Sandra (43) liep de Muskathlon in Seoul

Als kind was Sandra een fanatiek sporter. “Ik korfbalde op zeer hoog niveau. Toen ik dertien jaar geleden zwanger was van een dochter, stopte ik daarmee. Ik bleef nog wel joggen, maar verder dan vijf kilometer kwam ik nooit. M’n energiepeil was te laag”, vertelt Sandra. “Ik had afwijkingen aan mijn hart en dat zoog mijn energie langzaam maar zeker weg. Met mijn 39 jaar voelde ik me geregeld een bejaard persoon qua energie. Ik voelde me vaak falen als moeder, echtgenote en vriendin.”

‘Ik voelde me geregeld een bejaard persoon qua energie’

Tot de artsen Sandra vertelden dat ze haar konden behandelen. De ingrijpende behandeling slaagde, maar sporten was nog steeds geen optie, want Sandra moest een knieoperatie ondergaan in verband met een versleten knie. Daarna volgde blij nieuws. “Als ik luisterde naar mijn lijf, mocht ik alle sporten gaan doen om mijn been krachtig te maken. Dat was een super advies, want hoe beter ik getraind bleef, hoe minder last ik van mijn knie had”, vertelt ze.

Bergen van mitsen en maren

“Tijdens een outdoorweekend van christelijke vrouwenorganisatie Arise ging het over de Muskathlon, een sportieve uitdaging met als doel geld ophalen voor Compassion of Open Doors. Deze vraag liet me niet meer los: ‘Wanneer ben jij voor het laatst uit je comfortzone gestapt zodat je ervaart dat je God nodig hebt?’. En: ‘Hoe kom jij vanuit machteloosheid in actie om tegen onrecht op te staan?’. Het was net of God tegen mij zei: ‘Toe maar!’. Ik overlegde met mijn man en die was meteen dolenthousiast.

‘Het was net of God zei: ‘Toe maar!’’

Ik gaf me op en besloot alle enorme bergen van mitsen en maren bij God neer te leggen. Want er waren veel bergen: de opvang van onze kinderen, het streefbedrag van tienduizend euro dat we per persoon op moesten halen en de sportieve uitdaging van het lopen van een halve marathon, terwijl ik nu nog maar amper drie kilometer kon”, somt ze op. “Maar we besloten er samen voor te gaan, omdat we geloofden dat Gods glimlach erop lag.”

‘Het was een mentaal gevecht. Regelmatig overwoog ik om te stoppen.’

Het werd een pittig jaar. “Prettig is het niet buiten je comfortzone. Het constant iets moeten voor de Muskathlon vond ik heel zwaar. Ten eerste moesten we beide tienduizend euro bij elkaar zien te krijgen. Ik vond het lastig om mensen te vragen om geld, ook al was het voor anderen. Ik ben een gever en geen ontvanger”, legt Sandra uit. “We zochten donateurs en bedachten allerlei acties, zoals een valentijnsdiner, verkopen op de Koningsdagmarkt en kraamkoffertjes en kerststukjes verkopen. Daarnaast maakte een vriendin een jaar lang tassen om te verkopen. Daarnaast moest ik fors gaan trainen. Het was een mentaal gevecht.

Stoppen

Regelmatig overwoog ik om te stoppen. Dit kon God toch niet allemaal van mij vragen? En wat was het nut ervan? Maar dan kreeg ik steeds bemoedigingen. Hieraan zag ik dat de glimlach van God er wel degelijk op lag. Soms kwamen er spontaan giften.” Verwonderd: “Eén keer zelfs een anonieme gift van duizend euro! De dag voor we vertrokken hoorden we de eindtotalen van onze acties. We hadden allebei 10.006 euro! Je mag groots verwachten als je dingen in geloof onderneemt.”

Noord-Korea

Sandra en haar man liepen de Muskathlon voor Noord-Korea. Dat land mag je niet in, dus gingen ze naar Zuid-Korea. “We spraken daar verschillende Noord-Koreaanse vluchtelingen en hoorden wat er allemaal speelt, maar ook hoe wonderlijk God daar werkt. Ook bezochten we een uitkijkpunt vanwaar we Noord-Korea zagen liggen. Daar zongen we, hebben we gebeden en zegenden we het land. Dit was allemaal diep indrukwekkend. Het was nog mooier dan de sportieve uitdaging die erna volgde”, vertelt ze bevlogen.

Huilend van geluk mocht ik over de finish komen

“Al was het lopen van de halve marathon ook erg mooi. Huilend van geluk mocht ik samen met mijn man over de finish komen. Ik liep deze marathon als offer aan God, een Vader die zo liefdevol en trouw is dat Hij bij mij was in voor- en tegenspoed. Alle eer aan Hem! Vooraf dacht ik dat het de eerste en laatste keer zou zijn dat ik een Muskathlon zou lopen. Maar dat zeg ik nu niet meer. Het bracht me veel en veranderde me en ik strek me nu uit naar vervolgde broers en zussen. Het uit de machteloosheid stappen bracht heel veel moois.”

Foto: Michiel Borgart / foreverimages.nl