Na de dood van haar man, ging Pauline aan de slag bij Stichting Als kanker je raakt

Theodoor, de man van Pauline (42), liep al lange tijd met vage pijnklachten rond voordat hij besloot om naar de dokter te gaan. “Hij sportte veel en had verder geen lichamelijk klachten dus ging ervanuit dat dit bij hem hoorde, net zoals sommige mensen altijd last hebben van hoofdpijn, zonder dat daar een verklaring voor is.”

Toen de klachten verergerden ging Theodoor toch naar de dokter. Het bloedonderzoek gaf geen bijzonderheden aan en de dokter kon geen verklaring vinden voor zijn klachten. Gerustgesteld ging Theodoor verder met zijn leven. “Met de kennis die ik nu heb, betreur ik het dat ik niet heb aandrongen op uitgebreid onderzoek”, geeft Pauline toe. “Aan de andere kant was het ook niet alarmerend omdat Theodoor nog zo sportief was en doorging alsof er niks aan de hand was.”

Echo

Tijdens de nieuwjaarsdienst van 2018 kreeg Theodoor enorm veel buikpijn. “Hij was niet kleinzerig, maar de tranen liepen over zijn wangen van de pijn. Op dat moment besefte ik heel goed dat er iets niet goed was met hem.” Theodoor kon pas twee weken later terecht bij een MDL-arts. “In de eerste instantie dacht de arts aan galstenen. Nog weer twee weken later kon hij pas terecht voor een echo. Ik was de dag voordat hij de echo zou hebben jarig en had een onbestemd gevoel. De gedachte ging door mijn hoofd dat dit jaar weleens heel anders zou kunnen verlopen dan wij hoopten.”

Ik kan mij nog exact mijn gevoel van dat moment herinneren

Nog tijdens de echo krijgen Theodoor en Pauline te horen dat het er niet goed uitzag en dat hij de volgende dag meteen een CT-scan moet laten maken. “2 Februari hadden wij het ‘slecht-nieuwsgesprek’. Meteen bij binnenkomst zagen we aan de gezichten van de artsen en verpleegkundige dat het helemaal mis was. We kregen te horen dat hij een neuro endocriene tumor in zijn alvleesklier had en uitzaaiingen in zijn lever. Dit type tumor is heel lastig te diagnosticeren. Ik kan mij nog exact mijn gevoel van dat moment herinneren. Ook de ernstige gezichtsuitdrukking van de arts staat mij nog helder voor ogen.”

Hoop

Ondanks het feit dat Theodoor en Pauline beseffen dat de prognose bijzonder slecht was, geven zij de hoop niet meteen op. “We hoopten dat de tumor operatief verwijderd zou kunnen worden en de uitzaaiingen door bestralingen zouden slinken. Deze hoop werd ons echter meteen ontnomen toen de arts zei dat zijn lever vol zat met uitzaaiingen en dat genezing in dat geval was uitgesloten. De artsen konden enkel nog proberen om zijn leven te verlengen. We hebben samen flink gehuild.”

Pauline vraagt zich soms af hoe het verloop van zijn ziekte zou zijn geweest als ze er eerder bij waren geweest. “Pas las ik het verhaal van een vrouw die al vijf jaar lang aan het vechten was tegen kanker en op was van de chemokuren. Deze vrouw vroeg zich af hoe het zou zijn geweest als de kanker niet in een vroeg stadium was ontdekt en zij niet al die behandelingen zou hebben gehad. Ze kwam tot de conclusie dat ze dan waarschijnlijk onbezorgde fijne laatste jaren zou hebben gehad, zonder alle nare behandelingen en bijwerkingen van de zware medicatie die zij had geslikt. De uitkomst was hetzelfde geweest, maar de weg daarnaartoe een stuk makkelijker. Dat zette mij aan het denken en ik ben dankbaar dat Theodoor zo`n lijdensweg bespaard is gebleven en wij de laatste jaren van zijn leven nog fijne herinneringen met elkaar mochten maken.”

