Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Liesbeth verhuurt kamer aan Abdulle: ‘Het heeft mijn geloof verdiept’

Kamers met Aandacht biedt jonge mensen woonplek bij gastgezinnen

Vier jaar geleden had de 53-jarige Liesbeth een afspraak bij de huisarts. Terwijl ze in de wachtkamer wat bladert door tijdschriften valt haar oog op een advertentie: ‘Kamers met Aandacht’. “Ik geloof dat je als christen mag delen van wat je hebt”, vertelt Liesbeth Burgraaf uit Noordeloos. Kort daarna betrekt de Somalische Abdulle een kamer bij Liesbeth en haar familie.

Deel:

Liesbeth en haar man Henri hebben zes kinderen. Alleen hun 17-jarige zoon woont nog thuis. “Het huis werd steeds leger en er was toen in het nieuws dat er een enorm te kort was aan kamers, maar ik wilde niet ‘gewoon’ een student in huis. Dan heb ik liever iemand die een beetje ondersteuning nodig heeft en mijn oog viel op die advertentie. Ik geloof dat je als christen mag delen van wat je hebt. Heb je een taart, dan deel je een stukje. Heb je veel geld, dan deel je je geld. Dat mag gewoon heel relaxt hè. Dit paste bij ons.”

Kamers met aandacht

Mirjam van de Hoek, coördinator van regio Zuid-Holland, legt uit wat Kamers met Aandacht (KMA) doet: “We matchen particulieren die een kamer vrij hebben en deze willen verhuren aan jonge mensen die een steuntje in de rug nodig hebben. We vragen een jaar commitment van de verhuurder. Het gaat vaak om jongeren die uit Jeugdzorg gaan omdat ze achttien zijn. Zij kunnen vaak niet terugvallen op hun eigen familie en vrienden. Dit kan zijn vanwege een scheiding van de ouders of omdat het niet klikt met de nieuwe partner. Deze jongeren dreigen dan dak- en thuisloos te worden.”

De Somalische Abdulle (20) is daar een voorbeeld van en kwam bij de opvang van het Leger des Heils terecht. Mirjam: “Abdulle kwam ooit op z’n zesde naar Nederland met zijn vader en broer. Moeder was omgekomen in de oorlog. Dan verhuizen ze naar Engeland, maar Abdulle kan daar zijn draai niet vinden dus remigreert hij weer naar Nederland. Maar het aarden valt niet mee voor Abdulle." Daarom wordt Abdulle door het Leger des Heils voorgedragen bij KMA. Er wordt een match gevonden met het gezin Burggraaf.

Wederzijds respect

In eerste instantie staat er een ‘christen’ bovenaan het wensenlijstje van het gastgezin. Liesbeth: “We wilden graag iemand in huis die respect had voor hun christelijke levenswandel en dat was geen probleem voor Abdulle die zelf moslim is. Ik heb veel van hem geleerd en ben anders gaan denken over het geloof. Zo heb ik heel veel respect voor Abdulle en hoe hij het toch maar in z’n up rooit en trouw blijft aan zijn geloof. Op een gegeven moment ging hij ramadan vieren. Dat was wel lastig want ik kan dat lekkere eten helemaal niet klaarmaken. Hij probeerde zelf nog iets te maken, maar zo’n jongen heeft dan eigenlijk gewoon een moeder nodig. Ik zei tegen hem: ‘Ik kan dat helemaal niet joh.’ Maar we hebben daarin onze weg proberen te vinden. Ik vond zijn verblijf bij ons een verrijking. Je leert van andere culturen, van andere godsdiensten. Het was ook een mogelijkheid om hem kennis te laten maken met Jezus. Ik bad altijd in Jezus’ naam. Ik zie dit als een zaadje dat kan gaan groeien."

Kamers met aandacht Abdulle

Lastig en spannend

“Abdulle is net vorig weekend vertrokken dus het huis is weer leeg! Hij heeft een eigen huisje gekregen door loting, wat ik best spannend vind voor hem. Het is toch een jongen met een traumatisch verleden en hij is nog maar negentien. Hij heeft op vierjarige leeftijd zijn moeder zien sterven tijdens een bombardement in Somalië, terwijl zijn vader toen al in Nederland was. Het heeft nog heel lang geduurd voordat Abdulle naar Nederland mocht omdat zijn papieren waren verbrand tijdens het bombardement. De grond werd onder z’n voeten weggeslagen. Toen hij bij ons kwam, was hij echt ontheemd.”

