Blog Margje Fikse over de 'Op1'-uitzending in Ter Apel
'Wij wilden aandacht besteden aan mensen die in nood zijn'
Wellicht heb je ook met verwondering of verbazing gekeken naar de uitzending van 'Op1' vanuit Ter Apel eind augustus. Vooral het beeld waarbij Giovanca en ik aan tafel zaten met achter ons een hek waarachter vluchtelingen stonden, heeft veel stof doen opwaaien.
De ophef heeft mij in de dagen na de uitzending tot nadenken gestemd. Ik ben namelijk als verslaggever voor onder andere Netwerk vaak in vluchtelingenkampen in het buitenland geweest voor reportages. Of in andere situaties waar mensen in de knel zaten. En als ik daar rondliep, had ik altijd een heel dubbel gevoel. Want wat hadden de mensen die we daar interviewden er nu concreet aan? Wat leverde het hun op?
Mijn schuldgevoel werd hier in Nederland door niemand bevestigd. Nooit hoorde ik: ‘Wat erg dat jij over de ruggen van vluchtelingen verhalen maakt.’
Waarom was dat beeld zo heftig?
Nu kregen we dat wel te horen. Blijkbaar komt het heel anders over bij kijkers als je ergens een talkshowtafel neerzet, dan wanneer je met een cameraploeg een opvang binnenkomt. Terwijl dat laatste minstens zo’n toestand is. Maar het woord talkshow suggereert dat je een show neerzet, een kijkcijferkanon. Nou, als we dat wilden, hadden we beter Nick en Simon kunnen uitnodigen.
Wij wilden aandacht besteden aan mensen die in nood zijn. Niet ver weg, maar bij ons om de hoek. En om dat verhaal te vertellen, moet je uit je Randstadbubbel, om de mensen ter plekke te ontmoeten. Iets wat in de uitzending ook daadwerkelijk lukte, omdat we daar ’s middags al wachtende asielzoekers konden spreken.
Weer even terug naar dat ene beeld. Waarom was dat zo heftig, zo ongepast? Ik denk dat het komt door het contrast. Ook al kwamen de mensen achter het hek uit de COA-opvang en liepen ze gewoon even een rondje (eigenlijk waren wij de aapjes, als je het over aapjes kijken hebt), toch greep het contrast mensen aan. Want eigenlijk zitten wij allemaal aan tafel, en de vluchtelingen in Ter Apel allemaal aan de andere kant van het hek. Zij doen niet mee, zij mogen niet mee naar binnen. En ondertussen kijken jij en ik naar hun ellende terwijl we op de bank chips eten en cola drinken.
Ik denk dat het goed is om dat in te zien. En om onze opdracht te verstaan: opstaan en naar de andere kant gaan.
Geschreven door
Margje Fikse
