Op het gebied van richtingsgevoel ben ik behoorlijk onvrouwelijk. Ik kan goed kaartlezen en als ik een route eenmaal gereden heb, kom ik er met behulp van wat herkenningspunten onderweg ook een volgende keer wel uit. Ik ken dames (en ook een enkele heer) die vrijwel iedere keer dat ze een nieuwe route rijden de kans lopen in Groningen te belanden in plaats van in Limburg of andersom.  Google Maps en Tomtom ten spijt. Mij lijkt dat vreselijk vermoeiend en frustrerend.

'Ik oriënteer aan de hand van een opvallende boom'

Maar ik heb er eerlijk gezegd en tot mijn diepe dankbaarheid dus weinig ervaring mee, want ik verdwaal zelden (je zult zien dat nu ik dit geschreven heb ik volgende week acuut hopeloos de mist in ga en thuisgebracht moet worden door een vriendelijke voorbijganger). Alleen het donker vind ik lastig. Juist omdat ik mij oriënteer aan de hand van een tekst op een gebouw, een opvallende boom of een felgekleurd logo op een reclamebord. Veel van zulke herkenningspunten vallen namelijk weg in het donker. Als ik een route voor het eerst in het licht rijd en voor de tweede keer in het donker, red ik het de tweede keer vaak niet zonder navigatie of een per ongeluk extra ingelaste toeristische route. In het donker is het stukken moeilijker om de weg te vinden.

Storm op zee

Hoe zal dat op zee zijn? In het donker. Terwijl het stormt. En er geen herkenningspunt te bekennen is. Waar moet je dan heen? Hoe vind je de weg? Nu is een modern schip zo overladen met techniek en allerhande navigatieapparatuur, dat verdwalen op zee een hele prestatie is. Maar wat als dat allemaal uitvalt? Als de techniek je in de steek laat, de computer uitvalt? Dan heb je de sterren nog. Maar wat als de sterren schuilgaan achter dikke donderwolken?

Mysterieus licht

In de tijd dat wij met ons gezin in Friesland woonden, kwamen we soms ’s avonds in het pikkedonker over de snelweg aangereden naar de afslag die naar onze woonplaats leidde. Bij helder weer zagen we dan in de verte een mysterieus licht, dat in een vast ritme verscheen en weer verdween. Het waren de vuurtorens van Ameland en Terschelling. Zo’n enorm bereik hebben ze, dat ze vanaf de snelweg te zien zijn. Steeds maar weer, jaar in jaar uit, vertellen ze schepen vanuit de wijde omtrek waar ze heen moeten.

IJkpunt

Wat moet het hoopgevend zijn als je in de donkere nacht op zee in de verte het troostende licht van de vuurtoren over het water ziet strijken, kalm en onverstoorbaar knipperend in een kenmerkend ritme. Kom maar hier, hier is licht! Volg mij, ik zorg voor veiligheid! Eindelijk, eindelijk een ijkpunt om de koers weer uit te kunnen zetten op weg naar een rustige haven.  

'Ik laat Hem de koers bepalen'

Een ongelooflijk krachtige signaal van hoop en betrouwbaarheid gaat uit van zo’n vuurtoren. Ik ben er echt gek op. Op de snelweg hing ik er achterstevoren voor in de bijrijdersstoel, op vakantie wil ik altijd dolgraag naar de dichtstbijzijnde vuurtoren. Of het nu in Engeland, Denemarken of Zeeland is: ik blijf ervan onder de indruk. Ze doen mij denken aan die Ander die dezelfde boodschap voor mij heeft: Hier is Licht! Ik zorg voor Veiligheid. Ik wijs je de Haven.

Vuurtoren

Mijn leven lijkt soms op een bootje dat op een donkere zee overvallen is door een storm. Soms probeer ik dan te navigeren met mijn apparatuur aan boord of ik zoek wanhopig naar sterren om mij te oriënteren. Maar vaak heb ik daar bar weinig aan. Er zijn storingen, of de hele boel valt uit en ook de sterren laten zich niet zien. Dan doe ik het enige en beste: ik richt mijn blik omhoog en zoek. Ik zoek het licht van de Vuurtoren. Laat die de koers maar bepalen. Dan kom ik vroeg of laat wel veilig in de Haven.

Geen artikelen, podcast of evenementen missen? Meld je hier aan voor de nieuwsbrief!

Lees ook: Lydia Harding: 'Ik wil hoop brengen, want het Licht is nu in mij'