Ik was in het begin best eenzaam

Abdulle beaamt dit als hij vertelt dat hij het in het begin best moeilijk vond bij de familie Burggraaf. “Ik was gewend aan mijn eigen familie en Liesbeth en Henri hadden een andere cultuur en een andere religie. Met ramadan was dat lastig. Dan moest ik ’s nachts uit bed om eten te koken en dan maakte ik iedereen wakker. Daar zeiden ze wat van. Mijn vader kookte altijd meerdere maaltijden voor ramadan, maar dat durfde ik niet aan hen te vragen. Ze weten wel een beetje van de moslimcultuur, maar ze kennen niet echt de feesten. Ik was in het begin ook best heel eenzaam. Dat lag niet aan hun hoor, maar ik kwam net uit de opvang, waar ik me niet altijd veilig voelde. Ik sliep dus slecht. Wat wel heel bijzonder was voor mij is dat ze dingen aanpaste; dat Liesbeth bijvoorbeeld mijn eten in andere pannen klaarmaakte omdat ik geen varkensvlees eet. Dat vond ik super respectvol. Ze steunden me echt in m’n geloof. Ik denk dat ik de enige moslim ben die daar gewoond heeft.”

Veiligheid

“Liesbeth was ook heel lief en vroeg welk eten ik lekker vond enzo. Ze was heel erg op mij gefocused en dat vond ik fijn omdat ik nog best jong ben en geen moeder meer heb. Ik had een moedergevoel bij haar, want ze leerde me bijvoorbeeld hoe ik mijn kleding moest wassen. Nu woon ik op mezelf en ben ik blij dat ik dat van haar heb geleerd. Ik heb haar laatst nog geappt omdat ik een nieuwe wasmachine heb.”

We hebben samen God gedankt

Liesbeth: “Toen de oorlog in Oekraïne begon, heb ik van Abdulle geleerd wat ik moet doen als hier een bom op wordt gegooid. Hij was zo blij met de kelder hier beneden. Als ik dan kijk naar m’n zoon van zeventien, die heeft bij de oorlog nog steeds een ver-van-mijn-bed gevoel omdat hij zich in de basis veilig voelt. Abdulle heeft dat niet. Daarom vind ik het spannend dat hij nu op zichzelf is, maar ik weet dat het uiteindelijk wel goed komt met hem. Toen hij dit huis ineens kreeg, zei ik tegen hem: ‘Allah heeft je gezegend’ en zo zag hij het ook. We hebben toen samen God gedankt. Ik had niet gedacht dat we zoveel konden delen met elkaar ondanks dat we een andere religie aanhangen. Het heeft ook m’n eigen geloof verdiept. Ik heb ervaren hoe rijk het is dat we geloven in Jezus. De vrijheid die we hebben in de Hem gun ik Abdulle ook.” Abdulle: “Ik ben nu echt wat meer open en heb meer inzicht gekregen wat betreft andere geloven en daar ben ik superblij om. Ook dat ze heel erg gelovig waren, vond ik fijn. Dat had ik echt nodig omdat ik nog best jong ben. Ze deelden hun geloof met mij; dat doen wij niet in ons geloof, maar dat neem ik echt mee.”

Verbroedering

Liesbeth: “Wat ik een heel mooi moment vond, was toen ik samen met mijn moeder naar de begrafenis van haar broer was geweest in Limburg. Ik moest aan het einde van de dag een maaltijd op tafel zetten voor ons allemaal. Mijn man is predikant en had een collega uit de PKN meegenomen. En daar zaten we met elkaar aan tafel: m’n moeder van 86 uit de gereformeerde gemeente – de zwartekousenkerk – die man uit de PKN, Abdulle, m’n zoon en mijn man en ik. We hadden een prachtig gesprek. Het contact tussen verschillende geloven en culturen en leeftijdsgroepen. Het waren allemaal gelovige mensen, ieder op z’n eigen manier. Misschien was het wel m’n moeder die het deed, want ze vertelde hoe het was om haar broer te hebben begraven en waar ze dan steun vandaan haalde. Het was gewoon mooi. Het hoeft allemaal niet zo groots te zijn, maar het respect over en weer. Iedereen mag er dan zijn op zo’n moment. En het eten verbroedert; het was gewoon ‘Chicken Tonight’ uit een pot! M’n oude moeder heeft me nog geholpen.”

Abdulle: “Ik hoop dat andere jonge mensen, die ook hulp nodig hebben, in een gezin komen zoals bij Liesbeth en Henri en dat liefdevolle meekrijgen. Dat gun ik hun echt!”

Meer weten over Kamers met Aandacht? Ga dan naar: kamersmetaandacht.nl

Foto Liesbeth: Tirza Visser
Foto Abdulle: privé

Geschreven door

Jeannette Coppoolse

--:--