Column #26 van Wilfred over washandjes kopen bij de Zeeman

Ik hou van boodschappen doen bij de Zeeman. Trouwens, voor iemand uit het buitenland moet dat toch bijzonder vreemd in de oren klinken: ‘boodschappen doen bij de Zeeman’. Dat klinkt net zo gek als ‘even de auto laten repareren bij de buschauffeur’ of ‘een broodje gezond bestellen bij de kraanmachinist’. Maar dat volledig terzijde.

De Zeeman vindt duurzaamheid belangrijk, en ik ook, dus dat is al een match. En je bent vaak nog goedkoper uit ook dan in winkels waar ze vergelijkbare spulletjes verkopen – hoe krijgen ze het voor elkaar?

Enfin. Bij ons thuis waren de washandjes op. Of althans, ze zaten steeds in de was. Een bijdehante lezer zou nu kunnen opmerken: ‘Washandjes hóren ook in de was, daarom heten ze washandjes, ha ha ha!’, maar om zulke flauwe grappen kan ik dus echt niet lachen, ik heb ook zo mijn ondergrens als het op humor aankomt.

De was is de afdeling van mijn vrouw. Ik zou haar dus kunnen aanvuren die washandjes wat vaker te wassen en dat heb ik ook meermaals gedaan, maar blijkbaar zijn er kabouters die de washandjes meenemen naar hun holletjes, want de washandjes zijn nog steeds geregeld op. Na tien jaar huwelijk heb ik geleerd: choose your battles. In deze casus betekent dat: niet blijven piepen over die washandjes, gewoon een nieuwe stapel halen. Zo daadkrachtig ben ik dan ook wel weer. En ik mag dan Eva-columnist zijn, ik voel me nog steeds niet te groot om bij de Zeeman een stapel washandjes te halen.

Niet blijven piepen, gewoon een nieuwe stapel halen

Probleem opgelost. Dácht ik, want opeens bleek mijn vrouw toch vrouwelijke kantjes te hebben. (Met haar logisch inzicht, richtingsgevoel en liefde voor strategische bordspellen begon ik daar weleens aan te twijfelen.) Washandjes zijn blijkbaar niet enkel functioneel, ze moeten van een specifieke kleur zijn: bordeauxrood, roestbruin of lichtroze. Bij de Zeeman trof ik een complete wand met washandjes aan, dus appte ik haar een foto van die wand met de vraag: welke wil je? ‘Doe maar die lichtroze en oranje.’ ‘Welke oranje, ik zie geen oranje?’ ‘Misschien vind jij het bruin.’ Ik nog een foto maken, van mijns inziens lichtroze en bordeauxrode washandjes. ‘Deze?’ ‘Nee, die andere. Links van die lichtblauwe.’ Zucht... Ik besloot een hele stapel mee te nemen. Mevrouw brengt zelf maar terug wat niet matcht met onze badkamer. Want dáár gaat het uiteindelijk om – en weinig mensen weten dat: een washandje moet matchen met de badkamer.

Bij de kassa vroeg ik nog: ‘Was handje contantje hier nog toegestaan?’, maar blijkbaar lag de humor-ondergrens van de kassière een stukje hoger dan die van mij.