Marjolijns kinderen dreigden uit huis geplaatst te worden: 'De angst die je dan voelt, is misselijkmakend'

Door hun hoogbegaafdheid passen de kinderen van Marjolijn en Ronald moeilijk in het reguliere onderwijssysteem. Samen met haar man doet Marjolijn er alles aan om passend onderwijs te vinden. Ook bij jeugdzorg kloppen ze aan voor hulp. Wanneer er geen passend onderwijs wordt gevonden voor Florijn, wordt er uithuisplaatsing geadviseerd.

Marjolijn: “Als je het achteraf bekijkt, zagen we al best vroeg dat er iets anders was aan onze oudste zoon in vergelijking met andere kinderen. Je leest dan in boeken hoe de ontwikkeling moet gaan en wij dachten: bij ons gaat dit anders. Het punt waarop het echt duidelijk werd was toen Florijn naar de peuterspeelzaal ging. Een jaar lang sprak hij alleen wat losse woordjes terwijl andere kinderen al aardig konden praten, maar opeens sprak hij binnen drie weken hele volzinnen.” Niet alleen bij Florijn lijkt alles anders te gaan, ook bij Gondar en Linde was al snel duidelijk dat het andere koek was. “Linde begon met acht maanden met haar eerste woordjes.”

Meedoen in regulier onderwijs

Marjolijn wilde graag de ontwikkelingen van haar kinderen delen, maar liep daarbij ook tegen onbegrip aan. “Mensen willen soms niet geloven dat je kind al praat. Ze vinden het al snel opscheppen, dat heeft mij soms onzeker gemaakt. Je wil het graag delen, maar hoe?” In de periode dat ze in België woonden kregen alle drie de kinderen passend onderwijs, Gondar en Linde zelfs regulier, maar in Nederland stuitte het gezin tegen een muur van onmogelijkheden.

Docenten adviseerden dat ik mijn kinderen maar medicijnen moest geven

“We voelden een enorme weerstand bij veel professionals om ons hulp op maat te bieden. We kregen veel dooddoeners te horen, zoals: ‘je kind is net zo uniek als alle andere kinderen’. Scholen willen vaak geen uitzonderingen maken, dan moet je kind mee op schoolreis bijvoorbeeld. Maar voor mijn kind is het helemaal geen goed idee om met vijftig andere kinderen in een bus te gaan zitten. Aan de ene kant heb je een uitzonderingspositie die je graag houdt om je kinderen te helpen, maar je wil je kind ook zo normaal mogelijk mee laten doen. Vaak adviseerden docenten dan dat ik mijn kinderen maar medicijnen moest geven.”

Ondersteuning bij hoogbegaafdheid

Toch geven Marjolijn en Ronald de moed nooit op en blijven ze vechten voor passend onderwijs en hulp voor hun kinderen. “Er zijn gelukkig ook scholen geweest die wel de schouders eronder wilden zetten. Schatten van juffen die meedachten en tussentijdse oplossingen die werden gecreëerd. Hierdoor heeft Florijn eerder onmogelijk geachte ontwikkelingen doorgemaakt en is hij gekomen op een punt dat hij anders nooit had bereikt. Hoe beter we met elkaar in gesprek blijven, des te beter het met mijn kinderen gaat. Zowel in de klas als daarbuiten.”

Florijn, Gondar en Linde hebben allemaal veel individuele aandacht nodig. Marjolijn besteedt bijna al haar tijd aan het zo goed mogelijk ondersteunen van de kinderen. Ze weet daardoor heel goed wat haar kinderen nodig hebben. “Ze moeten blind op ons kunnen vertrouwen en hebben heel veel knuffels, liefde, warmte, veiligheid en begeleiding nodig. Ook praktisch hebben ze hulp nodig, met bijvoorbeeld plannen en organiseren. Dingen die voor andere kinderen als natuurlijk zelfstandig gaan, vergt voor mijn kinderen veel aanleren. Mijn leven bestaat voor 95 procent uit mijn kinderen.” Voor Marjolijn heeft dat twee kanten: soms is het heel zwaar, maar tegelijkertijd is er daardoor wel een heel intense onderlinge band.

