'Ga ik mijn ziel verkopen voor viereneenhalf theeglas?'

Wat natuurlijk goed is voor het milieu, dus mij hoor je niet mopperen. Maar als de zoons thuis zijn, is het fijn als zij óók thee kunnen drinken. En hebben we niet jarenlang punten verzameld in het blikje dat ik meekreeg toen ik op kamers ging, enige tijd geleden?

Echtgenoot en ik gaan aan het tellen. We hebben heel, heel veel thee gedronken de laatste vijf jaar. Achthonderd pakjes. Dat is genoeg voor viereneenhalf theeglas. We bundelen de punten, omwikkelen ze met plakband en stoppen ze in zakjes.
“Hoe weten ze nou of dat klopt?” vraag ik.
“Ze hebben daar mensen die punten tellen,” zegt mijn man. “De hele dag.”
We wandelen naar de winkel en halen vijf theeglazen uit het schap, die normaal 3,50 per stuk kosten. Tel uit je winst.
“Hebt u een account?” vraagt het meisje achter de kassa, als ik de zakjes met punten uit mijn handtas haal.
“Nee,” zeg ik. “Moet dat dan?”
“Ja, anders kunt u niks kopen met uw punten.”
“De vorige keer was dat niet zo.”

Achter ons wordt de rij steeds langer

Daar weet ze niets van. Nee, natuurlijk niet. Achthonderd theepakjes geleden zat zij nog op de basisschool.
“Uw naam?”
Ik zucht. Moet dit echt? Ga ik mijn ziel verkopen voor viereneenhalf theeglas? “Corien Oranje,” mompel ik.
“Postcode? Huisnummer? Adres?”
“Als je mijn postcode en huisnummer hebt, heb je mijn adres al,” zeg ik, maar het mag niet baten. Ik moet ook onze straat noemen. En mijn mailadres. Achter ons wordt de rij steeds langer.
Het meisje haalt een grote envelop tevoorschijn, stopt de zakjes met punten erin en adresseert hem. Aan Douwe Egberts. Ze hebben daar dus echt mensen die de hele dag punten tellen.
“Dat is dan 1,45,” zegt ze.

We hebben zojuist zestien euro en vijf cent bespaard. Als we thuiskomen, ontdek ik dat ik vier mailtjes heb gekregen. Van de theefabrikant. “Wat leuk dat je je hebt aangemeld voor ons spaarprogramma. Nu spaar je samen met 4,5 miljoen Nederlanders voor de mooiste koffie- en theecadeaus!”