‘Ondanks dat het onmogelijk was, was ik toch zwanger geraakt’
Eveline raakte zwanger na zware chemokuren
Eveline Willemsen-de Jong (34) is nog maar een jaar getrouwd als zij lymfeklierkanker krijgt. De boodschap dat ze maar veertig procent kans heeft om dit te overleven en daarnaast nooit meer kinderen zal kunnen krijgen, slaat in als een bom. Als zij na een zware strijd wordt schoon verklaard, gebeurt het onmogelijke; ze raakt zwanger. Omdat er een grote kans bestaat dat het kindje niet gezond is of de kanker terugkomt, krijgt zij het dringende advies deze zwangerschap af te breken.
De 23-jarige Eveline is nog maar een jaar getrouwd als zij klachten krijgt. “Ik zat in het derde jaar van mijn hbo-studie Pedagogiek en liep stage toen ik last kreeg van buikpijn. Onderzoek wees niks uit en na verloop van tijd namen mijn buikklachten weer af.” Maar in haar laatste studiejaar, krijgt zij vreemde klachten. “Het leken wel een soort pijnaanvallen in mijn rug. Met pijnstilling kon ik het redelijk onderdrukken, maar zodra dat was uitgewerkt kwam de pijn weer terug. Het verspreidde zich naar mijn nek, mijn armen en benen.” Ze gaat naar een chiropractor, klopt aan voor hulp bij een sportfysio, bezoekt een orthopeed, krijgt een MRI- scan en een CT-scan, laat bloed prikken, maar alles lijkt goed te zijn, terwijl de klachten steeds erger worden. “Ik viel tien kilo af en voelde me zo beroerd dat ik niet meer normaal op mijn benen kon staan. Ik kon alleen nog maar zittend de trap af.”
Noodgedwongen stopt Eveline met haar studie. Ook moet zij haar bijbaantje in de kinderopvang opgeven. “Mijn moeder maakte zich enorm veel zorgen en nam me op een dag gewoon mee naar de huisarts. Ik was zo beroerd dat ik niet eens meer op een stoel kon zitten in de wachtkamer, maar in een apart kamertje op een bed moet gaan liggen tot ik aan de beurt was. De huisarts schrok toen hij me zag en zorgde ervoor dat ik twee dagen later kon worden opgenomen in het ziekenhuis.” Eveline denkt op dat moment nog dat het om een beknelde zenuw gaat.
Lymfeklierkanker
In het ziekenhuis wordt er opnieuw bloed geprikt. Ook wordt er een beenmergpunctie gedaan. “Ik had al zoveel bloedonderzoeken gehad, dat ik hier niet veel van verwachtte,” vertelt Eveline. Toch gaan dit keer alle alarmbellen rinkelen als de artsen de bloeduitslagen onder ogen krijgen. “Een dag nadat ik in het ziekenhuis was opgenomen – op 11-11-2011, een datum die ik nooit meer vergeet – stonden de artsen met een bedrukt gezicht naast mijn bed. Ze vroegen of ik mijn man wilde vragen naar het ziekenhuis te komen, omdat ze met ons beiden wilden praten. Ik voelde meteen dat het niet goed was.”
Het woord kanker was niet eerder uitgesproken, dus het kwam behoorlijk hard binnen
Eveline krijgt te horen dat zij een beenmergziekte heeft en met spoed overgeplaatst zal worden naar het UMC in Utrecht, omdat daar meer expertise aanwezig is. “Ik werd meteen meegenomen door de ambulance om vanuit het ziekenhuis in Harderwijk overgeplaatst te worden naar Utrecht. Het gekke is dat we er op dat moment gewoon niet aan dachten om te googelen op de term beenmergziekte.” De klap is dan ook groot als zij bij aankomst in het UMC te horen krijgen dat Eveline lymfeklierkanker heeft. “We waren stomverbaasd. Het woord kanker was niet eerder uitgesproken, dus het kwam behoorlijk hard binnen. Geruststellend werd ons gezegd dat deze vorm van kanker goed te behandelen was en mijn overlevingskansen groot waren. Wel moest eerst onderzocht worden om welke vorm van lymfeklierkanker het precies ging.”
