‘Rolstoelpelgrim’ Laura Feenstra maakt pelgrimstochten in haar rolstoel

Hoe ben je op het idee gekomen om pelgrimstochten te gaan maken?

“Toen ik een tiener was, zag ik voor het eerst iets over de pelgrimsroute naar Santiago op TV. Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei: Dat vind ik leuk, als ik later groot ben kan ik dat ook wel eens gaan doen! Ik dacht toen nog dat ik gezond was, maar achteraf gezien mankeerde ik toen ook al wat, al had ik nog geen serieuze klachten.

Na mijn twintigste ben ik in korte tijd heel erg achteruit gegaan en kon ik bijna niet meer lopen. Toen ik in een rolstoel belandde, had ik het idee van een pelgrimstocht allang aan de kant geschoven met de gedachte dat er nog genoeg andere dingen zouden zijn die ik wel kon doen. Op een gegeven moment ging ik als vrijwilliger bij Archeon werken. Ik ontdekte dat mijn collega een doorgewinterde pelgrim was. Hij vertelde altijd heel mooie en interessante verhalen en dat wakkerde mijn nieuwsgierigheid aan. In diezelfde periode ging ik er vaak op uit met mijn rolstoel om gewoon lekker een eindje te ‘rollen’. Ik ontdekte dat ik best wel lang kon rollen, tot mijn verbazing was dat zelfs zo’n tien á twintig km per dag!”

Rolstoelpelgrim

Van het een kwam het ander en in 2016 stond ze bij een officiële pelgrimsstartlijn in Haarlem en rolde ze naar Den Bosch. “Ik had zoiets van: Ik begin gewoon in Haarlem. Als ik strand, kan altijd iemand me met de auto komen ophalen en weer thuisbrengen. Maar dat bleek niet nodig, het beviel zelfs zo goed dat ik dat ik het volgende jaar weer wilde.” En zo werd Laura ‘rolstoelpelgrim’.

Omdat de hele route naar Santiago wel erg veel is voor een vakantie van twee weken, legt Laura elk jaar een stukje van de route af. In 2017 vervolgt ze haar route vanuit Den Bosch naar Maastricht en in de jaren daarna rolt ze de grens over en waagt ze het zelfs tot in Frankrijk. Dat brengt heel wat uitdagingen en avonturen met zich mee.

Ik kan niet altijd de officiële pelgrimsroute volgen, dus stippel ik meestal mijn eigen route uit

Lachend vertelt Laura wat ze allemaal meemaakt: “In het begin zeg je nog tegen jezelf dat je altijd nog door het thuisfront gered kan worden als er iets gebeurt, totdat je opeens in Frankrijk bent en ontdekt dat er ook andere oplossingen te vinden zijn. Ik kan bijvoorbeeld niet helemaal de officiële routes volgen. Verschillende keren kwam ik over paden waar staat: ‘Ga het hekje door en volg het modderpad. Kijk uit voor de uitstekende boomwortels’. Je snapt, dat wordt ‘m niet helemaal, dus stippel ik mijn eigen route meestal uit.”

Bijzondere overnachtingen

“Ik volg zoveel mogelijk de plaatsen van de officiële route, omdat daar pelgrimsherbergen of campings zijn waar ik kan overnachten. Lekker makkelijk! Althans, dat denk je. Afgelopen jaar ben ik van Avallon naar Taizé gereisd, maar heel veel campings waren door corona onverwachts dicht. Het zoeken naar oplossingen was niet altijd makkelijk, maar het heeft me op heel bijzondere plekken gebracht!

Met een grinnik vertelt Laura hoe ze voor een nacht in een bisschoppelijk paleis belandde. “In de middag was ik bij een kerk geweest om een stempel te halen voor mijn pelgrimspaspoort. Daar raakte ik aan de praat met de bisschop van de kerk en toen ik daar wegging gaf de hij me zijn nummer, terwijl hij me op het hart drukte dat ik hem mocht bellen in geval van nood. Ik maakte er toen nog een grapje over, maar een uur later stond ik met een lege accu voor een dichte camping. Ik had geen idee waar ik slapen moest, maar mijn dag eindigde met een diner en een slaapplek met een prachtig uitzicht in een bisschoppelijk paleis.”

Wat drijft jou om deze pelgrimstochten te maken? 

“Als eerste heb ik het gewoon nodig om een keer in het jaar een paar weken voor mezelf te hebben. Daarnaast wil ik laten zien dat je met een rolstoel je leven niet achter de geraniums hoeft te slijten. Ik kom vaak mensen tegen die het gevoel hebben dat ze niks meer kunnen, maar nog tot heel veel in staat zijn. Ik hoor vaak dat ik een inspiratiebron voor hen ben.

De pelgrimstochten die ik maak zijn voor mij ook de momenten waarop ik geestelijk oplaad. Als ik met mijn rolstoel door de natuur rol, dan ben ik me heel erg bewust van al die mooie kleine dingetjes in de schepping. Die dingetjes waar je in het dagelijkse leven overheen kijkt: Dat kleine bloemetje, de vleugeltjes van een vlinder of een sprinkhaan die op je bagage gaat zitten en een uur met je meereist. Ik kan verwonderd zijn over hoe alles is gemaakt. Zelfs van een heel simpel mugje (die dingen die je thuis het liefste meteen platslaat). Ik kan veel meer stil staan en genieten van de kleine dingen. Tijdens mijn reizen ga ik helemaal back to the basics, zodat ik me als ik thuiskom weer realiseer hoe rijk ik eigenlijk ben.

Ik heb me nooit alleen gevoeld: er is Iemand

Die paar weken in het jaar hebben enorm invloed op mijn geloof. Ik rol elke dag zo’n acht uur. Tijdens het rollen kom ik vaak door bossen waar je soms drie uur lang niemand tegenkomt. Dat zijn voor mij momenten waarop ik gewoon hardop bid en zing. Mensen vragen me wel eens of ik me niet alleen voel als ik zolang door onbewoond gebied rijd en hoogstens een dorpje met alleen wat bejaarde Fransen tegenkom. Maar ik heb me nooit alleen gevoeld. Ik heb altijd het gevoel: er is Iemand!”

Lees ook: Column Mama Mirjam (8): Wereld Downsyndroomdag
 

Laura beschrijft haar belevenissen in haar online blog. Je kan haar volgen via haar website https://rolstoelpelgrim.nl