Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Na het verlies van haar dochtertje kwam Jolande in aanmerking voor embryoselectie

'Het voelde alsof we voor God zouden spelen'

Jolande (36) en haar man Gerhard (44) zijn allebei drager van het Rothmund-Thomson gen. Hierdoor is er vijfentwintig procent kans dat zij opnieuw een kindje met het Rothmund-Thomson syndroom krijgen. Hun dochtertje Olivia is vier maanden na haar geboorte overleden aan de gevolgen van dit syndroom. Omdat zij nog een sterke kinderwens hebben, stelt de gynaecoloog embryoselectie (PGD) voor.

Deel:

Tijdens de zwangerschap werd ontdekt dat het dochtertje van Jolande het Rothmund-Thomson syndroom had. “Dat is een syndroom waar je in principe oud mee kunt worden, maar die wel fysieke problemen veroorzaakt. Onze dochter had bijvoorbeeld een klompvoetje, verkorte onderarmen, schisis en een onderontwikkelde kin, waardoor zij een plastic tube in haar neus kreeg om haar luchtweg vrij te houden. Helaas bleek zij daarnaast een zeldzame afwijking in haar afweersysteem te hebben en bestond haar korte tijd op aarde uit een strijd tegen het ene virus na de andere infectie. Na vier maanden maakte God een einde aan haar lijden en werd zij thuisgehaald.”

Lees het verhaal over Olivia hier.

Jolande komt in een diep dal terecht. “Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was blij dat ik onze zoon Levian had en dat ik door moest gaan voor hem. Al waren er ook momenten dat ik wenste dat Olivia ons eerste kind was geweest, zodat ik ongestoord kon rouwen zonder ons toen tweejarige zoontje hiermee te belasten. Mijn moederhart brak als hij me vroeg waarom ik zo verdrietig was. Ik dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden of zou kunnen lachen.”

PGD-traject

Toch hebben Gerhard en Jolande enkele maanden na het overlijden van Olivia opnieuw een sterke kinderwens. “Niet om Olivia te vervangen of te vergeten, maar omdat ik dacht dat ik alleen dan weer gelukkig zou kunnen worden én omdat ik Levian een broertje of zusje gunde. We bespraken onze kinderwens met de gynaecoloog. Hij zei dat wij in aanmerking kwamen voor Pre-Implantatie Genetische Diagnostiek (PGD). Oftewel: embryoselectie.

Hierbij worden je eicellen buiten de baarmoeder bevrucht en daarna onderzocht. Een vruchtje zonder erfelijke aanleg wordt in de baarmoeder geplaatst. Hierdoor voorkom je dus dat je zwanger raakt van een kind met (de aanleg voor) een erfelijke ziekte of chromosoomafwijking die in de familie voorkomt.

We besloten op God te vertrouwen

Ze verdiepen zich in embryoselectie, maar merkten al snel dat - hoe graag zij ook een kindje wilden en hoe bang zij ook waren opnieuw een kindje te moeten verliezen - deze methode voor hen niet goed voelde. “De embryo`s waarbij het Rothmund-Thomson syndroom zou worden aangetroffen, zouden worden weggegooid. Het hele traject voelde voor ons niet goed. Wij zijn beiden al wat ouder en zo'n traject duurt minimaal drie á vier jaar, maar doordat we in coronatijd leven zelfs nóg langer. Ook speelde mee dat de kans om op deze manier zwanger te worden maar vijfentwintig procent is, waardoor het een heel lang traject zou worden met een lage slagingskans.”

Jolande en Gerhard vroegen zich af of dat de manier was die God had bedoeld om hen een kindje te geven. “Ondanks dat ik op een normale manier zwanger kon worden, zou het hele traject buiten mijn lichaam om plaatsvinden. Het voelde alsof we niet alleen buiten mijn lichaam om, maar ook buiten God om een kindje wilden maken, om op die manier wél een gezond kindje te krijgen. Bijna alsof we voor God zouden spelen. We bespraken dit met onze predikant en mijn ouders en besloten op God te vertrouwen; Hij wist dat we niet nogmaals zo`n weg zouden kunnen gaan en vertrouwden erop dat Hij ons niet meer zou geven dan we aankonden.”

