Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Zes maanden na corona is Sigrid nog steeds niet hersteld

Zij, de leefstijlcoach die altijd sportte en gezond eet, kreeg corona en werd ziek.

Je herkent het inmiddels misschien wel: je bent verkouden, voelt je niet lekker en vraagt je af of het een gewone verkoudheid is of corona? Voor de zekerheid laten testen of hopen dat het overgaat? Sigrid werd ziek, en bleek corona te hebben. Zes maanden later is ze nog steeds niet hersteld.

Deel:

Nu, zes maanden later, is Sigrid nog steeds niet hersteld. Zij, de leefstijlcoach die altijd sportte en gezond eet, kreeg corona en werd zo ziek dat ze waarschijnlijk nooit meer de oude wordt. Intussen overleed ook haar demente moeder in grote eenzaamheid, vanwege de coronamaatregelen. Sigrid benaderde ons om haar verhaal te vertellen. Eva ging met haar in gesprek. Doel: jou informeren, bemoedigen en inspireren.

Hoe is het zo gekomen?

“Het was het weekend dat de lockdown startte. We waren vanuit de kerk met vier vriendinnen op weg naar Zweden. We stonden bij de gate, maar mochten niet instappen. Noorwegen gooide op dat moment de grenzen dicht. We hebben heel hard gelachen, dat was zo belachelijk. En we veranderden ons plan: we gingen naar Drenthe. We lazen wel steeds meer berichten dat overal corona aan het uitbreken was. Een van ons werd die zaterdag ziek, kreeg koorts. We gingen vervroegd naar huis. Daarvoor waren we nog uit eten geweest. Die zondag van ons weekend, we waren net thuis, werd de lockdown aangekondigd.

Op maandag werd ik ziek, een week later de rest. We hebben alle vier corona gekregen. In die tijd mocht je je niet laten testen, achteraf hebben ze antistoffen gevonden. Twee van mijn vriendinnen zijn voor 95% beter geworden, ze hebben kleine restverschijnselen. Met de derde vriendin gaat het niet zo goed, met mij dus ook niet.”

Ik was zó benauwd

“En dan die ziekte. Zó benauwd waren we. Die ene vriendin en ik waren er het meest slecht aan toe. We hadden allebei soms het gevoel dat we stikten. Zo erg was het. We sleepten elkaar er doorheen met appjes.

 Door het oog van de naald 

Het was allemaal nog zo onbekend. We wisten we niet goed wat we moesten doen. Dan bel je een aantal keer je huisarts en hij zegt: ‘Ik kom niet naar je toe, want het is coronatijd’. Op een gegeven moment had ik zoveel pijn dat ik doorgestuurd wilde worden. Achteraf gezien had ik eerder naar het ziekenhuis moeten gaan. De longarts zei: ‘Je bent door het oog van de naald gekropen’.

Ik bleek een longembolie te hebben. Dan heb je dus grote kans om te overlijden. Dat was emotioneel zo heftig. Ik heb zo’n mazzel gehad, maar ik werd er ook onzeker van. Van de longrevalidatie werd ik alleen maar benauwder. Ik moest van de longarts stoppen met revalideren. Dat was mentaal een klap. Ik kan nog steeds niet veel, slechts kleine stukjes lopen. Voor grotere stukken heb ik een rolstoel.

Ik zal waarschijnlijk niet meer de oude worden. Maar hoe erg het is, kunnen ze pas over een jaar in kaart brengen. Voor straks heb ik wel twee punten op de horizon. Ik wil heel graag weer gaan werken als leefstijlcoach. En ik hoop dat ik een bergwandeling maken.”

Engel

“In april kreeg mijn moeder in het verzorgingshuis ook corona. Het was al heel gauw duidelijk dat ze het niet zou overleven. Maar ik mocht niet naar haar toe, want ik had corona. Mijn man ging wel, in pak. Maar ze herkende niemand in zo’n pak en raakte in paniek. Het ergste? Ik had haar altijd beloofd dat ze niet alleen zou sterven. En nu kon ik die belofte niet waarmaken.

Ik heb mijn moeder beloofd dat ze niet alleen zou sterven

Maar er bleek een engel te zijn. Een verzorgende die ik telefonisch sprak zorgde ervoor dat ik mijn moeders hand kon vasthouden. We konden een uurtje afscheid nemen van elkaar. Dit was zo’n groot geschenk, daar zie ik God in.

Dan de begrafenis met maar 30 mensen. Een vriendin die net haar vader had verloren had, bedacht iets. Toen we wegreden om mijn moeder te begraven stond er bij ons huis een erehaag van 25 auto’s met vrienden en familie. Iedereen gaf ons een bloem met een kaartje eraan, dat heeft ons zo gesteund. Al die verschillende bloemen in een vaas, daar heb ik die week heel vaak en lang naar gekeken. Dit zijn mijn vrienden, dacht ik, een bonte mengeling die samen één geheel vormen. Ik dacht bijna: misschien vind ik dit nog wel mooier dan condoleren waarbij mensen kort iets zeggen en weer weg zijn.”

Elkaar helpen

“Omdat ik heel verzwakt was hebben heel veel mensen voor ons gekookt. Dat gebeurt nog steeds af en toe. De bonte mengeling van vrienden was zo creatief, ieder op haar eigen manier. Een vriendin stuurde mij elke dag een lied. Een andere vriendin sprak verhaaltjes in van 15 minuten. Vriendinnen uit de kerk baden voor me via Zoom. Ik was zo benauwd dat ik niet kon praten, maar zo was ik daar toch bij.”

Doorkijkjes naar de hemel

“Alle steun en mooie gebaren… dat heeft veel voor mij gedaan. Ik ben er verwonderd door geraakt. Het waren doorkijkjes naar de hemel. Maar het was en is wel heel dubbel. Ik heb veel momenten gehad dat ik dacht: wat gebeurt hier? Alsof er iets geroofd werd, doordat we niet meer samen naar de kerk mochten. De livestream van de kerk is in het begin heel gaaf, maar je zit erbij en kijkt ernaar. Dan lijkt het of God steeds meer op afstand raakt. Ik heb geleerd hoe belangrijk het voor mijzelf is om naar de kerk te gaan. Ik heb het echt nodig om met elkaar een dienst en het geloof samen te beleven. Met onze bijbelkring onderzoeken we nu of we het bidden met elkaar weer kunnen opstarten in een veilige vorm.”

Wat vind je belangrijk om te delen?

  • Onderschat Corona niet.
  • Zeg niet tegen iemand die het moeilijk heeft: ‘Ach joh het komt wel goed’. Daarmee verstoor je het rouwproces van de ander.
  • Ook jij kunt zoveel voor een ander betekenen. Wees creatief, gebruik dat. Kijk eens om je heen. Praktische hulp zoals ramen lappen of eten koken is zo fijn. Bidden met elkaar in een Zoommeeting geeft kracht.

Lees ook: Jeannette lag in het ziekenhuis met corona

--:--