Een duidelijke mening over abortus? Nina heeft er geen zin meer in

Mijn allereerste werkstuk ooit ging over de VBOK, de Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Kind. Dat was in groep 7 en daarmee liet ik al een karaktertrek zien die ik in al mijn jaren daarna ook nog zou tentoonspreiden. Heel boos worden om, en heel hard vechten tegen onrecht. In dit geval maakte ik me in sierlijke geschreven letters druk om de rechten van het ongeboren kind. 

Ten strijde tegen fundamentalisten

Fast forward naar een dikke tien jaar later, als ik de feminist in mijzelf ontdek. Ook dan trek ik weer ten strijde. Op Facebook en in de kroeg, maar dan precies de andere kant op. Ik vecht tegen de ‘christenfundamentalisten’, de oudere vrouwen uit mijn kerk, de verre familie in de USA, de moeders van vriendinnen op mijn tijdlijn die zich zo vastberaden vasthouden aan het abortus-is-altijd-heel-slecht principe. 

Ik maak me boos dat ze zich druk maken om een leven in de buik, maar zodra de foetus verandert in, zeg, een 20-jarige vluchteling aan de grenzen van Fort Europa, dán ineens is dat leven veel minder waard dan toen het nog een klein kikkervisje was. 

Dat dát geluid, leuk aangekleed met uit verband getrokken Bijbelteksten, vaak juist uit de kerk komt, maakt me woedend. 

Duivels dilemma

Nog steeds trouwens, ook nu ik ruim tien jaar verder ben, stolt mijn bloed nog steeds als ik dit soort uitingen tegenkom. Je kunt niet het ene leven als waardevol bestempelen en het andere leven als waardeloos. Dus spring ik weer op de bres.  

Ik snap dat als je vindt dat mensen die abortus plegen baby's vermoorden, je daar dan iets van vindt. Als iemand een baby vermoordt, doe je daar niet luchtig over, dan maak je je daar druk om. 

Ik snap ook dat als je vindt dat elke vrouw alle zeggenschap heeft over haar eigen lichaam dat je er absoluut geen voorstander van bent dat de (veelal mannen in de) politiek iets dúrft te zeggen over de inhoud van jouw baarmoeder. 

Binnen dit duivelse dilemma verlangen we blijkbaar aan beide kanten van het debat naar overzichtelijke meningen en zoeken we houvast in scherpe oordelen. 

Het is aanmodderen 

Vanuit mijn vorige werk bij een organisatie die zich inzette voor dak- en thuislozen en in mijn huidige werk bij Timon pleegzorg zag en zie ik elke dag de lelijkheid en de worstelingen die het leven met zich meebrengt. Dit komt omdat het aan deze kant van de eeuwigheid nog niet mogelijk is om een samenleving te creëren waarin de dood, pijn en tranen volledig zijn uitgewist.

Ik heb kinderen gekend van drugsverslaafde moeders in detentie die heel goed en veilig terechtkwamen bij een warm pleeggezin. Ik zag vrouwen die al heroïnegebruikend droomden van een lege buik en vervolgens enorm beschadigde en getroebleerde kinderen op de wereld zetten die nooit één onbezorgde dag kenden. Ik heb psychiatrisch patiënten gezien die de boel na een gewelddadige verkrachting weer op orde kregen tegen alle verwachting in, juist omdat die baby er niet óók nog was. Er waren vluchtelingenmeisjes die alleen en zonder familie door de Sahara hierheen vluchtten en bijna de hele reis bekostigden met hun lichaam. Met als gevolg een zeer ongewenste zwangerschap en wel duizend vormen van PTSS. Kortom, er is niet één stelregel die iedereen kan volgen. Het leven is rommelig en wij overzien maar een heel klein stukje met ons beperkte zicht. 

Ik ben in mijn leven vaak voor en vaak tegen geweest. Als christenfundamentalist en als feminist. Iets vinden vanuit je geloof is mooi. Een gebroken vrouw uitjouwen bij een abortuskliniek op misschien wel de moeilijkste dag van haar leven is iets anders. En de strijd voeren om zeggenschap over je eigen lichaam is belangrijk, maar je zou de arts maar zijn die vanuit die overtuiging elke dag abortussen uitvoert. 

Richten op wat ik wel kan

Inmiddels heb ik - 36 jaren op deze aardbol - alle kanten van het spectrum gezien en ben ik toe aan een volgende fase. Er lijkt binnen dit onderwerp geen ruimte te zijn voor grijstinten. Ik zeg net zelf ook; je kunt niet het ene leven als waardevol bestempelen en het andere leven als waardeloos. Maar toch ga ik een poging wagen. 

Ik ontsla mezelf van de plicht om een duidelijke zwart-witte mening te hebben. Ik ben geen politicus of wetgever én ik heb Godzijdank zelf nog nooit voor die vreselijke keuze gestaan. Nee, ik wil me richten op iets dat ik wél kan en dat is liefhebben. Ik wil op de bres kunnen springen, soms voor een moeder en soms voor een kind. Ik wil liefdevol uitgebreid advies geven over welke mogelijkheden er allemaal zijn voor een jonge moeder als ze niet zelf voor haar kind kan zorgen. Ik wil een schouder bieden aan een moeder die de keuze al gemaakt heeft. Ik wil meegaan, handen vasthouden, troosten, chocola voeren. Wakker schudden, proberen te laten inzien dat dit niet het einde van de wereld is, dat er nog andere wegen te bewandelen zijn.  

Het leven is aanmodderen en ik wil naast die ander staan zonder opgeheven vingertje. Liefdevol en zonder oordeel, dan laat ik de rest over aan God.