Vertrouwen

Pauline vertelt dat Theodoor op God vertrouwde en zijn leven in Zijn handen had gelegd. “Ik vond dat heel mooi om te zien. Hij zei dat hij heel graag wilde blijven leven, maar er op vertrouwde dat God wist wat goed voor hem was. We hadden veel waaromvragen, maar wisten aan de andere kant: ‘Waarom niet?’. Wie waren wij dat ons dit niet zou overkomen? Wie zijn wij om God ter verantwoording te vragen over de weg die Hij met ons gaat?”

Gelukkig was ik samen met de kinderen bij hem toen hij zijn laatste adem uitblies

Nadat bekend is gemaakt dat Theodoor ernstig ziek is wordt er veel voor hem gebeden. “In ons gezin, door familie en vrienden, in onze kerkelijke gemeente, iedereen bad voor hem. Op een gegeven moment stonden er diverse buurtbewoners bij ons op de stoep. Ze zeiden: ‘We gaan voortaan elke zondagavond voor jullie bidden.’ Dat hebben ze tot op de dag van zijn overlijden gedaan, hartverwarmend. Iedereen bad om een wonder, iets waar Theodoor ook op hoopte, maar waarop zijn focus absoluut niet lag. Natuurlijk geloofde hij dat God een wonder kon doen, maar hij was tegelijkertijd erg realistisch en wist dat God weleens een ander plan met hem kon hebben.”

Pap, vertel eens...

Theodoor beseft dat hij gaat sterven en zorgt ervoor dat Pauline en hun vier kinderen goedverzorgd achterblijven. “Hij heeft in de laatste maanden van zijn leven allerlei klussen in en rondom het huis laten doen, zodat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken na zijn overlijden. Ook hebben we veel met elkaar gesproken. We deelden onze liefde en herinneringen met elkaar. Mijn oudste dochter kocht het boek Pap, vertel eens van Elma van Vliet en heeft hem aan de hand van dat boek allerlei vragen gesteld.”

Toch zijn Theodoor en Pauline niet doorlopend bezig met afscheid nemen. “We besloten om zo lang mogelijk normaal door te leven en mooie herinneringen met elkaar te maken. Natuurlijk denk ik nu weleens: had ik dit nog maar tegen hem gezegd of dat aan hem gevraagd, of had ik hem nog maar meer liefde gegeven. Dat laatste vind ik vooral moeilijk; ik kan mijn liefde niet meer aan hem kwijt, maar het geeft mij heel veel troost dat ik mag weten dat Theodoor het in de hemel veel beter heeft dan hij het hier ooit heeft gehad.” Op 2 december 2018 is Theodoor door God thuisgehaald. “Ik mocht hem de laatste dagen van zijn leven thuis verzorgen, iets waar hij erg blij mee was. Gelukkig was ik samen met de kinderen bij hem toen hij zijn laatste adem uitblies.”

Als kanker je raakt

Aan het einde van het ziekteproces van Theodoor komt Pauline in aanraking met de stichting Als kanker je raakt. “Als je zelf geen kanker hebt of er niet mee te maken hebt, zegt zo`n stichting je niets, maar toen ik vlak voor het overlijden van Theodoor in de boekhandel het boek Als kanker je raakt zag liggen, heb ik hem gekocht. Het boek staat vol met bemoedigende gedichten, ervaringsverhalen en verhalen van professionals. We hebben het boek samen gelezen en toen Theodoor was overleden ben ik naar een landelijke ontmoetingsdag van deze stichting geweest, iets wat ik als bijzonder waardevol heb ervaren.”

Inmiddels werkt Pauline zelf met veel voldoening als coördinator voor de stichting als Kanker je raakt. Ze heeft ervaren hoe fijn het is om met lotgenoten in contact te staan. “Het is zo belangrijk om je pijn en verdriet niet alleen te dragen. Juist de herkenning die er onderling mag zijn, is als een warm bad. Je kunt jezelf zijn en er zijn geen foute opmerkingen. We kunnen herinneringen delen, lachen en huilen met elkaar. Ik zou tegen iedereen die iemand aan kanker heeft verloren of zelf kanker heeft willen zeggen: zoek lotgenotencontact.”

Via de website www.alskankerjeraakt.nl kun je de boeken Als kanker je raakt en Vertel maar tegen verzendkosten bestellen.

Lees ook: Na vijf keer kanker is Marions lichaam niet meer hetzelfde

Foto: Gerard Veenhof