Thera kwam op haar 35e in de overgang
‘Ik voelde me niet meer volwaardig vrouw’
Thera is 35 jaar als ze ontdekt dat ze vervroegd in de overgang is. “Leeftijdsgenootjes snapten me niet, terwijl vrouwen met wie ik er wel over kon praten, in een compleet andere levensfase zaten.”
Gelijk zwanger
“Ik was 32 jaar toen ik ‘ja’ zei tegen Jan. In mijn omgeving hadden veel vrienden moeite om zwanger te worden, dus stopte ik gelijk met de pil. We dachten: laat maar komen. Jan en ik komen allebei uit een groot gezin en dat vonden we zo gezellig, dat ook wij een huisje vol wensten. Twee maanden na onze trouwdag was ik zwanger. Negen maanden lang voelde ik hondsberoerd. Ik bleef gewoon lesgeven en rende af en toe mijn klas uit om over te geven. Toch zag ik mijn zwangerschap als een cadeau. Ik was zo dankbaar dat alles werkte. We kregen een zoon en noemden hem Nathan, wat ‘Gods geschenk’ betekent.”
Diagnose vroege overgang
“Na de bevalling bleef ik heel lang moe en beroerd. Ik was bijna niet vooruit te branden. Collega’s die ook waren bevallen, waren veel sneller weer op de been. Ondertussen ging het ook niet goed met mijn jongste zusje, die ook één kindje had. Ze kreeg de diagnose reuma en vroege overgang. Het was een enorme klap. We haalden Chinees en drank en als een soort Oosterse familie zaten we huilend met elkaar aan tafel. De link tussen de situatie van mijn zusje en mijn eigen gezondheid had ik nooit gelegd. Toen ik me na twee jaar nog steeds beroerd voelde, zei mijn zusje: ‘Zou jij ook niet eens naar de kinderwenskliniek gaan?’ Daar zei de arts: ‘Ik heb slecht nieuws, ga maar even zitten’. Ik was 35 jaar en in de overgang. Een stofje in mijn hersenen gaf het einde van mijn voorraad eitjes aan.”
Hartsikke genetisch
“Het bleek hartstikke genetisch. Mijn oma had met veel pijn en moeite drie kinderen gekregen, waarvan ze er twee is verloren. Mijn moeder had altijd klachten gehad, maar aan de vervroegde overgang was nooit gedacht. Na vier kinderen kreeg ze verklevingen in haar baarmoeder en moest alles worden weggehaald. Ze was vreselijk verdrietig, want ze wilde nog veel meer kinderen. Of het nou gaat om nummer 1 of nummer 9, het verlangen naar een kind kan ontzettend sterk zijn. Mijn eeneiige tweelingzus bleek als enige de dans te ontspringen. Ze verontschuldigde zich dat ze een vierde wilde, maar ik gunde het haar ontzettend.”
Hop, daar gingen mijn borsten
“Hop, daar gingen mijn borsten. Alles ging zakken, behalve m’n tandvlees. Dat schoot ineens omhoog. Tijdens vergaderingen kreeg ik enorme opvliegers. Mijn ogen en huid werden heel droog. Toen ik in de winkel vroeg naar een crème voor vrouwen in de overgang en de winkelmedewerkster vroeg hoe oud ik was, kreeg ze zowat een hartverzakking. Op de overgang ligt een taboe en helemaal als je zo jong bent. Ik kwam ruim twintig kilo aan en nooit eerder had ik zo’n grote cupmaat. ’s Avonds lag ik vaak om 19.30 uur bekaf in bed. Ik voelde me een zweterig hoopje ellende. Ik wilde niet aangeraakt worden en seks was niet meer leuk. Het voelde alsof mijn lichaam me in de steek liet. Op het dieptepunt heb ik mijn laptop uit het raam gegooid. Zo gefrustreerd was ik. Jan kon daar gelukkig hard om lachen.”
Hormonale verandering
“Als je in de vijftig bent is het al zwaar om te accepteren dat je lijf en je leven anders worden, laat staan als je in de dertig bent. Vooral het psychische stukje van de overgang is onderbelicht. Je maakt net zo’n hormonale verandering mee als in de puberteit. Je gaat vragen stellen als: Wie ben ik, wat ga ik doen, ben ik nog wel leuk? Ik zat in een bubbel en zag de zon niet meer schijnen. Ik had geen blijdschap meer en elke dag voelde als overleven. Je bent domweg gebouwd om kinderen te krijgen en dat kon niet meer. Ik voelde me niet meer volwaardig vrouw. Dat kreeg ik in mijn hoofd niet meer recht. Waar ik normaal een heel zorgzaam type ben, had ik helemaal geen zin meer om te zorgen. In de overgang neemt letterlijk je ‘zorghormoon’ af. Maar ik kon geen tandje terug, Nathan was 4 jaar. Leeftijdsgenootjes snapten me niet, terwijl vrouwen met wie ik er wel over kon praten, in een compleet andere levensfase zaten.”
