Annemarie Rietkerk kreeg borstkanker: ‘Ik wentel mijn zorgen af op Hem’

“In wat voor omstandigheden ik ook ben, er zijn twee dingen die ik kan doen: mij richten op de omstandigheden of richten op God.” Zo eindigde de getuigenis van Annemarie Rietkerk in Eva 10, 2015. Haar omstandigheden veranderden drastisch op een lentedag in 2018, toen er iets in haar borst werd gevonden. Men vermoedde dat het borstkanker was, maar nader onderzoek moest uitsluitsel geven.

Ik kan het niet alleen

Annemarie: “Op de fiets had ik een gesprek met God. ‘Heer, U weet wat hoe het er bij mij van binnen uitziet. Of ik kanker heb of niet. Als het toch kanker is, dan is het voor U niet moeilijk om dat weg te halen. Wat zou dat heerlijk zijn. Maar ik weet ook dat U een groter plaatje ziet dan ik. Hoe mijn weg ook gaat, ik kies ervoor om U te vertrouwen. Als er iets groters op het spel staat, wat ik niet zie, waardoor Uw naam verheerlijkt wordt, dan wil ik gehoorzaam zijn en die beker leegdrinken. Net als Jezus de beker van lijden gehoorzaam tot zich nam. Maar ik kan het niet alleen. Blijft U dan heel dicht bij mij. Ik heb U nodig, Heer.’”

Annemarie Rietkerk: 'Het was tóch borstkanker! Pffff…. Dus toch!'

Vanaf dat moment ervaart Annemarie een bijzondere rust. “De volgende dag – eerder dan verwacht – werd ik gebeld door mijn arts. Het was tóch kanker! Pffff…. Dus toch! Ik moest echt even slikken, maar ik voelde geen paniek. Want diep van binnen wist ik: er gebeurt niets wat ik niet samen met Hem aankan. Hij blijft erbij.”

Talloze onderzoeken en bezoeken aan het ziekenhuis volgen. “Na de zomer werd ik geopereerd, maar het ging niet goed. Door complicaties moest ik vier keer worden geopereerd in zes dagen. De doorbloeding van mijn huid kwam niet goed op gang. Er werd dag en nacht voor mij gebeden – door onze huidige gemeente in Utrecht, onze vorige gemeente in Zoetermeer en door gemeenteleden in Amerika, waar we voor de opleiding van mijn man drieënhalf jaar hebben gewoond. Als het hier in Nederland nacht werd, namen onze vrienden in Amerika het over.”

Wonderlijke vrede

Hoe vurig er ook werd gebeden om genezing, menselijkerwijs gezien leek er niets te gebeuren. “Mijn huid stierf af waardoor ik steeds weer onder het mes moest. Toen een vriendin hoopvol appte of het al beter ging, durfde ik haast niet te zeggen dat mijn huid er alleen maar slechter uit zag. Ze zei: ‘Hoe kan dat nou, we bidden ons suf!’ Het bijzondere was dat ik die week in het ziekenhuis zo’n wonderlijke vrede ervoer. Ik voelde me zo rustig, terwijl mijn situatie zo onzeker was. Die vrede was echt niet van mij. God beantwoordde de gebeden op een andere manier.

Ook al was ik te moe om te praten, die vrede viel de mensen in het ziekenhuis ook op. De vrouw van de voedingsdienst, die mij elke dag maaltijden kwam brengen, vroeg of ik een non was. Ik moest een beetje lachen, hoe kwam ze erbij? Later bemoedigde het mij. Ik kan me niet herinneren dat ik een zinnig woord met haar had gewisseld. Ook al was ik zo zwak, blijkbaar was er iets te proeven van de aanwezigheid en de vrede van God!”

