Liesbeth Koedoot (LEV): 'Christelijke muziek kon ik niet meer horen'

Elsbeth Gruteke in gesprek met Liesbeth Koedoot over het verlies van haar dochtertje

11 mei 2023 · Leestijd 6 min

· · · ·

Liesbeth Koedoot is zangeres van de worshipband LEV en werkt daarnaast als kinder- en jeugdpsycholoog. Ze is getrouwd met Freek, die ook in de band LEV zit. Afgelopen jaren heeft ze veel te maken gehad met verlies. Tien jaar geleden overleed – nog voor de geboorte - haar dochtertje Nine, tweelingzus van Saar. Vier jaar geleden moest ze afscheid nemen van haar goede vriendin Kinga Ban. In de podcast Het Ene Moment gaat Elsbeth Gruteke in gesprek met Liesbeth over dát ene moment, dat haar leven veranderd heeft.

De weergave van Spotify vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Ze blikt terug op het moment dat ze zwanger was, tien jaar geleden: ‘Het was voor ons een grote verrassing dat ik zwanger was van een eeneiige tweeling. Je weet dat zo’n zwangerschap wat extra risico’s met zich meebrengt, omdat ze de placenta delen. Tot 22 weken was er geen wolkje aan de lucht. Ook de 20-weken bleek helemaal in orde.’

'De zwangerschap afbreken was geen optie'

Met 23 weken kreeg ik een standaard echo en ik zag gelijk aan het gezicht van de echoscopist dat het niet goed was. Aan de ene kant van mijn buik zag je een groot kindje met veel ruimte, en aan de andere kant een heel klein kindje, met amper ruimte. Dan kom je in een medische molen terecht. We werden voor moeilijke keuzes gezet. Als we niks zouden doen, zou het sowieso misgaan. Ze vertelden ons dat we de zwangerschap konden afbreken of een operatie laten doen waarbij ze de placenta zouden proberen te laseren, zodat beide kindjes genoeg voeding zouden krijgen. Afbreken was voor ons geen optie, dus het werd een operatie. Freek moest bij de operatie zijn, ook om de beslissing te kunnen maken om het kleinste kindje op te offeren voor het grootste kindje als dat nodig was, door haar navelstreng door te laten knippen.’

Het overkomt je, op dat moment verlies je alle controle en grip

Geen rust en vrede

Hoewel die operatie niet succesvol bleek, zag de dokter wél dat Saar groter was dan ze aanvankelijk dachten. Liesbeth: ‘Er werd geen navelstreng doorgeknipt en ik mocht naar huis, met de opdracht om strikte bedrust te houden. Ik voelde de kinderen weinig bewegen, dus je bent continue in spanning. Als we het dan hebben over ‘dat ene moment’, dan was dit het moment waarop ik God had willen ervaren. Maar dat deed ik niet. Ik had geen rust, geen vrede. Maar veel ruimte om daar verder over na te denken, had ik niet. Ik was alleen maar bezig met de zwangerschap en of ze het zouden overleven.’

‘Vrij snel daarna voelde ik toch weer een strakke, gespannen buik’, vervolgt Liesbeth. ‘Ik werd opnieuw geopereerd en toen lukte het wel om de placenta te splitsen. We belden iedereen met het goede nieuws. Maar de volgende ochtend werd ik wakker met een naar voorgevoel. Ik voelde weinig aan de kant van Nine. Op de echo zagen we het gelijk, ze bewoog niet meer. Ze was overleden.’

Liesbeth werd naar huis gestuurd, ze moest bedrust houden om de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen, zodat de overlevingskansen van Saar groter werden. Het was in die periode dat ze 'Tot het licht wordt' schreef:

Dit is de allerlangste winter van mijn leven.
De dagen zijn nog nooit zo kort geweest.

Ik heb Uw beloften al zo vaak gelezen.
Ik heb zo vaak gehoord dat U geneest.

Het zijn prachtige verhalen,
maar blijkbaar niet over mij.

Hoe lang moet ik nog wachten
tot ik troost vind aan Uw hart?

Liesbeth: 'Ik moest door. Ik moest me focussen op Saar en zorgen dat zij zo lang mogelijk in mijn buik bleef zitten. Die tijd duurde heel lang. Uiteindelijk zijn met dertig weken de vliezen gebroken. Daarna ging ik in de overlevingsmodus. Nine moesten we begraven, maar Saar lag in het ziekenhuis en was heel kwetsbaar. Ik had geen zin meer om muziek te maken. Ik hou heel erg van muziek, ik luisterde het ook veel. Maar toen ik dat probeerde, als ik in mijn eentje in mijn kamer lag, kon ik het gewoon niet meer horen. Vooral christelijke muziek. Muziek over hoop, dat het goedkomt...ergens geloofde ik het nog wel. Maar het stond op dat moment zo ver bij me af, het hoefde voor mij niet meer.'

'Uiteindelijk heeft het mijn beeld van God veranderd. Het is een langdurend trauma geweest, voor mij, voor Freek en ook voor Saar zelf. Voor deze gebeurtenis was ik een meisje die deed waar ze zin in had en God was daar een vanzelfsprekendheid bij. Ik heb allerlei dingen geloofd en uitgesproken, maar op het moment dat het dan waar moest worden, toen was het er niet. Ik ben er toen veel meer over na gaan denken. Ik zie God meer als een mysterie. Tot ik Hem zal ontmoeten zal ik niet weten wie Hij is. Mijn hart was gebroken en daarnaast verloor ik ook nog mijn goede vriendin Kinga Ban. Er brokkelden steeds meer dingen in mijn leven af. Het is fijn als God je heel maakt, maar voor mij is het realistisch dat een stukje van mijn hart gebroken is. Ik mis mijn kindje, ik mis Kinga. Dat stukje gebrokenheid gaat niet weg. En ik wil ook niet dat het weggaat. Het is verweven met wie ik ben. Elke dag zie ik Saar en dan denk ik; daar hadden er twee van moeten zijn.’

Ik geniet van het leven, maar wel met een gebroken hart

‘Het heeft verlichting gegeven dat het oké is, dat je met je barsten en scheuren ook mooie dingen kan doen. Daar zing ik ook over. We strekken ons vaak uit naar zoiets groots en ongrijpbaars dat we daar nooit voldoening in vinden. Maar als je God in de hele kleine dingen kan zien en ervaren, kan dat heel helpend zijn. God is door alles heen gebleven, en ik blijf geloven dat Hij een groter doel heeft met iedereen.’