Burkitt-lymfoom
Drie dagen nadat Eveline is opgenomen krijgt zij de uitslagen van de onderzoeken. “Helaas was dat geen goed nieuws; ik had het Burkitt-lymfoom, een zeer agressief, snelgroeiend, type B-cel non-hodgkinlymfoom en moest zo snel mogelijk de meest zware, intensieve therapie krijgen die mogelijk was. Mijn overlevingskansen waren maar veertig procent en ik zou nooit meer kinderen kunnen krijgen.” Dit nieuws slaat in als een bom en Eveline is compleet van slag. “Er was meer kans dat ik zou sterven dan dat ik dit zou overleven. Daarnaast werd mijn grootste droom, om kinderen te krijgen, om zeep geholpen. Mijn wereld stortte in.”
Ik moest zien te overleven
Na een dag of twee besluit ze de knop om te zetten en er vol voor te gaan. “Die kinderen waren van later zorg, ik moest eerst zien te overleven.” Voordat ze het doorheeft druppelt de meest zware celdelingremmende medicatie haar lichaam in. “Gedurende een week, vierentwintig uur per dag, kreeg ik chemotherapie, om de drie daaropvolgende weken vreselijk ziek te zijn. Zodra ik weer was opgekrabbeld volgde de volgende kuur. Er waren momenten dat ik op het randje van de dood heb gelegen, maar er waren ook momenten dat ik weer snel opknapte na een kuur.” Veel sneller dan verwacht kan zij de chemotherapie afronden.
Zwanger
“Op 16 mei 2012 werd ik schoon verklaard en kreeg ik nogmaals te horen dat de chemokuren mijn eicellen hadden aangetast en ik geen kinderen meer kon krijgen. De blijdschap dat ik de kanker had overleefd werd overschaduwd door de wetenschap dat ik geen moeder zou worden. Je kunt je onze verbazing vast wel voorstellen, toen ik na anderhalve maand een positieve zwangerschapstest in handen hield. Ondanks dat het onmogelijk was, was ik toch zwanger geraakt.”
Eveline zit nog midden in een nabehandelingstraject en is net begonnen met revalideren. “De artsen adviseerden mij dit kindje weg te laten halen, omdat de kans bestond dat het niet gezond zou zijn. Ook was tijdens het eerste jaar nadat ik was schoonverklaard de kans groot dat de kanker zou terugkomen. Als dat zou gebeuren, zou een zwangerschap ervoor zorgen dat de artsen met hun rug tegen de muur stonden qua behandelmogelijkheden.”
Cadeau van God
Ondanks het advies om de zwangerschap af te breken, kiezen Eveline en haar man ervoor om het kindje te houden. “Straks was dit mijn enige kans om moeder te worden. Ik zag dit kindje als een wonderlijk cadeau van God en vertrouwde erop dat het goed zou komen. Natuurlijk was het spannend en hadden we geen idee of het kindje gezond zou zijn, maar ik voelde zoveel vertrouwen in Gods plan met ons leven, dat ik het over kon geven.” Eveline knapt tegen alle verwachtingen in erg snel op en kan na enkele maanden haar studie weer oppakken. Ook haar fysieke klachten verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Terwijl het menselijkerwijs onmogelijk was, kreeg ik drie kerngezonde dochters
In 2013 houden zij een kerngezonde dochter in hun armen. “Mijn grootste droom was uitgekomen. Tegen alle verwachtingen in waren mijn eitjes bewaard gebleven tijdens de zware chemotherapie. Uiteindelijk kregen wij zelfs drie gezonde dochters. Ik ben zó dankbaar dat God heeft ingegrepen in mijn leven en het onmogelijke heeft willen doen. Niet alleen kreeg ik mijn gezondheid weer terug, ik kreeg daarnaast, terwijl het menselijkerwijs onmogelijk was, drie kerngezonde dochters!
Toen ik zelf zo ziek was verlangde ik erg naar verhalen van hoop. Ik besloot daarom mijn verhaal in boekvorm op te schrijven, zodat dit hoop zou kunnen bieden aan mensen die door hetzelfde heen moeten gaan. Ik wil iets betekenen voor mensen die hetzelfde moeten meemaken en ze een houvast en troost bieden. Ze hoeven hier niet alleen doorheen te gaan; God is erbij en geeft kracht om het vol te kunnen houden! Hij is een God van wonderen!
Lees het hele verhaal van Eveline in het boek Was het maar morgen.
Lees ook over:
Margreet was bijna 41 toen ze opnieuw zwanger bleek
Geschreven door
Rita Maris