(lees verder onder de banner)
 

Bang maken

Dat wil niet zeggen dat Annemarie altijd automatisch die innerlijke rust van God ervaart. “De vrede van God is altijd beschikbaar, maar ik heb een keuze om mij er wel of niet naar uit te strekken. De duivel is er altijd op uit om mijn vrede en vreugde te roven. Hij kent mijn zwakke plekken als geen ander en wil mij bang en onrustig maken. Onlangs ben ik opnieuw geopereerd. Bij mijn ontslag uit het ziekenhuis zeiden de artsen dat ik alert moest zijn of de pijn niet erger zou worden. Toen ik twee dagen thuis was en even bukte, voelde ik plotseling vreselijke pijn opkomen. Alsof er iemand met scherpe messen in mijn rug stak. Ik schrok enorm en raakte in paniek. Ik belde het ziekenhuis en het bleek dat mijn drain op een zenuw drukte. Dat stelde mij voor dat moment gerust. Toen de drain verwijderd werd, was de zenuwpijn ook voorbij.”

Rust en herstel

“Na de operaties in september volgde de verlossende uitslag: ‘De kanker is niet uitgezaaid!’ Dit ene zinnetje maakte álle verschil. Ik kreeg het leven weer terug! Het voelde alsof God mij een groot, wit vel papier en een paar kwasten overhandigde. Hij nodigde mij uit om daar samen iets nieuws op te schilderen. Die gedachte maakte mij zo blij. In de daaropvolgende maanden van rust en herstel begon het te borrelen. Ik kreeg de vraag om mee te schrijven aan een dagboek voor vrouwen. Ik had tijd en het leek mij leuk, dus ik wilde het proberen. Mijn website mocht ik in het boek vermelden, maar die had ik nog niet.

Annemarie Rietkerk: 'Ik mag – steeds vanuit Zijn rust – uitdelen wat ik heb ontvangen'

Dit werd mijn stok achter de deur om een lang gekoesterde droom te verwezenlijken: het opzetten van een eigen onderneming, met een website. Hoewel ik al jaren workshops en trainingen verzorgde op conferenties en in kerken, was het er niet van gekomen om mijzelf zichtbaar te maken. Ik heb altijd visie en ideeën en mijn agenda vulde zich snel met taken, zoals het kinderwerk in de kerk, de opzet en toerusting van vrouwengroepen en het schrijven van handleidingen bij nieuwe Beth Moore Bijbelstudies die honderden groepen in heel Nederland gebruiken.

Focus terugvinden

Voor mijn ziekte was ik al langzaam bezig om dingen los te laten, omdat ik zocht naar focus. Toen ik de diagnose kreeg, heb ik al mijn werkzaamheden neergelegd. Even geen appgroepen, deadlines en agenda’s. Ik wilde mij volledig richten op mijn herstel en al het andere kon wachten. God gebruikte de ziekte om mijn focus terug te vinden. Het is mijn passie om als spreker en trainer vrouwen te helpen groeien in een vertrouwelijke omgang met God, waarbij luisterend bidden een levensstijl wordt. Het geeft me heel veel vreugde als ik een klein schakeltje mag zijn in Zijn werk. Als ik vrouwen tot geloof zie komen of zie groeien, dan verwonder ik me over wat Hij doet. Ik mag nu – steeds vanuit Zijn rust – doen waar mijn hart sneller van gaat kloppen en uitdelen wat ik heb ontvangen.”

Richten op Jezus

Af en toe word ik ’s nachts nog wakker met een stekende pijn. Dan kan ik gaan malen: waar komen die steken vandaan en trekt die pijn wel weer weg? Ik ken iemand die blijvende zenuwpijn heeft overgehouden aan een vergelijkbare ingreep. Zelfs morfine helpt haar niet. Vooral in de nacht ben ik er goed in om te focussen op wat er allemaal mis kan gaan. Zodra ik door heb dat ik dit doe, stop ik met malen en richt ik mij op Jezus. Ik vertel Hem hoe ik mij voel, dat ik bang ben en ik vraag Hem om mij opnieuw zijn diepe rust te geven. Zo kies ik er heel bewust voor om mijn zorgen op Hem af te wentelen (1 Petrus 5:7). En iedere keer als ik dat doe, keert die wonderlijke vrede van God weer terug.”

Nog meer lezen van Annemarie Rietkerk? Op haar kersverse website vind je meer informatie over haar workshops en trainingen. Ook kun je hier het interview dat in 2015 in Eva verscheen lezen. Daarnaast interviewden onze collega's van Visie haar ook, in het bijzonder over de heilige Geest.