd, ik vond mijzelf stom of gefaald. Ik dacht: iedereen kan het gewoon, waarom ik dan niet? Ik heb een leven geleid dat niet was aangepast op autisme, omdat ik het niet wist. Dat je dan op een gegeven moment vastloopt, is heel logisch. Ik werkte hiervoor in het onderwijs, als intern begeleider. Iedereen kwam langs met vragen. Dat is een hartstikke slechte baan voor iemand met autisme. Ik wil gewoon gefocust ergens aan werken en niet steeds lastiggevallen worden.”

Herstel door antidepressiva

Intussen weet ze hoe ze de beste omstandigheden voor zichzelf kan creëren. “Al jaren ga ik elke dag naar buiten, de buitenlucht heb ik echt nodig. Dan voel ik mijn hoofd gewoon leegwaaien. Daarnaast heb ik veel therapie gehad, en heb ik die nog steeds. Op dit moment heb ik ook nog anderhalf uur per week begeleiding. Dat heb ik nodig om mijn hoofd op orde te houden en te zorgen dat het niet weer een grote chaos wordt. Als het echt chaos is in mijn hoofd, krijgen negatieve gedachten sneller de overhand.”

Ik hoorde de vogels weer fluiten

Ook antidepressiva spelen een belangrijke rol. “Medicijnen hebben mij erg geholpen. Toen ik voor het eerst antidepressiva kreeg werd, ik op een dag wakker met het idee: ‘Ik denk dat ik de dag wel aankan.’ Dat gevoel had ik al zó lang niet gehad. Sinds vorig jaar slik ik een middel en een dosering waarmee het leven leefbaar is.”

Dankzij de combinatie van therapie en medicatie lukt het Gerda om weer te genieten van het leven. “Pas las ik nog appjes terug die ik aan een vriendin had gestuurd, ik was door de polder aan het fietsen en hoorde de vogels weer fluiten. Die floten daarvoor natuurlijk ook, maar nu hoorde ik het weer en kon ik denken: ‘Wat heerlijk dat die vogels zo fluiten.’ Ik ben tante en daar kan ik nu ook weer echt van genieten. Ik kan mij nog herinneren dat één van mijn tantezeggertjes geboren werd en daar blij om moest zijn, maar ik voelde het gewoon niet. Nu kan ik er weer ontzettend van genieten als ik met de kleintjes ben, en dat dan ook echt voelen.”

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-113.

Geschreven door

Lonneke Tijhof

--:--