Uithuisplaatsing

Hoe hard ze ook hun best doen, ze kunnen de instanties niet overtuigen van de ernst en complexiteit van de situatie. De voorstellen die worden gedaan voor passende hulp en onderwijs zijn niet voldoende voor de drie kinderen. Hun oudste kind belandt in een psychiatrische crisis. Hierna volgen meerdere onderzoeken, maar Ronald en Marjolijn voelen zich niet serieus genomen. “We hadden voor ons gevoel geen grip meer op de situatie. Ons werd steeds verteld dat er ‘zorgen’ waren, maar wat er dan precies was en hoe we dat konden oplossen werd niet duidelijk. Het bracht veel onzekerheid en angsten met zich mee.”

De angst die je dan voelt, is misselijkmakend

In deze situatie bestond ook de kans dat de kinderen uit huis zouden worden geplaatst. “We kregen het gevoel dat het niet meer goed ging komen. Onze kinderen gingen er moeilijk mee om. Ze zijn heel gevoelig, dus zelfs zonder erover te praten hadden zij door dat het goed mis was. Onze spanning voelden ze in elke vezel. Samen met onze kinderpsychiater hebben we ze zo goed mogelijk voorbereid op de mogelijkheid van uithuisplaatsing. We stonden op en gingen naar bed met die dreiging. De angst die je dan voelt, is misselijkmakend.”

EO-serie 'Verloren Kinderen'

Op het moment dat ze midden in deze situatie zitten, besluiten ze om hun verhaal te vertellen in de EO-serie Verloren Kinderen van Sahar Meradji. “We hebben daar enorm mee geworsteld. We waren aan het eind van ons Latijn. Maar we vonden allemaal dat we dit moesten laten zien. Het was wel heel lastig, omdat het heel rauw is. Gelukkig zijn we gevolgd door een heel lieve documentairemaakster. De liefde en zorg voor ons was groot. Je kan natuurlijk makkelijk alleen maar slechte momenten eruit pikken, maar Sahar laat ook onze intense liefde voor elkaar en de zorg voor de kinderen zien, dát is de kern.”

Wat Marjolijn betreft is het beeld dat geschetst wordt van hoogbegaafdheid vaak onjuist en ze hoopt dat hier meer kennis over komt. “Hoogbegaafdheid is voor veel mensen iets ongrijpbaars. Vaak wordt er gedacht dat als je bovengemiddeld intelligent bent: dat je zou moeten kunnen wat een gemiddeld persoon kan, én meer. Het grootste deel van de hoogbegaafden voldoet helemaal niet aan dat stereotype beeld. Ze zijn heel andersdenkend. Zoals een zwakbegaafd brein problematiek met zich mee brengt, zo heeft een hoogbegaafd brein dat ook.”

Over de documentaire Verloren Kinderen:

Een probleemgezin: we kennen het begrip, maar wat ís het eigenlijk? Hoe gaat het eraan toe in zo’n huishouden? En waardoor worden de problemen veroorzaakt? Documentairemaker Sahar Meradji gaat op zoek naar antwoorden in de vierdelige EO-docuserie Verloren Kinderen. Drie maanden lang dompelde Sahar zich onder in de levens van drie ‘probleemgezinnen’. Ze bracht dagelijks tijd met hen door, soms wel 24 uur achtereen. “Ik hoop dat ik de kijker, evenals zorginstellingen en de overheid, een goed beeld geef van wat er gebeurt in een probleemgezin. Ik heb eerder series gemaakt over misbruik, verslaving en criminaliteit, zoals Tygo in de GHB en Verdoofd. In de researchfase zeiden veel mensen dat ze uit een problematisch gezin kwamen. Het maakte me nieuwsgierig naar hoe de opvoeding in zo’n huishouden eraan toegaat. Met Verloren Kinderen laat ik dat zien.”

Het complete verhaal

Ben je benieuwd hoe het nu gaat met de familie van Marjolijn en Ronald? Kijk dan op 21-24 november om 22:00 bij de EO op NPO 3 naar Verloren Kinderen. waarin je het complete verhaal van Marjolijns gezin te zien krijgt.