Hennie Kuiper in Meer dan Goud - de Podcast
#6 Je ging gewoon aan het werk
In Meer dan Goud – de podcast staan in elk gesprek de levenslessen centraal die de sporters na hun carrière meenemen in hun leven.
Hoe maak je eigenlijk vrienden als je topsporter bent? Heb je daar wel tijd voor? Of verwateren vriendschappen heel snel? Wielrenner Hennie Kuiper had een hele goede klik met collega Jose de Cauwer. Al decennia kennen zij elkaar, en het ging niet altijd goed. Toch zijn ze vrienden voor het leven. Een gesprek over vriendschap.
Kefah Allush: 'Hoe heb je een kampioen kunnen zijn in deze wereld?'
‘Hennie roept een soort instant-ontroering op. Je denkt: wat een lieve man. En dat is eigenlijk heel raar hoor, want er is geen sport zo hard als de wielersport. Een wereld van doping, van grof geld, van knecht en meester; een wereld die je cynisch zou kunnen maken. Maar als je Hennie ontmoet, denk je: hoe heb jij je kunnen overleven, sterker nog, hoe heb je een kampioen kunnen zijn in die wereld? Want je hebt voortdurend het idee van een zachte lieve man. Hij is bijna naïef, zo nu en dan.
Maar dan praat je door. Vriend José was erbij, een goede vriend van hem, een knecht. Zij waren innige vrienden, reisden met elkaar, sliepen op een kamer, José was de steun en toeverlaat van Hennie, in en buiten de sport.’
Omgaan met moeilijke dingen
‘En op een gegeven moment gebeurt er iets in het leven van José, zijn vrouw wordt ernstig ziek. Hij praat daarover met Hennie, maar die geeft totaal geen sjoege. Hennie blijkt op dat moment het prototype sporter: monomaan. Hij is er totaal niet voor zijn vriend, die er voor hem altijd wel was geweest.
Hennie kan daar nu op terugkijken, en op reflecteren en hij ziet ook dat hij daarin tekortschoot; en op dat soort emotionele terreinen sowieso niet goed was, ook niet naar zijn ex-vrouw toe en naar zijn kinderen. En toch blijft het de vraag of dat kwartje helemaal gevallen is.
Hennie Kuiper is een boerenzoon van het platteland, waar er niet veel gesproken werd over emoties, je ging gewoon aan het werk. En vervolgens kwam hij niet terecht in een omgeving waar hij dat wél leerde, integendeel: hij werd juist beloond voor die houding van monomanie.
Wat vaak gebeurt is dat je een gezamenlijk geheugen hebt opgebouwd. Dat is bij Jose en Hennie zo een basis voor vriendschap. En Jose heeft er toen, in die moeilijke tijd, niet de brui aangegeven. Hij heeft gedacht: dit is nu eenmaal Hennie. José is, zo blijkt, een man met een groot hart. Gelukkig voor Hennie.’