Miskraam

Niet lang na de beslissing om geen PGD-traject in te gaan, raakt Jolande zwanger. “De angst sloeg me meteen om het hart bij de gedachte dat dit kindje ook het Rothmund-Thomson syndroom zou kunnen hebben. Ik smeekte God of Hij deze zwangerschap wilde afbreken als dat zo was en of Hij dit kindje de lijdensweg die Olivia moest gaan, zou willen besparen; zelf zou ik deze keuze namelijk niet kunnen maken. Na negen weken kreeg ik een miskraam. Ik was erg verdrietig, maar wist dat God mijn gebed had verhoord en vermoedelijk heeft ingegrepen om erger leed te voorkomen, hoe verdrietig ook.”

Jolande vraagt zich vertwijfeld af of dit een teken is om niet opnieuw aan kinderen te beginnen. “Ik verlangde zo naar nieuw geluk, na zo`n verdrietige tijd, maar wist gewoon niet meer waar we goed aan deden.” Dan raakt zij weer zwanger en breekt er opnieuw een onzekere tijd aan. “Met twaalf weken zou ik een vlokkentest krijgen, zodat onderzocht kon worden of dit kindje het Rothmund-Thomson syndroom had. Ik vroeg mezelf af waar ik mee bezig was; door de vlokkentest zou ik juist het risico lopen een miskraam te krijgen, terwijl ik wist dat ik de zwangerschap nooit zou kunnen afbreken als de test positief was.”

Vlokkentest

Twee weken lang wachten Jolande en haar man in spanning de uitslag van de vlokkentest af. “Er is zoveel door mij heen gegaan. Ik zou het niet kunnen verdragen om opnieuw een kindje te moeten begraven en vroeg me af wat ik zou doen als de uitslag zou uitwijzen dat dit kindje dezelfde weg zou moeten gaan als Olivia. Hoe zou God er tegenaan kijken als ik uit liefde besloot dit kindje hetzelfde lijden als Olivia te besparen? Maar tegelijk geloofde ik dat God Degene is Die beslist over leven en dood. Het stormde in mijn hoofd en ik kwam er maar niet uit.”

Groot is hun dankbaarheid als blijkt dat het kindje dat zij verwachten niet het Rothmund-Thomson syndroom heeft. “Er viel een enorme last van onze schouders en we vroegen onszelf af hoe we het ooit hebben aangedurfd om nog een keer zwanger te worden. We wilden deze spanning nooit meer meemaken. Levian heeft hier ook zoveel van meegekregen, dat we besloten ons gezin dit nooit meer aan te doen.”

We vroegen ons af hoe we het ooit hebben aangedurfd om nog een keer zwanger te worden

Jolande is inmiddels achtentwintig weken zwanger. “Ik ben zo dankbaar dat we een gezond jongetje mogen verwachten en dat ik kracht heb gekregen om dit allemaal te dragen. Wel voel ik elke keer als we een goede echo zien en het hartje horen kloppen een steek van pijn bij de gedachte aan Olivia. Waarom mocht zij niet gezond zijn? Ik heb gemerkt dat geluk en verdriet erg dicht bij elkaar liggen. Ik mis Olivia meer dan ooit; ze hoort bij ons gezin. Toch kan ik nu steeds meer vrede hebben met de weg die God met haar ging. Olivia zou altijd een zorgenkindje zijn gebleven, daarnaast had zij een grote kans om botkanker te krijgen en zou haar huid geen daglicht kunnen verdragen. Naarmate ze ouder werd zouden er steeds meer zorgen bijkomen en zou zij steeds meer lijden. In plaats daarvan geniet ze nu met een volmaakt lichaam in de hemel en kan ze voor eeuwig zingen, springen en dansen. Ik ben dankbaar dat ik haar moeder mag zijn en verlang naar het moment dat ik haar weer zal zien!”

Lees hier het verhaal van Olivia​​​​​​​

Foto: Clara.Both.Fotografie

Geschreven door

Rita Maris

--:--