Je bent domweg gebouwd om kinderen te krijgen en dat kon niet meer
IUI-behandeling en een hormoonkuur
“Mijn zusje zei dat ik de gynaecoloog moest bellen. Hij was mijn redder in nood. Hij zag nog wat eitjes zitten en stelde een IUI-behandeling voor. We gingen ervoor, maar het was vreselijk. Over mijn lichaam, die in de overgangsstand stond, kwam steeds weer een bak hormonen heen. Na de vierde poging voelde ik me enorm zwanger. We wachtten tot nieuwjaarsdag om de test te doen en op oudejaarsdag verloor ik het kindje. Ik kon niet meer. Ik werd heel scherp, was snel van slag en kon compleet tekeergaan tegen Jan of Nathan. We besloten dat het genoeg was. Ik ging aan een hormoonkuur die het psychische stukje draaglijker maakte. Anders was mijn servies gesneuveld.”
Stiekem hoop op een wonder
“Het is een wonder dat ons huwelijk het heeft overleefd. We hebben meerdere keren met onze koffers bij de deur gestaan omdat we er klaar mee waren. Familie en vrienden hebben ons erdoorheen gesleept. Maar onze grootste redding is God geweest. Tijdens dieptepunten zeiden we: ‘Zullen we niet eerst eens bidden?’ Toen ik op de winterconferentie van New Wine was, had de voorganger een visioen van een kinderwagen die wegreed uit het tuinhekje. Hij zei: ‘God ziet je verdriet en laat je niet in de steek.’ Ik voelde dat het voor mij was. Ik had alle babyspullen weggedaan, behalve mijn kinderwagen. Stiekem hoopte ik nog op een wonder. Een tijdje later kreeg ik het idee om onze kinderwagen aan mijn zwangere schoonzus cadeau te doen. Toen ze langskwamen voor en proefrondje, zag ik het beeld dat de voorganger omschreef. De kinderwagen reed het hekje uit. Ik moest zo hard huilen! Was dit het dan? Toch wist ik dat God erbij was. Ik voelde me gezien.”
Rust
“Meerdere keren hoorde ik God zeggen dat hij deuren zou gaan openen. Ik vroeg Hem vaak: naar wat dan? Ik spreek weleens op vrouwendagen, dus ik zag grootse dingen voor me. Toen ik op New Wine bij een workshop profetisch schilderen terechtkwam, kreeg ik een heel helder beeld. Ik zag mezelf lopen op woeste golven. Weer hoorde ik de woorden: ‘Ik ga deuren voor je openen.’ Op de golven zag ik een deurpost, met daarachter een gladde, glazen zee. Ineens viel het kwartje. Bedoelde U dan rust? Is dat het? Hoef ik dan niks? Ik schilderde het beeld met deurposten van goud. Het was zo’n eye-opener. Ik was zo opgeslokt door het aardse, dat ik vergat om tijd met Hem door te brengen. Op het podium deelde ik mijn getuigenis en een paar vrouwen die ook vroeg in de overgang waren gekomen, kwamen huilend naar me toe. Wat God me gaf, was niet alleen voor mij. Ik mocht het doorgeven.”
Door de overgang heen
“Na tien jaar kan ik zeggen dat ik door de overgang heen ben. Soms komt het nog te dichtbij. Toen mijn tweelingzus haar derde kreeg en er een babyshower voor haar werd georganiseerd, konden mijn zusje en ik het niet opbrengen om te gaan. Voor het eerst gaf ik toe aan mijn verdriet. Ik wilde wel een cadeau komen brengen, maar dan wel alleen. Nog steeds ga ik moeilijk op kraamvisite. Als ik ga, bereid ik de ouders erop voor dat ik kan volschieten en dat het niks met hen te maken heeft. Het verdriet zit er nog, maar het heeft geen scherpe kantjes meer. We zijn heel dankbaar met ons prachtige kind. Het is goed zo. Innerlijk voel ik Gods rust en ik kan nu gaan schilderen zonder me schuldig te voelen, omdat ik eigenlijk nog drie rapporten moet schrijven. Het is mijn manier om te rusten bij God. Ik word er een leukere vrouw van.”
